Rumuzlar, remizdir; aþka saygýya dururken cümleler. Kalplerin önünde eðilir harf harf. Gelir de gidemez aþk yolcusu. Arzuhalcisi kelimeler ki, onlar da kalp elçisi.

Aþk pýnarý yönünü kendi tayin etse de çaðlayan misali, beyhude çabadadýr itiraz ederken kalp bekçisi. Bilmez ki, gölgesinden kaçamaz âþýk, yüreði de kendisi demektir zati. Sevdiðine mühürlüdür her daim kendi içine giden yollar.

Kalbindeki yangýnlarýn hükmünü kelimelere geçiren bu aþk hikâyesinde, bitiþ yeri “ateþgâh” olsa da, koþar adým gidilen bir güzergâh. Kitabýn içinize akýttýðý o sahici hisse mani olamayacaksýnýz.

Hangi yana dönseniz sevda soluyacaksýnýz. Hangi sesi duysanýz, bir sevi týnýsý kulaklarýnýzda olacak. Gaipten düþen nida “kalbin kapý sürgüsü yoktur.” diyecek.

Tesiri kati,

aþký latif,

gönle makbul bir eser okuyacaksýnýz.

DÝLA EMRAL AYDIN

DÜÞ KIRIKLARI '' ÖN SÖZ''

AKDE AYRAÇ -  AHDE VEFA

Gecenin sükûnetini bozdu çýðlýk. Akþamdan tünemiþti bacaya, haber postacýsý misali guguklayan baykuþ. Baba, bin birinci kez arþýnlýyordu kapý önlerini, paçalarýyla süpürüyordu ayaðýna takýlan çerçöpü. Ne gelmez bebekti bu, oysaki ta kuþluk vakti göstermiþti alametini. Feryat figan eþliðinde "Ha gayret!" diyen yalvarýþlarý sokaktan duyuluyordu ebenin. Ne zordu dünyaya gelmek, bir o kadar da kolaydý, bir nefesle veda edilirken.

Seher vaktini bekliyormuþ demek, "Seher" olacakmýþ adý, kaderi kedere dönüþmeden önce.  Büyüyüp serpildikçe Seher, daha fazla kol kanat geriyordu babasý, "kem gözlere davetkâr güzelliðine toz konmasýn." diye. Her dem daraldýkça mahpusun çemberi, boðuluyordu Seher. Mavi gözleri, zerre kadar ýþýk huzmesine çanak tutuyor, esiyordu etekleri alev alarak.

Ýlahi Aþk! Ne babayiðitlerin yüreðinde köz olursun da, Seherciðin yüreðinde bakir durur musun? Depreþti günbegün duygularý, henüz yeni sürgünken filizler. Esti, uçtu sonunda baba ocaðýndan. Bir zalim inandýrmýþtý onu; od'una yandýðýna, onsuz yaþayamayacaðýna.  

Dert derdi katmerledi; çile çileyi doladý yumaða yýllarca.  Aþkta vefa yoktu ki bir akit kalmýþtý yýrtýlasý, lakin bir iken iki olmuþlardý ayný soyada malik. Ýlk kez gece vakti esmiþti Seher yeli; bir kendini, bir de miniðini kaçýrýrken zalimin zulmünden.

Hâlbuki hayatýn kucaðý da yangýn yeriydi, estikçe harlanan alevler býrakmadý peþini. Kara kara bulutlar arasýndan maviye dikti gözünü lacivert.

Mavi, Seher; lacivert, Düþgezgini. Ýkiden bir olma, "ben"den biz olabilmeydi remizleriyle hemhâl.

 Seher'in düþlerinde uðramadýðý mekân kalmadý Düþgezgini'nin. Gezdi, gördü, kalbine otað kurdu en sonunda. Esti ona seher vakti, lakin kader hangi tel örgüyle karþýsýna çýkacaktý bilmiyordu. Gözlerinde murada erdi, kalbinde huzur buldu derken; ne vakit,  hangi zaman diliminde  ve kimlere “ahde vefa” eyledi sevdiði, bilemedi.

Ey Düþgezgini, düþten düþülür mü hiç? Aþkýn dizleri "uf" oldu bak, gönülde kabuk baðlamayan yaralar açýldý. Ýnme indi hayallere. Baharlar zemheriye döndü, gel gör ki; þerbete zehir katýldý, katýksýz. Uçurumun en ucunda gördüm sandý; almak, tutmak istedi,  düþeyazdý Seher. 

Ey aþka inancýný yitirmiþ okuyucu, varlýðý kadim aþký, "Düþ"ünü yazdý Seher.  Ona ulaþmaya ramak kala; akdi bakidir, aslolan ahde vefa...

Her daim, düþlerde de gezmeye kadir hâldir, Seher’in hâli. Cismen uzak olsalar da, aslen onda ve hep ona doðru esecek.

Akde ayraç koydu sadece, bu böyle biline.

DÝLA EMRAL AYDIN