Antalya Sanat dergisindeki Ahmet Ayazý'ýn Anasýný Belledi þiiri acý bir gerçeði dile getiriyor. Þiir þöyle baþlýyor:

Kendisini usta sanan çýraklar,

þiirlerin anasýný belledi.

Benim gibi ustalýktan ýraklar

þiirlerin anasýný belledi

...

Ýltifata kucak açýp duranlar,

Türk Diline tuzak cümle kuranlar,

kafiyeyi mavzer ile vuranlar,

Þiirlerin anasýný belledi.

Orada burada þiirleri çýkanlar usta oldum sanýyorlar, hemen þair diyorlar kendilerine .Þairliði kolay sanýyorlar. Birkaç arkadaþý iltifat edince de küçük daðlarý ben yarattým diye þiþiniyorlar. Oysa daha Türkçe yazmasýný ve yazým kurallarýn bile bilmiyorlar. Kafiye yapayým derken bozuk ,anlamsýz sözler yazýyorlar. Hangi de da ayrýlacak, soru eki mi ayrý mý bitiþik mi yazýlacak bilmiyorlar. Oysa bunlar ilkokulda öðretiliyor! Sözcükleri de yanlýþ yazýyorlar. Örneðin, yalnýz yazýlacak, yanlýz deðil! Bu sözcük yalýn sözünden türemiþtir.. Yanlýþ yazýlacak yalnýþ deðil! Bu söz de yanýlmak kökünden türetilmiþtir. Daha çok örnek verebiliriz. En iyisi bir yazým kýlavuzu alsýnlar, oraya baksýnlar, yazarken dikkat etsinler. Ayaz, taþlamasýnýn bir yerinde;

"Kalemin susmasýn ustam çok yaþa,

Deyip de cahile olmayýn maþa.

Kendini sanýnca bu iþte paþa,

Þiirlerin anasýný belledi." diyor.

Dosttur, arkadaþtýr, gönlü kýrýlmasýn diye her þiir(?!) yazaný alkýþlamayýn, böylelerinin maþasý olmayýn, daha er bile deðilken kendileri paþa sanýrlar, ortalýk þiir kirliliðinden geçilmez!