....
Bilmem kaç dakika sonraydý benim kendime geldiðim. Çünkü her gün tekrarlanan bu gösterinin son perdesine gelinmiþtik. Büyük bir gürültüyle çöp kutusunun önüne çöp arabasý yanaþtý. Arabanýn arkasýndan atlayan iki iþçi, çöpün geride kalan kýsmýný acele acele arabaya doldurdular. Arabanýn arka kýsmýnda kalan çöpleri de makineye çektirdikten sonra içlerinden biri:
“Devam eeet!” diye baðýrdý. Araba yine büyük bir gürültüyle hareketlenirken egzozundan bu kirli havaya biraz daha karbondioksit karýþtý. Duraktakiler þu ana kadar çöp kutusunun yanýna gelen üç gruptan da bu kadar rahatsýz olmamýþlardý. Bu genizleri yakan dumandan kurtulmak için bazýlarý elleriyle aðýzlarýný ve burunlarýný kapattý, bazýlarý duraðýn arkasýna doðru duman geçinceye kadar uzaklaþtý.
Onlar gözden kaybolunca aklýma ilk gelen Kazým’ýn sýnýfýna vermiþ olduðum ödev oldu. Öðrencilerimi iyi tanýmak için onlardan zaman zaman ayrýntýlý bir günlük yazmalarýný, bir gün içerisindeki yaptýklarýný saat saat anlatmalarýný isterdim. Dün de ayný ödevi onlara vermiþtim. Þimdi sabahý iple çekecek ve yarýn ilk iþim Kazým’ýn günlüðüne bakmak olacaktý.
Bu düþünceler içindeyken duraða yanaþan otobüse binmeye çalýþan adamlardan birinin sesiyle irkildim:
“Ýlerlesene kardeþim!” Bu hitaba ancak:
“ Affedersiniz,” diyebildim. Otobüsten içeri girerken parayý uzattým ve þoför parayý aldý, üstünü verdi. Paranýn üstünü cebine koyarken otobüsün arkasýndaki boþ yerlerden birine oturdum; ama hala kafamda az önce tanýk olduðu olay vardý.
Bindiðim otobüs sokaðýmýzýn baþýnda durdu. Ön taraftan birkaç yolcu alýrken arkadan indim. Sokaða doðru yöneldiðimde soðuk bir rüzgar alýþýlmýþ bir ýslýk çaldý geçti kulaðýmýn dibinden. Hemen üþümemek için üzerimdeki kabanýn yakasýný kaldýrdým. Böylece kulaklarýmý da kabanýn altýna saklamýþ oldum. Hem soðuktan hem de gördüðüm hakikatten kaçar gibiydim. Birden kaban omuzlarýmda kaldýrýlamaz bir yük haline geldi. Bunca çocuk sokaklarda yalýn ayak çöp toplarken benim üþümeye ne hakkým vardý.
Eve vardýðýmda beni karþýlayan yine yalnýzlýk oldu. Böyle durumlarda bir çay koyar ve þiir yazardým. Gecenin sessizliðinde yazdýðým sokak çocuklarýyla ilgili þiirime þöyle baþlamýþtým:
“Mavi gözlü çocuklar vardý sokakta,
Yanaklarý, gözleri hep yaþ içinde.
Zayýftý bedenleri,
Saçlarý elleri kir pas içinde.
Biri vardý ellerini açmýþ
Buzlar üstünde:
“Bir ekmek parasý amca!’’ diyordu.
Ayaðý buzlara açýk,
Elleri, buz gibi insanlara.”
Þiiri bitirdiðimde gece yarýyý geçmiþti yarýn ise öðretmenler günüydü. Öðrencilerime okumak için bir þiir ayarladým ve odanýn karanlýðýna gömüldüm…
Sabah kalktýðýmda etraf bembeyazdý. Anlaþýlan kar gece yarýsýndan bu tarafa hiç durmadan yaðmýþtý. Karýn yüksekliði on beþ yirmi santimetreyi bulmuþ, böyle bir havada trafiðe çýkmayý düþünmediðim için minibüs duraðýna doðru yürüdüm.
Giderken yolun kenarýndaki aðaçlara baktým. Çoðunun dallarý eðilmiþ, üzerine yýðýlan karlara dayanmaya çalýþýyordu. Karýn toprakla buluþtuðu o anda þehir baþtan baþa yenilenir, gençleþir, temizlenirdi. Bütün pisliklerini örter, geçmiþe bir sünger çekerdi. Duvaðý baþýnda bir gelinin masumiyeti çökerdi þehrin üstüne. Sokaklarýnda, sabahýn bu saatinde masumluðun, saflýðýn, hatta bakirliðin simgeleþmiþ bir yanýný bulurdu erken kalkanlar.
Ayaðýmýn altýnda eriyen karýn naðmeleriyle tepeden aþaðýya doðru inmeye baþladým. Gördüðüm manzara muhteþemdi. Yaz boyu kuþ sesleriyle cývýl cývýl; rengarenk aðaçlarý ve çiçekleriyle pýrýl pýrýl olan “Kavaklýk” ve parklar, gizli aþýklarýn da el etek çekmesiyle beyaz bir ölüm sessizliðine bürünmüþtü bu mevsimde. Bu sessizliði ise ilk karýn þaþkýnlýðýný üzerlerinden atan yolun karþý tarafýndaki evlerin çatýlarýný yýllarca kendilerine mesken tutan güvercinlerin “huuu”larý bozuyordu. Ancak serçeler, bu günlerde yem bulmakta zorlanýr, karþýki dükkanlarýn ekmek dolaplarýnýn yanýna çullanýrlardý bir müþteri ekmek almaya geldiðinde. Onun ekmeðinden dökülen kýrýntýlarý kapýþýrlardý. Sonra ikinci müþteriyi sabýrsýzlýkla beklerler, o da dolaba yaklaþýnca önce hep birlikte kavak aðaçlarýnýn dökülen yapraklarýnýn yerlerine geçerler, müþterinin gitmesiyle tekrar son kýrýntýlarý toplamak için dolabýn dibine doluþurlardý.
Okula o gün daha bir heyecanlý gittim. Derse girdiðimde ise “Günaydýn arkadaþlar.” hitabýma “Öðretmenler gününüz kutlu olsun, öðretmenim.” cevabýný aldým. Ýlk baktýðým yer Kazým’ýn sýrasý olmuþtu. Evet Kazým da gelmiþti.
Derse baþlamadan anlaþýlan öðrenciler hediyelerini vermek istiyordu. Her ne kadar hediye getirilmemesi konusunda uyarmýþ olmama raðmen, onlar yine de bu günün anýsýna bir þeyler yapmak istiyorlardý. Öðrenciler hediyelerini verirken hiç beklemediðim bir anda Kazým da sýrasýnýn altýndan küçük bir poþete konulmuþ hediyesini çýkardý. Kim bilir bu hediyeyi hazýrlamak için ne kadar sýkýntýya girmiþti. Onun poþetinin hangisi olduðunu aklýmda tuttum. Öðrencilerden bazýlarý hediyelerin açýlmasý konusunda ýsrarlýydý. Bende onlarý kýrmayýp açtým. Kazým’ýn hediyesini çok merak ediyordum. Poþeti açýnca gazete kaðýdýna sarýlý bir kravat çýktý. Akþamdan bu tarafa onu nasýl mutlu edebilirim sorusunun cevabýný þimdi bulmuþtum. Her ne kadar kullanýlmýþ bir kravat olsa da boynuma takýp onu bu günün en mutlu insaný yapmalýydým. Kravatý taktýðýmda Kazým’ýn gözlerindeki sevinci görmeliydiniz. Ama bu bir anlýk sevinçle kalmamalý onun için daha çok þeyler yapýlmalýydý. Bunun için de gereken yerlere baþvuracaktým.
Ýkinci derse girdiðimizde öðrencilerin ödevlerini topladým. Kazým’ýn ödevini evde göz yaþlarý içerisinde okudum. Günlüðünün akþam bölümünde þöyle yazýyordu:
“...........
Akþam saatlerinde babamla birlikte öðretmenlerime hediyesi almak üzere çarþýya çýktýk. Kardeþlerimi de yanýmýza aldýk; çünkü akþam yemeðini dýþarýda yemeye karar vermiþtik.
… Kýrtasiye’ye girdik. Sýnýf öðretmenimiz, ayný zamanda matematik öðretmenimiz için bir kalem aldým.
… maðazasý’na girdik en çok sevdiðim öðretmenim olan Türkçe öðretmenim için bir kravat aldým. Umarým öðretmenim beðenir.
Saat epeyi ilerlemiþ, karnýmýz iyice acýkmýþtý. Zaman zaman ailecek yemek yediðimiz hemen o maðazanýn yanýndaki … lokantasý’ndan da kendimize birer “Ýskender” söyledik.
Saat 21:00 sýralarýnda lokantadan ayrýlýp eve döndük.
………”
Kazým’ýn günlüðünde burada ismini yazamadýðým iþ yerleri akþamki cadde üzerindeydi ve lokanta benim yemek yediðim lokantaydý. Kazým’ýn hayalindeki “Ýskender’i” yiyen de bendim.
Mustafa Ýsmet KESKÝN