insanýn kendine yabancýlaþmasý ve eski hâlini özlemesi de gurbettir. kendinden uzakta kalmak, insaný ölesiye yoran yýpratan bir vaziyettir... içindeyken kiþinin ruhunu karanlýklar girdabýna almasý ve bu zamanlarýn asla geçmeyecek gibi gözükmesi de cabasý. ama geçiyormuþ... hamdolsun ki geçiyormuþ... bilse de inanmayabiliyor insan, hissedemeyince yürekten. fakat sabýr, zaman, tevekkül; sahiden ilacýymýþ bu derdin de. derinlerde bir yerlerde kalýyor izler, fakat zaman elbet bu izleri de gizler. þimdi yeniden, yaþamak benim de umrumdadýr diyebiliyorum! yeniden içimde ,evvelde bir nefes dahi almaya deðmeyen dünyaya dair, umutlar var. kendime hep hatýrlatmaya çalýþtýðým yaþama gayemi þimdi sahiden benimseyebiliyorum. neler yaþadým, kendimce, kendi içimde. ne çok çýkmaza girdim, belki dizimi aþmayan sulardý ama ben ne çok boðulur gibi oldum. fakat geçti, geçiyor. boynumu saran o karanlýk el çekiliyor, kendime geliyorum. farkediyorum, üzerimdeki o topraðý attýðýmý. çabalýyorum, korumak için bu hâli. çabalamaktan da geri durmamaya niyetliyim... þahit olun ey ahali :) belki bu günler yine geçer, belki ben yine düþerim, belki bu sefer daha sert, daha yüksekten. fakat artýk biliyorum ki sabredersem geçecek, solan çiçeklerim yine yeniden yeþerecek. hayat bu ya... bir döngüden ibaret.