YAÞAMAK MI?

“ Nice sultanlar gördü bu cihan, 
 bir kefene sarýlýp da gitti Süleyman!”

 Taþ çatlasýn bin sene sürecek misafirliðimiz dünyada. Taþ da çatlayacak belki, fakat bir çift çorap bile götürülemeyecek öte dünyaya. Ecel ne yaþa bakýyor ne sýraya. Seksen yaþýna gelmiþ dede ve nineler belini bükerek dolaþýrken daha ilkokul çaðýnda bir çocuk can pazarýnda. Kimi zaman doðumla dünyaya veda eden bebeler, bazen de dünyaya yeni bir can kazandýrýrken can veren anneler! Ýnkâr edilemeyecek bir gerçek ölüm! Ve ölümden sonrasý için bildiðimiz sonsuz hayatýn karþýsýnda bu dünya hayatý samanlýkta iðne kadar küçük. Hatta insan hayatý o kadar kýsa ki bir örnek vermek isterim:

“ Hz. Lut zamanýnda insan ömrü bin sene kadar imiþ. Hz. Lut bir mecliste gelecekte bir zaman insan ömrü yetmiþ yýl kadar olacak dediðinde oradakiler þaþkýnlýk içinde peki ev yapmaya zamanlarý olacak mý diye sormuþlar”

Göz açýp kapama arasýnda bir hayat. Su gibi akýp geçen zaman içinde kýsacýk ömürler. Ve sultan Süleyman’a dahi kalmayan bu dünya. Peki, bunca gerçeði bildiðimiz halde yalnýzca bu dünya için çaba göstermek ne kadar doðru. Hiç ölmeyecek gibi bu dünya için çalýþýrken yarýn ölecekmiþ gibi ahiret içinde çalýþýp çaba göstermemiz gerekmiyor mu? Yalnýzca bu dünya için yaþarken “ben” duygusunun kölesi olmak, menfaatler uðruna güçlü duygulardan uzakta yaþamak.

Bakýnýz ne bedbaht bir dünyada yaþýyoruz. Cinayetlerin savaþlarýn ardý arkasý kesilmiyor. Hýrsýzlýk, tecavüz, gasp almýþ baþýný yürümüþ. Cennet analarýn ayaðý altýndayken evlatlar annelerini hiç olmaz sebepler için öldürüyorlar. Babalar kýzlarýna tecavüz ediyor, üç kuruþluk menfaatler için canlar alýnýyor, canlar veriliyor. Dünyanýn ve nefsin öyle kölesi olduk ki sanki hiç ölmeyecek gibi hýrs içinde yaþayýp, inançlarý, hisleri ideolojileri adeta yok sayýyoruz. Oysa misafiriz þu dünyada. Oysa ölüm her an yaný baþýmýzda ve insanýn yarýna çýkmaya senedi yok. Dün uðruna canlar verilen topraklar bugün yok pahasýna satýlýyor. Eðitimsizlik, cehalet ve inanç ile ahlaktan uzakta eriyoruz. Batýdan ilim, fen, teknoloji yerine kokmuþ kültürünü alýyoruz. Görsel medya adeta fuhuþun, mafyacýlýðýn üzerine beðendirici özendirici objelerle yaklaþýyor. Genç kýzlar TV kanallarýnda partner ararken ebeveynleri bu hazin tabloyu alkýþlýyorlar. Adam öldürmek, mafya olmak, haraç yemek, racon kesmek erkeklik niþanesi gibi gösteriliyor. Erkek çocuklarý bunlarla büyüyor. Mafya babalarýna ve vergi rekortmeni oluyor diye fuhuþ patronlarýna saygýn sýfatlar yükleniyor.

Ýþte halimiz ortada. Boþa geçen dünün hesabýný yapmayýp, bugünün farkýna varmayýp, yarýnlardan kayýtsýz yaþýyoruz. Ýnançlarýmýz, ahlak ve kültürümüzün körleþtirildiði gibi ne yazýk gençlerimiz inanç, ahlak, kültür üçgeninin dýþýnda yetiþtiriliyor. Yasal anlamda bu amiyane yaþama dur deme ve çözüm üretip uygulama yetkisine sahip insanlar ne yazýk kendi ceplerinin, yat ve katlarýný artýrmanýn hesabýndalar.

Deðiþime kendinden baþlamalý herkes. Yaþamýn içine kayda deðer, etik deðerler kazandýrýlmalý. Hiç ölmeyecekmiþ gibi yaþamak ve dünyevi maddi menfaatlerle körleþmekten vazgeçip birazda deðerlere önem vermeli insan.

Oysa:

“ Nice sultanlar gördü bu cihaN
Yalnýzca bir kefene sarýlýp ta gitti Süleyman”

Ýbretlerle dolu þu dünya hayatýndan ibret almak gerek. Servetinin haddi hesabý olmayan insanlarýn çoðunun mutsuz, saðlýksýz bir hezimet içinde yaþadýðý ibretini görmek ve yine hesapsýz servete sahip insanlarýn bir çift çorap bile götüremediklerini bilmek bu gerçekle yaþamak gerek.

Mustafa Çelebi ÇETÝNKAYA®