Kaybolup gidiyordu, nefesin erdem ve ülfeti sessizce tükeniyordu
Kim ne kadar hissediyordu, ruhun o esareti neden hiç dinmiyordu
Telakkiler, ilmi meclisler, nefes nefese rekabet edenler görmüyordu
Ne kadar silinmiþlik varsa, yýkýlmýþ duvarlar sukut ediyor çýðlýðýyla

Yaprak düþerken, dal hüznün sessizlik þadýnda hýçkýrýkla inlerken
Aðacýn köklerinden akseden feryat duyulmuyor, bilmem ki neden
Mahzun nefesler, yetim kalmýþ emeller, umut için bekliyor sahiden
Ey vaktin sahibi, bahtýn naibi gönlüm hasret çekiyor aþk neslinden

Fetret yaþanmalýydý ve fakat hizbultahrir gönülde yaþanmamalýydý
Nefisler hoyratlaþýp hudut ve sýnýr tanýmayýp atiyi korkutmamalýydý
Otantik duygular, yýpranmamýþ umutlar, bir zayiat yaþamamalýydý
Karlar eridikçe, hazan bu kadar dile düþtükçe edep unutulmamalýydý

Annem gözlerimin içine bakardý ve umutla bir þeyleri sorgulardý
Babam sessizlik ülkesinden temaþa eden, naif ve ülfetli bir nazardý
Ne kýzardý, ne de bir þeyler hülyasýnda yaþayan derviþçe bir adamdý
Bazen sual eyler, ilmi siyaseti vehmeder bir halde nefeslenen candý

Asla yeisin ve nedametin peþinde sürüklenmeyen bir efkarý hayattý
Bazen anam babama takýlýr kýzdýrýrdý, þöyle bir nazar ederek susardý
O bakýþlardan annem týrsardý ve fakat yine de takýlmadan durmazdý
Þimdi her ikisi de uzak diyarlarda ve bir nefeslik yollarda, anlatýrlardý

Mustafa CÝLASUN