Dostumuz, yüz akýmýz.

Dostumuz… vefasýzýmýz.

Dostumuz, ak sütteki leke.

Dostumuz, sýrtýmýzdaki hançerin ta kendisi. Saplandýðý yerden çýkarsanýz, çok iyi biliyorum, baþka bir yerinizi çizer. Bu, dostumuzun yaradýlýþtan gelen bir özel özelliðidir.

Dostumuz, iyi ve kötü günümüzde her zaman yanýmýzda olduðunu söyler. Ama aynaya düþen, söylenen deðil. Ýyi günümüz, daha çok hoþgörülü olduðumuz günümüzdür. Ýyi günümüzde, yanýmýzda olmayaný fark etmeyiz. Fark etsek de, vefasýz dostumuzu daima affederiz. Kötü gün, kara günümüz; düþtüðümüz, yalnýz kaldýðýmýz gün. Þimdi geçmiþ zaman aynasýna bakmanýzý isterim. Gözünüzü dört açýp iyice baksanýz da, Kurtuluþ Savaþý’mýzýn hiçbir karesinde dostumuzu göremezsiniz. Çünkü dostumuz, baþka dostlarýnýn sözüne uyarak, baþka heveslerin peþine düþüp zor günümüzde yanýmýzdan sývýþanýmýzdýr.

Dostumuz, bütün güzelliklerimizin gerçek sahibidir. Bizi biz yapan ne varsa, hepsinin yapýcýsý ya da sahibi olarak sadece kendisini görür. Ýlkbaharý müjdeleyen demircinin örs ve çekici, dostumuzundur. Böyle olmasýna raðmen, dostumuz daima “Ergenekon”da yaþadýðýný ileri sürer. Yani yoðurdun kaymaðýný hep biz yerken, suyunu ona býraktýðýmýzý söyler. Sözüm ona dostumuz hep yalnýz býrakýlmýþ, bütün zenginlikleri elinden alýnmýþtýr. Bunu da temcit pilavý gibi günaþýrý tekrarlar. Öteki dostlarý da koro halinde daima ona hak verir.

Dostumuz, kahramanlýk nedir bilmez. Tek baþýna hiçbir yerde, hiçbir þekilde ses çýkaramaz. Öteki dostlarýnýn yüreklendirmesiyle ve peþine düþmeleriyle, yandaþlarýndan aldýðý güçle ancak kýyýcýlýk neyse onu becerir. Aslýnda Malazgirt bile ona oldukça yabancýdýr.

Dostumuz, Erzurumlu Nene Hatun, Gaziantepli Þahin ve Kahramanmaraþlý Sütçü Ýmam’ý önderleri arasýnda saymaz.

Dostumuz, henüz yeni doðmuþ bebesinin dýþýndaki bütün aile bireylerine yeþil kart çýkartmýþtýr hem de bir tane deðil, ne kadar istenirse o tane… Çeþitli kalemlerden de parasal yardýmlarýn tamamý onlara akar. “Ot” satýp almakla övündükleri “otobüs”leriyle taþýmacýlýk, çeþitli tonajdaki tankerleriyle de sýnýr ötesi petrol ticareti yaparak zenginlilerine zenginlik katar ama daima yoksul olduðunu öne çýkarýr. Ýç ve dýþ kapýlarýn hepsinden karþýlýksýz parasal yardým bekler ve alýr.

Dostumuz, evinin önündeki yola uçak bile inebilecekken, yolsuzluktan dert yanar, bizi her zaman uçaða binebilen insanlardan sanýr. Uygarlýðýn bütün nimetleri devlet desteðiyle kendisine bol bol sunulmasýna raðmen, bu nimetlerden çoðunu, daðdaki yýlana kaptýrýr. Yýlanýn ýslýklarýný dinler.

Dostumuz, lekesi bize sürülmek kaydýyla berdeli “töre”dendir diye yaþar, bitip tükenmeyen kan davalarý peþinde koþar. Üstelik þehre indiði her yere köyünü taþýr, güzelim þehirlerimizden birçoðunu köyüne benzetir. Þehirde bile bile beslediði keçisini, karnýný doyurmasý, caným çiçeklerimizi týraþ etmesi için bahçemize býrakýr. Tuhaftýr dostumuz; daðýnda baðýnda, yaþamak umuduyla baþkaldýran ilk yeþili derhal yok eder, büyüyüp dal budak salmasýný önler. Sonra da altýnda oturacak aðaç gölgesinin olmayýþýndan ötürü bizi suçlar.

Dostumuz, sadece ama sadece, bizim olduðumuz yerde yaþar. Moðolistan’da evimiz olsa, en yakýn komþumuz da dostumuz olur. Ondan kurtulamayýz. Denemek için Himalaya’ya çýksak, dostumuzun da yaný baþýmýzda bittiðini görürüz. Kim ne derse desin dostumuz, bizim olmadýðýmýz yerde, asla yaþayamaz. Zaten öyle bir yerde de yaþamak istemez. Çünkü biz, dostumuzun en garantili þemsiyesiyiz.

En garantili þemsiyesi…

Yaþama þartlarýný iyileþtirsin diye, dostumuzu Avrupalara gönderdik. Oradaki bütün hatalarýný, “Türk milleti adýna” kabullendik. Bu dostluktan da elimize ne geçti, yalaným yok, hâlâ anlayamadýk. Ama eksimizin ne olduðunu dakika baþý uygar Avrupalýnýn sözcülerinden durmaksýzýn dinliyoruz. Onlar söyledikçe dostumuzun keyfi yerine geliyor ama biz, biz gerçekten üzülüyoruz.

Bütün bunlar yetmez gibi, þimdilerde dostumuz bizimle ayný dili konuþmama çabasýnda. Dostumuz þimdilerde kendi diliyle okuyup yazmak istiyor ama bu uðurdaki gayretin de tarafýmýzdan gösterilmesini bekliyor. Dün olduðu gibi bugün de “Armut piþsin, aðzýna düþsün!” anlayýþýnda. Zaman zaman gayret ettik, denedik fakat bazý noktalarda açýlan “dil kurslarý”na katýlýmýn yeterli sayýda olmadýðýný da gördük. Dilde ayrýlýk, baþka bir kimlik aramak demektir.

Demek ki bir yerde yanlýþ var ama nerede?

Açýkçasý bilmiyoruz.                  

Ünlü bir geveze, dostumuzu tanýmlarken “Türk’ün Türk’ten baþka dostu yoktur.” sözüne takýlýnca, yazmadan duramadým. Yazýyý yazdým ya dostumuzun “dostu” olduðunu söyleyen ünlü gevezeden daha yakýnýz dostumuza. Çünkü dostluk, cömertlik demektir. Cömertliðin temelinde kavgacýlýk yoktur.

“Hayvan týrnaktan, insan kulaktan kapar.” derler. Az da olsa dostumuz hisse kapsýn inancýyla ben yine de “Ne mutlu Türk’üm diyene!” demekten vazgeçmeyeceðim.

Kaparsa kapar, aklýnýn bir köþesine de þunu yazar: Biz en azýndan Türk kimliðimizle dostumuzun, cömert bir dostuyuz.

Dostumuz, yüz akýmýz.

Dostumuz… vefasýzýmýz.

Ne dersiniz, “Türk’ün Türk’ten baþka dostu” var mý?

Gerisi “teneke” týngýrtýsý…

Oyhan Hasan Býldýrki