Þair, haykýrdý geceye benzettiði þiirine. Bu öyle bir güzellikti ki kalem býraktýrýrdý cümle þaire. Yaklaþtý amansýz inen bir akþam karanlýðý gibi, sinsi bir çýð gibi düþtü þiire benzettiði sevdiðine. Baþka sevmelere benzemiyordu bu.

 “Ey gecemin sahibi!  Karanlýðýna uysal bir kedi gibi sokulduðum ve hüznünü derinden derine soluduðum…  Yokluðunda kudurduðum ve sunduðu bir kaþýk suda boðulduðum…”

Þiirin zirvesiydi ona göre kadýn. Ömrünün bercestesi… Þah beyti… Þair almýþ kalemi eline bulmuþ güzeli durur mu daha: “Desem ki vakitlerden sen vaktidir: Mevsimlerden, aylardan, anlardan… Anlar mýsýn beni? Dalar mýsýn benli hayallere?”

Kadýn, iliðine deðin þiirin hazzýný yaþýyordu. Ruhunu okþayan bir bahar yeliydi adamýn nefesi. Ayaklarýný yerden kesen bir sesti þairinki. Bulutlarýn üstündeydi aklý kadýnýn.

Þair: “Þimdi sana gelsem ve bir ömür konaklasam sende.  Misafirin olsam, mihmandarlýk etsen…  Çay koysan ve içsek… Demlensek en koyusundan ve dertleþsek…” Çay varsa cümle dertler rafa kalkardý. Dem varsa kafalar güzeldi. Þair: “Hüznüme bulabileceðim bir kýlýf yok, gözyaþlarýma mendil, sensizliðime bahane…”

Þair, med cezir içindeydi. Sevip de kavuþamamanýn adý deðil miydi aþk? Ayrýlýðýn en acý melodilerini mýrýldanmýyor muydu Þair? Hüzne geçiþi o kadar içtendi ki þairin, içiniz sýzlýyordu o an. Dua ediyor bulurdunuz kendinizi onlar için. Büyü gibi bir þeydi bu. Devam etti þair: “Koklasam mütemadiyen saçlarýný,  dolasam ellerime gülüþlerini,  saçsam bir tutam güzelliðini…  Bir deste sevsem seni, bir buket özlesem… Bahtým sen olsan, tahtým kalbin olsa ve kollarýnda huzurla uyusam…  Yumsam kirpiklerimi, þiirler okusan bana içinde sen olan…  Resimler çizsen, türküler yaksan…”

Kadýn can vermek üzereydi bu sözler karþýsýnda. Dayanacak yürek kaç taneydi bu dünyada bu sözlere? Aþkýn oku deðil mi bu satýrlar? Kalbe deðen aðrý deðil mi? Aklý alan güzellik… Muhteþemdi Þair. Emsali yoktu yeryüzünde. Neler çekiyordu böyle yâr yüzünden? Allah biliyordu nasýl sevdiðini onun? Ýnsan kalbi onun aþkýna karþý koyabilecek kadar güçlü deðildi.

“Savursam þimdi canýmý bir yaba ile… Kurumuþ ot saysam kendimi kibrit olup yaksan beni…” dediði an Þair, kadýn içten içe yanmaya baþladý. Ruhu cayýr cayýr yanýyordu, kalbi tutuþuyordu cehennem cehennem…

Yoktu artýk kadýn.  Et ve kemik yýðýnýndan ibaretti.  Ruhu, Þairin ruhundaydý, caný ona

emanetti.  “Katsam sana kendimi… Artsam, kocaman olsam yüreðinde. Baþkasýný sevmeye yer býrakmasam…” Þair kendisinde kaybolan yitik sevdasýna sesleniyor ve kendisi de onda yok olmak istiyordu. Aþk teke inmekti ona göre, çokluktan azade olmaktý. Sevdiðinde hiç olmaktý. Son bir gayret ile seslendi Þair sevdiðine: “Ey sevdamýn sebebi!  Gelsen bana akan bir yýldýzla, sonra göz kýrpsan bana sen de gel diye. Aksam bir yaðmur damlasý gibi kirpiklerinden yanaðýna, ýpýslak olsam dudaklarýnýn bitiþtiði noktada. Alev alsam bir kibrit gibi gözlerinde, sonra kül olsam ...”

Þair þiir þiir baktý sevdiðine.  Hece hece baktý, ölçülü baktý, edebi baktý.

“Ey gecemin sahibi! Duy sesimi, hisset nefesimi. Senin için çarpan kalbimi ihya et bakýþýnla. Can yakýþýný yaþasam, kalp kýrýþýný…  Kul olsam sonra sana, hizmetini yapsam ömrümün geri kalanýnýn tamamýnda. Gölgen olup kalsam sende ve bir ömür boyu peþin sýra gelsem…”

Þair, þiirine – kadýna- son kez baktý ve: “Þiir sensen bugüne kadar yazdýklarým ne o zaman?” dedi. “Bugüne kadar yazdýklarým þiirse sana ne demeliyim o vakit?”

                Þairin ilham perisiydi artýk kadýn. Þair þiirden anlýyordu.