BEKLEMEK

Beklemek... Ne sonsuz ne sýnýrsýz þeydir bu beklemek... Bazen bir otobüsü beklersin, bazen bir müjdeyi, bazen de bir insaný... Bazen iyiyi bazen ise kötüyü beklersin. Beklemek bazýlarý için bir sabýrdýr, bir imtihan, belki bir kararlýlýk... Bazýlarý içinse acý ve göz yaþýdýr, umutsuzluktur. Bekleyiþin sonu iyi ise ve sonunda beklenilen þeye kavuþulacaksa beklemek ne de güzel iþtir. Peki ya tam tersi! Sonunda acý ve hüsrana uðranan, insaný daðýtan bekleyiþ... En kötüsü de bu deðil mi? Beklemek ama boþuna beklemek... Sebepsiz, sonuçsuz, karþýlýksýz beklemek... Ýnsanlar bekler. Bir haberi bekler, bir sonucu, bir davranýþý veyahut bir duyguyu bekler. En önemlisi insan, insaný bekler. Ýçlerinden en zor olaný deðil midir bu bekleyiþ? Sevdiðin bir insaný beklemek... Ve en önemlisi gelmeyeceðini bile bile beklemek... Hiç kavuþamamak, hiç dokunamamak, karþýlýklý bir çay bile içememek ve gözlerine bakamamak... Ýþte beklemenin en üst ve zirve noktasý budur: Hasret kalarak beklemek. Bu bekleyiþin sonunda insanýn yüreðinde derin bir yara oluþur. Çünkü bekleyiþ amacýna ulaþmamýþtýr. Bekleyen kiþi umduðu ve arzuladýðý mutluluða eriþememiþtir. Sonu hüsrana, acýya ve ýzdýraba dönmüþtür. Maalesef bu yaralar bekleyen birçok kiþinin hazin sonudur. Seven bekler. Beklenilen gelmez. Olayýn özü budur belki de... Yaralar dedim ya! Sýzýsý hiç dinmeyen, hiç bitmeyen yaralar... Aslýnda bütün insanlarýn yaralarý önceden belliydi, önceden yaratýlmýþtý. Ýnsanlar dünyaya bu yaralarý taþýmak için gelmiþti. Her insanýn görevi kendi yarasýný taþýmaktý. Her yaranýn eninde sonunda kapandýðý söylenir. Sizce de öyle midir? Her yara kapanýr mý? Kapansa bile izi kalmaz mý? Elbette kalýr. Bazý yaralar vardýr ki çok derindir. Ýnsaný yaksa da yýksa da bitirse de izi kalýr. O iz öyle bir izdir ki o ize her baktýðýnda yalnýzlaþýrsýn... Uzaklara, eskilere gidersin. Beklemeyi býraktýðýný zannedersin. Artýk bitti dersin. Bu saatten sonra istemem artýk onu, unuttum dersin. Tam bu sýrada o iz çýkar karþýna hüzünlenir ve içinden "Baþaramadým, unutulmuyor." dersin. Beklemek tam olarak da böyledir belki... Kendini düþünmeden ve kendi yaralarýný umursamadan sonuna kadar sabýr etmektir . Hani þair diyor ya:

"Hiçbir acý baki deðildir. Üflersin geçer. Sadece bazý yaralara ve acýlara daha çok üflemen gerekir." Belki birçok yara üfleyerek geçebilir ve unutulabilir. Mesela çocukken düþersin. Dizin kanar ve üflersin geçer. Okulda aþý olursun üflersin geçer. Bazý þeyler ters gider. Üflersin geçer. Peki ya bekleyiþin acýsý! Hele ki kavuþulmayan bekleyiþin acýsý! Üflemeyle geçer mi? Tabii ki de geçmez dediðinizi duyar gibiyim. Þair güzel söylemiþ üfle geçsin. Olmadý daha fazla üfle geçsin. Olmadý daha fazla... Biraz daha... Biraz daha... Ama þair bir þeyi unutmuþ ki unutulacak þey deðil! Bizim bu bekleyiþimizin acýsýný dindirmeye ve geçirmeye nefesimiz yetecek mi?