Online Üye
Online Ziyaretçi
Yorgunluk bir kadına,
bu kadarmı yakışır?
Gözlerinde mahmurluk, hülyalara karışır?
Yanakları toz pembe, buselik makamında.
Kapatsam gözlerimi, hayal alemine taşır.
Özlemle sarılma hayalim.
Olurmu aşkın ihlali?
Dudaklarındaki, öp beni hali!
Yorgunluk...
bir kadına bu kadarmı, yakışır...?
Bir iki güneş çarpması.
Biraz rüzgar değmesi.
Az biraz hava değişmesi.
Böyle güzelmi yapar kadını?
Dudaklarım değse...
Dudaklarına,
Koklasam tadını...
Ahh ne kadarda zor,
Unutmak mümkünmü adını...?
Merak etme, vucut yorgunluğu diyor,
ruh yorgunluğu değilmiş
Kim demiş?
Ruhum seni gördüğümden beri yorgun.
Boynu kıldan ince,
Önünde eğilmiş...
Hatta kırgın hayata.
Bir bakıyorsun avucumda sımsıkı,
bir bakmışsın dünyanın öbür ucunda.
Bazen bir göl kıyısı, bazen Lavanta tarlası,
Bazen güneşe küsüp arkasını dönen güne bakanlar,yanında,
Yada bir çift elmanın utanmış kızarıklığında.
Tutunsam mutluluğa, uçup gitsem,
Uçuç böceği kanadında...
Hangi çiçeği taksan,
saçlarının arasına
Kıskanır diğeri, bir ötekini,
Sevdanın masal hali,
Duyguların en birikimi.
Azmı ettiğin sevgili?
Bu birmi, ikimi?
Yorgunluk ruhumda değil diyorsun...
Bir gülüşünle,
dünyaya tekrardan geliyorsun,
Ya bir şarkı mırıldan, ya sevdiğine bir şeyler yaz.
Ya gün doğumunu seyret.
Üçü bir birine denk diyorsun.
Ya benim, gün batımlarım.
Düzensiz kalp atımlarım.
Batan her güneş.
Sensizliğe eş,
Kurtulurum belki kurulan her tuzaktan.
Ya sevmek...?
ruhundakini, yakındayken,
azap değilmi uzaktan.?
Gül kokusu saklanır, kuruyan yapraklarda,
Uzaktan bir öpücük gül.
Gül kurusu dudaklarda...
Mutluluk ve kederle ,
İki kardeş gibi yüzün.
Bir kadına bu kadar mı yakışır?
Gülümsemek ve hüzün...
Yılmaz Tizgöl
Moskova
16 08 2021