Adapazarý’na tayin olmuþ çiçeði burnunda bir öðretmendim. Yeni görev yerime, öðrencilerime kavuþmak için can atýyordum. Haydarpaþa tren garýna giderek biletimi aldým. Harekete birkaç saat vardý. Zaman geçirmek için çay içebileceðim bir köþe bulup oturdum.Bir an, eþyanýn sýrrýna ermiþ ve zaman ötesine yolculuða çýkmýþ izlenimi veren bakýþlarýný üzerimde sabitleyen ak sakallýnýn  farkýna vardým.

           Seksen seksen beþ yaþlarýnda beli bükülmüþ sakalýna kýr düþmüþ bir ihtiyardý. Alnýndaki kýrýþýklar mazide kalan yaþanmýþlýklarýn izdüþümüydü sanki. Bakýþlarý hayata karþý bir meydan okuyuþtu.Sukutu hayale uðramýþ insanlara mahsus bir endiþeyle çevresine dikkatli nazarlar atýyordu. Bakýþlarýnda, maziden arta kalan yalnýzlýk ve çaresizlik içinde kývranan bir ruhun canhýraþ feryatlarýný duyar gibi oldum. Kim bilir, bir asra yakýn ömrüne neler sýðdýrmýþtý. Heyecanlý bekleyiþler, hicranlý günler, keder ve sevincin yoðurduðu gökkuþaðýný andýrýr hayaller.Ýhtiyar, kavruk teninin ortasýnda iki nazar boncuðu gibi taþýdýðý gözleriyle geçmiþe dair masallar, hikayeler ve efsaneler anlatýyordu. Anlattýklarýný duyabilmek bakýþlarýn dilinden anlayanlara nasip olurdu ancak.

            Masamdan kalkýp yanýna doðru yaklaþtým. Baþýmla selam verip karþýsýna oturdum. Hiç tepki vermiyordu. Varlýðýmýn bile farkýnda deðildi sanki. Mazinin derinliklerine doðru yolculuða çýkmýþ hissi uyandýran ihtiyarýn yaþadýðýna dair tek belirti, zamanla birlikte yorgun düþen kalbiyle uyum içinde alýp verdiði nefesin hasýlý inip kalkan göðüs kafesiydi. Kendini dýþ dünyadan tecrit etmiþ, kutsal bir tefekkür içinde muhayyel alemleri seyran eden bu seyyahý, münzevi yalnýzlýðýyla baþ baþa býrakýp yanýndan ayrýldým. Onu içinde bulunduðu alemden alýkoymak ve düþsel yolculuðundan uyandýrmak yapýlabilecek en kötü þeydi zannýmca.

            Derken trenin kalkýþ haberini veren, kondüktörün çaldýðý düdük sesi duyuldu. Hesabý ödeyip valizlerimi elime alarak adýný sanýný bilmediðim bu esrarengiz ihtiyara veda ettim. Ve kendi serüvenimin peþinde daðlar tepeler aþaraktan demirden raylarýn üzerinde ufka doðru     “ çuff çuff”seslerinin eþliðinde yol alýyorum.

                                                  *******************

            Haydarpaþa’dan kalkan tren Adapazarý’na vardýðýnda güneþ gökyüzünde en tepe noktadaki yerini almýþtý bile. Adý, kurtuluþ mücadelesinde gösterdiði kahramanlýklarla  özdeþleþen Sakarya’ya atanmýþ olmak, benim için büyük bir gurur kaynaðýydý. Ýçinde bulunduðum duygularýn mana iklimini yansýtabilecek bir sözcük yoktu hafýzamda.

           Tren garý þehrin göbeðindeydi. Elimde valizim, zihnimde cevap bekleyen meraklý sorularla  istasyonu arkamda býrakýp kapýya yöneldim. Ýstasyon; geniþ merdivenlerin sizi buyur ettiði farklý bir dünyaya açýlan kapý gibiydi. Biraz ilerlediðinizde saðýnýzda dolmuþ duraklarý ve evine ekmek götürme telaþý içinde avazý çýktýðý kadar baðýran, “Serdivan, Dörtyol, Devlet Hastanesi, Terminal” naralarý atan sýcaktan kavrulmuþ tenleriyle kahyalar; solunuzda polis karakolu yer alýyordu. Dolmuþ duraklarý ile karakol arasýnda kaldýrýma dikilmiþ aðaç gölgelerini kendilerine mesken edinmiþ ayakkabý boyacýlarý ve yer yer kümelenmiþ güvercinler için yem satan yaþlý teyzeler, zihnimde Eminönü’nü imajý oluþturuyor þehre  hoþ bir hava katýyordu. Bir yerlere yetiþme telaþýyla saða sola koþturan insan kalabalýklarý arasýndan gözüme kestirdiðim ilk kiþiye, yeni görev yerim olan Sakarya Teknik ve Endüstri Meslek Lisesi’nin adresini sordum. Acemisi bulunduðum  bu gizemli  bir o kadar da yabancý þehrin insanlarýnýn yüzündeki tebessüm ve misafirperver yaklaþýmlarý içimde sýcak bir duygunun þekillenmesini saðladý. Bir gölge gibi beni takip eden valizim ve meraklý gözlerle güvercinlerin arasýndan geçip Bulvar Caddesi’ne yöneldim. Ýki yönlü trafik akýþýnýn saðlandýðý caddenin tam ortasýnda, günlük uðraþlarla boðuþmaktan yorulmuþ kent insanýnýn soluklandýðý; banklarýyla, havuzlarýyla ve yeþilin tonlarýyla bezenmiþ bir vaha yer alýyordu. Biraz dinlendikten sonra þehrin havasýný teneffüs etme arzusuyla yola koyuldum.  Söylendiði gibi; Yeni Cami istikametini devam ederek Sakarya Caddesi’ni ve bir misafirin aðýrlanmasý için uðranan ilk durak olan yöreye has meþhur ýslama köftenin sunulduðu Köfteci Mustafa’yý geçip Aziziye Karakolu’na komþuluk eden okuluma ulaþtým. Teknolojinin imkanlarýndan faydalanmýþ ve internetten okulum hakkýnda ön bilgi edinmiþtim. Kapýdan giriþte sol tarafta iki katlý bir lojman ve lojmanýn bitiþiðinde alt katý idari bina üst katý kütüphane olarak kullanýlan beton bir bina yer alýyordu. Hemen yanýnda, doksan dokuz depreminin bir emaresi olarak prefabrike yapýdan oluþan derslikler vardý. Müdür odasýna giderek arzýhal eyledikten sonra gerekli giriþ iþlemlerini tamamlayýp çarþýya yöneldim. Bir otel odasý ayarladým. Böylece sergüzeþtimin Sakarya safhasý da baþlamýþ oldu.

*******************

             Okula baþlayalý bir hafta olmuþtu. Her þey  gerektiði gibi olmakla birlikte yeni ortamýn getirdiði yabancýlýk ve resmiyet ruhumu kemiriyordu.  Tam bu sýrada imdadýma yaþamýmý þekillendiren edebiyat aþkýnýn Sakarya’daki mecrasý Yazarlar ve Þairler Derneði yetiþti. Burasý benim için, yýllardýr susuzluðunu çekip de  ulaþamadýðým dünyaya açýlan bir pencereydi. Okuldan arta kalan zamanlarda dernege gidiyor; edebiyat, sanat  ve þiir hakkýnda hararetli tartýþmalara giriyorduk. Þiir heceyle mi yazýlmalýydý; yoksa serbest mi? Þiirde kullanýlan dil imgelerle bezenmiþ sanatlý bir anlatým mý taþýmalýydý; yoksa sade, açýk, anlaþýlýr mý olmalýydý? Her biri kendi çapýnda þair olan dostlarým fikirlerini ortaya atýyor ve karþýsýndakini iknaya çalýþýyordu. Bir nevi eski Küllük ve Aþiyan sohbetlerini andýran bir ortamdý.

             Yaþamýmý okuma ve yazma üzerine kurmuþtum. Bu nedenle Sakarya’da yer alan kütüphaneleri araþtýrmýþ ve Çark Caddesi’nin arkasýnda kalan Ýl Halk Kütüphanesi’ne kaydýmý yaptýrmýþtým.Her þey yolundaydý. Ta ki bir hafta sonu zeytin, peynir ve sahanda yumurta üçlüsüne eþlik eden çaydan ibaret kahvaltýmý yapýp kütüphaneye gidene kadar.

Ýki katlý kocaman bir binaydý kütüphane. Raflarda gökkuþaðýný andýran çeþitlilikte birçok eser okuyucularýný bekliyordu. Salonda, görevlinin haricinde dokuz on yaþlarýnda bir kýz çocuðu vardý. Kim bilir o da memurun kýzýydý. Bu durum fena halde canýmý sýkmýþtý. Görücüye çýkmýþ gelin gibi salýnan cilveler yapan kitaplara, okurun bu denli duyarsýz olmasýný aklým almýyordu. Teker teker eserleri incelemeye koyuldum. Ýçimden Allah’a bana bu kadar kitabý okuyacak kadar uzun ömür vermesi için dua ediyordum. Aksini düþünmek bile canýmý acýtýyordu. Raflarda henüz kapaðý açýlmamýþ kitaplar vardý. Bu durum karþýsýnda dile gelen kitaplar sanki  bana lisan-ý hal ile þöyle sesleniyordu:

“Sen, yýllarca þikayet ettin hayatýndan. Hep kolayý seçtin. Gayret göstermedin, ýþýða ulaþmak için. Ya da maskeli bir yüzle; ýþýða hasret , ýþýða sevdalý bir resim çizdin boþluða. Oysa, oysa ben sana nefesin kadar yakýn, bir göz açýp kapama mesafesi kadar uzaktým.

           Yýllarca bekledim seni. Bekledim, bekledim, bekledim. Hep beklemek oldu kaderim. Oysa, sana mutlu yarýnlar vadediyordu, bir yaným. Bir yaným ise yýldýzlarý. Hücrelerim sana açtý, sana susuz. Bir dünya kurmuþtum kendi halinde kusursuz. Ýçinde aþk olan, içinde sevda kokan , içinde kin, nefret ve umut olan bir dünya. Hayatýn sadece siyah ile beyazýn çatýþmasý olmadýðýný benden öðrenecektin. Benimle keþfedecektin sýrlý diyarlarý. Benimle aþacaktýn zaman perdesini. Kaldýracaktýn aradan karanlýklarý.

          Yýllarca bekledim seni. Bekledim, bekledim, bekledim. Ama bir türlü gelmiyordun. Belki karlý daðlara sarmýþtý yolun. Belki karýþmýþtý birbirine, saðýn hem solun. Belki yakýndýr vuslat, biter belki bu oyun.

          Ama sen yoktun.Ve gözükmüyordun ufuk çizgilerimde. Gölgen düþmüyordu topraklarýma. Ellerin dokunmuyordu avuçlarýma. Biliyorum, sen de beni düþlüyorsun. Benli yarýnlar kuruyorsun gecelerinde. Yüreðinden yüreðime akan bir ah yankýlanýyor boþlukta.

         Bak, sana yeni taraflarýmý anlatacaðým. Yeniden aþýk olacaksýn bana, yeniden uykusuz gecelere düþecek yolun. Benimle üzülecek, benimle güleceksin. Benimle tadacaksýn aþký, benimle yaþayacaksýn hicraný.

         Bak, daha hayatýmýn baharýndayým. Altý ay oldu doðalý. Ýki bin yedi Aðustos’uydu açtýðýmda dünyaya gözlerimi. Hem birinci hamurdandý sayfalarým. Evet, senin için var olan, sana sevdalý olan ben. Bekliyorum seni. Haydi, daha fazla bekletme beni. Adresi aþaðýya yazdým. Çýk evinden bana gel!

Adres :ÝL HALK KÜTÜPHANESÝ”

*******************

          Çalan telefon sesiyle içinde bulunduðum manevi atmosferden uzaklaþtým. Arayan niþanlýmdý. Ve sözleþtiðimiz üzere çay bahçesinde beni bekliyordu. Gözlerimde beliren bir kaç çið tanesi yere düþerken ben günlük meþgalelerin esiri olarak  çoktan bu mukaddes ortamý terk etmiþtim bile. Aklýmýn bir köþesinde Ýstanbul’da karþýlaþtýðým ihtiyar, bir köþesinde ardýmda býraktýðým kitaplar vardý.

******************

-          Nerede kaldýn aþkým?