İstanbul güneşin mi batıyor?
Nice güneşler doğan ufuklarında.
Niçin gündüzün siyah bulutları gibi karanlıksın?
Nur dolu günlerine dalıp,
Hangi hüzün yağmurlarına ağlayacaksın?
‘Ne zaman doğacak güneşim diye?’ her an saatlere bakarsın.
Etrafında denizler dolusu yalnızlık
Söyle İstanbul, nedir sendeki bu karamsarlık?
Susmuş Ayasofya’da ezan sesleri.
Dolmuyor eskisi gibi camiler
Seni bilmiyor, seni tanımıyor
Senin üzerinde gezenler.
İki denizin kavuştuğu o serin boğazında,

Gemiler kıyılarına yanaştıkça.
Maziye hasret günler taşıyor sana,
Üzülme! Elbette bu hasretin, bir vuslatı var İstanbul,
Bağrında yatan, sende yaşayan gönül erleri duâcındır.
İman dolu yürekler yoldaşındır.
Sendeki nurlu simalar sana Allah’ı hatırlatıkça
Sen, sen olacaksın. Şahika günlerde nurdan kandiller yakacaksın.
Mekke ile, Medine ile, Kudüs ile,
Yine İslâm’ın sancağını taşıyacaksın
Sil gözyaşlarını ve çık surlara seyret gelecek yılları.
Biiznillah seninledir Hak dostları
Ve hep seninle olacaktır yardımları.

 10.06.2012 

Tarihli

Yeni Asya Gazetesinde yayınlanan şiirim

( İstanbul başlıklı yazı Fatih Simit tarafından 10.06.2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.