Duygular, bizim onlara yüklediðimiz anlam kadar var aslýnda. Doðarken üzüntünün, mutluluðun ne anlama geldiðini bilmeden doðuyoruz. Mutluluðun tanýmý biz büyüdükçe anlam kazanmaya baþlýyor. Gözlerimiz parýldýyorsa, terfi alýyorsak, iliþkilerimiz yolundaysa bunun adýna “mutluluk” diyoruz. Peki mutluluk, özde ne? Gerçek bir mutluluðun anlamý ne?

Acý çekiyoruz; sorsan, bunun tarifi; kalpte sýkýþma, nefes alamamak, gözyaþlarýnýn istemsiz gözlerden süzülmesi... Adý ne?

Acý... Belki de bizim acý olarak anlam yüklediðimiz, acý saydýðýmýz hiçbir þey gerçek bir acý deðil; ya da mutluluk olarak nitelendirdiðimiz o duygular, aslýnda mutluluk deðil. Nereden bilebiliriz bunu? Kaç ömürde ne kadarý keþfedilir?

Bir kere geldiðimiz þu dünyada neden bir þeylere anlam yüklemek zorundayýz?

Sevgi, onsuz olamadýklarýmýz mý; olsa da olur, olmasa da olur dediklerimiz mi?

Duygulara verdiðimiz bu anlam yüklü isimler nereden geliyor?

Anlam, sunduðumuz gerçekliklerin bizde var oluþ gerçeklikleri olmasý dýþýnda bir anlam taþýr mý?

Sevginin aslýnda acýdan baþka gerçek bir hoþluk verdiðinin altýný çizen insanlara bakýn, asla acýyý sevmiyorlar ve kafalarý rahat. Severse sever, giderse gider, özlerse özler ama yaþama kattýðý anlam; sevgiye duyulan anlamdan öte.

Nefes, onun her þeyi; önce yaþam geliyor.

Acýlarý acý bile deðil. Peki ya unutmak?

Neyi unutur insan?

Unutmanýn sözlükteki karþýlýðý bellekten giden, hatýrlanmasý unutulan gerçeklik mi? Neyi unutur, neyi unutmalý insan?

Unutmazsak yaþayabilir miyiz? Hayýr, aslýnda unutursak yaþayamayýz. Çünkü ölüm geldiði vakit, en önce giden beyin olur. Alzheimer hastalarý, her þeyi unuttuktan ve hatta kendilerini bile unuttuktan sonra yaþam fonksiyonlarý durur, ölüm gerçekleþir. Demek ki insaný hayatta ve ayakta tutan, aslýnda hatýrlamaktýr.

Hatýralarý hatýrlayýn, kalbinizde hissettiðiniz o duygunun adý her ne ise ve tebessüm varsa yüzünüzde; onu yaþamaya devam edin. Peki o vakit, acý?

Üç harfli gerçekliðin yanýlsamalý mutsuzluðuna ne demeli? Gerçekten yaþadýðýmýz þey acý mý, acýya yüklediðimiz o derin ve kendine acýmalý anlam; duygu mu?

Ýkisi de hayat kadar gerçekken acýyý sevmek ile mutluluðu itmek bir olur mu?

Üzüntüye derin anlam yüklemeyin; hatýralarýnýzýn kýymetli gerçekliðine tamamen sýrt çevirin demiyorum ama alma ve verme yasasýysa hayat; denge söz konusuysa acýyý saniyelik, mutluluðu ondan daha çok; gerekirse ömürlük tutun.

Çünkü bir kere geldiðimiz þu dünyada acýyý ne kadar uzun süre yaþarsak mutluluða o kadar geç kalýrýz. Belki acý saydýðýmýz, hayrýmýza olan bir mutluluktur; tabii bunu da bilemeyiz. Ama yine de kalpte bir kýymýk hissi varsa onu azaltýn.

Tuzu keser gibi, þekerden vazgeçer gibi...

Çünkü yaþam, acýlarla bir ders; mutlulukla mükafat verendir. Her bir dersin de süresi 40-45 dakikaya tekabül ediyorsa fazla uzatmanýn lüzumu yok. Alýn dersinizi ve yeni, kýsa sürecek olan mevsimlik acýlara yer açýn. Bir acýyý anlamca büyütmek ona saygý duymak anlamýna gelmez çünkü. Kendimize verdiðimiz deðerin azlýðýný gösterir.

Sevgi ne, mutluluk ne, acý ne, insan ne, anlam ne? Öz, ne?

Tutunduklarýmýz boþlukta býrakandýr belki.

Önce duygularýn gerçek anlamýný keþfedin.

Acýnýn özüne inin, o, gerçekten gerçek bir acý mý, yoksa bir sanrý mý?

Bir insanýn size kattýðý mutsuzluklardan ibaret ise, zaten o acýda hiç durmayýn.

Siz, onun adýna acý deyip anlamýný büyütmezseniz inanýn o hiçbir þey deðil.

Mutluluk, bir kere geldiðimiz ömrün, en kadife ve en mükafat dolu haliyken; zehir saçmaya gerek yok.

Kalp, hisseder.

Ama, anlamý yükleyen beyin.

Beyniniz, o duygunun sizde ne þekilde var olduðunu; sizde nasýl göründüðünü size nasýl hatýrlatýyorsa ömrünüz boyunca o duygunun adýný öyle koyarsýnýz.

Bu yüzden, kalpten önce beyninizle meþgul olun.

Anlam, anlamaktan gelir.

An-la-ya-rak ad veririz her þeye.

O vakit önce kendimizi anlamalýyýz.

Doðru adý bulabilmek için...

Dilara AKSOY