TEKNOLOJÝNÝN GETÝRDÝKLERÝ MÝ YOKSA GÖTÜRDÜKLERÝ MÝ?

Eskiden en sevdiðim þey; kýþýn buðulanmýþ camlara resim yapmak olurdu. En çok da kalp, portre, aðaç, çiçek, ev, dað resmi yapardým… Þimdi de en sevdiklerim arasýnda ayný þeyler yer alýyor. Demek ki ta o zamanlarda ruhuna nakþediliyor insanýn sevdiði, deðer verdiði þeyler… Psikologlar boþuna çocukluða indirmiyorlar insaný…

En çok kalp resmi yapardým fakat o zamanlar kalp bana sadece þu aþk þiirlerinde, arka fona konan o cicili bicili, kýrmýzý kalp resimlerini hatýrlatýrdý. Ne anlama geldiðini bilmezdim hiç. Þimdi ise kalp bana göre sevgi kavramýný hatýrlatan tek þey. O soyutlaþmýþ kýrmýzý þeklin dýþýnda ben somut olarak tasavvur ediyorum artýk hep kalbi. Kýrmýzý, içi kan ve oksijen ile dolu hayat parçasý… Bazý þeyleri soyutlaþtýrarak, mecaz kavramlar yüklememek gerektiðine inanýyorum. Kalbimi hep avuçlarýmýn arasýna alarak yaþamaya çalýþýyorum. Yaptýðým her iþte ellerimi kullanýyorum belki ondandýr, ellerimin arasýnda hep kalbim olsun; her þeye ellerimle beraber yüreðimde dokunsun istiyorum. Ýçi insan sevgisiyle dolsun, taþsýn ki ürettiklerime bulaþsýn istiyorum hep. Ýþte bundandýr yüreðimi hep ellerimde taþýmam.

Yürek, ne güzel bir tarif! Üzerine þarkýlar yazýlýr, yorumlar yapýlýr; “Yüreðim yaralý”, “Yüreðim sýzladý”, “Kalbimdesin”, “Kalbimi çaldýn”, “Kalp hýrsýzý” gibi kalýplaþmýþ ifadeler kullanýlýr hep. Demek ki ne kadar önemli bizim için ama önemini önemsemediðimiz, giderek soyutlaþtýrdýðýmýz bu organýmýzýn iþlevini de unutur hale geldik artýk. Her þey gibi onu da sanallaþtýrmayý baþardýk sonunda. O da þimdi sanal ortamdaki paylaþým platformlarýnda, arka fonlarda süslü püslü 3D resimlerinden öte gidemiyor artýk. Ýçinde kan- can taþýyan, insana hayat veren, sevgi daðýtan varlýk þimdi sanal bir kuklacýk oldu gitti…

Sanal âlemde hayatlarýmýz eriyip gidiyor, sýra þimdi nelere gelecek diye ödüm kopuyor. Geçenlerde yabancý bir reklâm izledim aslýnda araba alarmý fakat çok fonksiyonlu alarmýn dýþýnda baþka özellikleri de var. Eðlendiriyor mesela, yerleþtiriyorsun projeksiyonu , yan koltukta gerçek olamayacak kadar güzel bir kadýn oturuyor ya da bir erkek. Seçenek size kalmýþ, alternatif de sunuyor sað olsun (!) Eskiden bu tür geliþmeler yalnýz tek cinse hitap ederdi fakat þimdilerde geliþen ve deðiþen dünyamýzda artýk kadýn- erkek eþitliði söz konusu… Her þeyin görsellikten ibaret olduðu günümüzde ne kadar da önemli deðil mi (?)

Nereye doðru gidiyoruz farkýna bir varabilsek. Teknolojinin getirdiklerinin yanýnda bir de götürdüklerini görebilsek ne güzel olurdu. Hadi TV. ye bir þey demiyorum çünkü eskiden aileyi bir araya toplayan tek unsurdu ama þimdi internetin getirdiði kolaylýklarýn yanýnda bir de götürdüklerine baksak durum ortaya çýkar sanýrým. Kabul etmeliyiz ki birçok güzellikleri, kolaylýklarý var fakat her þeyi yerinde ve zamanýnda kullanmak gerektiðine inanýyorum.

Eskiden “Google Amca” yoktu ansiklopediler vardý. Ýstediðimiz bilgiye tek týkla ulaþamazdýk mesela. Aradýðýmýz bilgiyi, indeksten bakar; þu cilt, þu safya diye tek tek bulmaya çalýþýrdýk. Daha mý güzeldi ne kitap kokusunu içine çeke çeke aramak. Tozlanmýþ sayfalardan hapþýrýk krizine tutulduðum bile olurdu. Ara sayfalarda, sayfa kenarlarýnda öyle müstehcen resimler, reklâmlar da olmazdý ne de arkadaþ bulma platformlarý… Canlý canlý bulurduk biz arkadaþlarýmýzý; etten, candan yüreðimize koyardýk. Öyle sanal cicili bicili kalplere deðil! Küsünce ellerimizle garip þekiller yapar, gelir ben sana küstüm deyip uzatýrdýk elimizi ve küslüðümüzü ilan ederdik bu sayede. Ancak birkaç gün dayanabilirdik bu ayrýlýða ve gelir farklý bir þekille ellerimizi yeniden bozar, barýþmanýn verdiði mutlulukla sarýlýrdýk birbirimize. Ýþte böyleydi dostluklar, arkadaþlýklar, aþklar… Kalbimiz sahiciydi o zamanlar… Etten, kandan ibaretti, gerçek manada yürekti o zamanlar. Sanal aþklar da yoktu; sanal dostluklar da, “Facebook” ta yapýlan “chat” larda… Biz mektup yazardýk sevdiklerimize; “Nasýlsýn, iyi misin? Beni soracak olursan ben de iyiyim.” diyen cümlelerle baþlardý mektubumuzun girizgâh bölümü. Þimdilerdeki gibi “hi”, “slm”, gibi deðildi selamlaþmalarýmýz. Mektubumuzun sonuna ise; “Kestane kebap/ Acele cevap”, “Sepet sepet yumurta/ Sakýn beni unutma/ Unutursan küserim/ Mektubumu keserim” þeklinde maniler, beyitler yazar; bir köþesine de kalp yaparak isimlerimizin baþ harflerini yazardýk, kalbimin ta içindesin manasýnda. Bayramlarda, yýlbaþlarýnda tebrik kartlarý yollardýk uzaktaki sevdiklerimize. Yaldýzlý, süslü harika manzaralar… Noel Baba resimli olanlarý almazdýk hiç. Noel Baba’yý sadece TV. de seyrettiðimiz filmlerden tanýrdýk ama yüreðimize asla sokmazdýk! Þimdi o günleri çok özlüyorum...

Ýþte böyle saymakla bitmez… Dünya geliþtikçe, teknoloji hayatýmýzý iþgal ettikçe daha çok eskileri özleyeceðiz gibi geliyor bana…

Funda Gökçen /Hayata Dair…