Hava kararmış sokak lambaları cılız ışıklarıyla kaldırımları aydınlatıyordu.

Ramazan'ın son günleriydi ve bu gece Kadir Gecesi’ydi

Mahallede hafif bir esinti vardı, minarelerden yükselen dualar havaya karışıyordu.

Yaşlı bir adam elinde bastonuyla cami avlusunda durmuş gökyüzüne bakıyordu

Adı İbrahim’di. Gençliğinde pek çok geceyi gafletle geçirmiş, fakat yıllar sonra kalbi hakikatin nuruyla aydınlanmıştı.

Şimdi geçmişini düşünerek Rabb’ine sığınıyor tövbe ediyordu İçinde garip bir his vardı sanki bu gece, hayatının dönüm noktası olacaktı

Caminin avlusunda köşede oturan küçük bir çocuk dikkatini çekti Üzerinde eski bir kazak, ayağında yıpranmış ayakkabılar vardı

Küçük elleriyle gökyüzüne dua ediyordu Yanına yaklaştı diz çöktü.

Ne yapıyorsun evlat diye sordu merakla

Çocuk, yaşlı adamın gözlerine baktı.

Dualarım göğe yükselsin diye bekliyorum amca

İbrahim’in içi burkuldu. Şefkatle sordu

Ne diliyorsun

Çocuk başını eğdi

Annem hasta Babam da iş bulamıyor.

Evimiz çok soğuk Allah’tan yardım istiyorum

Yaşlı adam derin bir nefes aldı. İçinde tarifsiz bir hüzün ve merhamet belirdi.

Eliyle çocuğun başını okşadı. Sonra ceketinin cebinden bir miktar para çıkardı, çocuğun avuçlarına bıraktı

Bu gece, duaların en yükseğe ulaştığı gece. 

Allah seni duyuyor, evladım Ama bazen duaların kabulü, başka insanların yüreğinden geçer

Çocuğun gözleri parladı.

Sen de dua edecek misin, amca

İbrahim gülümsedi.

Edeceğim, hem de en içten şekilde.

O gece, camide dualar semaya yükseldi. İbrahim, yıllardır içini kemiren tüm pişmanlıklarını gözyaşlarıyla Rabb’ine sundu. Çocuk ise ellerini göğe açarak annesi ve babası için dua etti.

Ve gökyüzü o gece, yıldızlar her zamankinden daha parlaktı

Sanki melekler tüm duaları alıp Rahmet Kapısı'na taşıyordu

İsmail Gökkuş