karanlık geçen günlerim,
bilmem ki daha ne kadar sürer.
bilmem ki hayat,
benden aldığı renkleri neresine sürer!
sanırım siyah beyaz bir hayat bana biçilen,
renkli ifadelerin olmadığı.
ve ışıkların sönük olduğu bir dünya bana verilen,
perdelerin hep kapalı ve güneşin hiç doğmadığı!
zira ne başı var ne de sonu yalnızlığımın,
ne bugün,mutluluk vaad eder bana,
ne de gelmesinden korktuğum yarın..
Ne sevgiler ne de mutluluklar bana ikram edilen;
Yalnız tabak dolusu hıçkırık,hayat soframda gelen!
şimdi şu sefil yalnızlığımla yok olup giderken
sevgi çığlıklarım,
bir katre ümitle canlanabilir aslında,
kalbime unutturduklarım!
aslında çok ağrıma gidiyor bakmayın,
her seferinde hayat diye,
ölüme k/attıklarım!
hayat!
evet sen hayat;
geçip gidiyorsun mutlu bir gün yüzü göstermeden.
ahh.. ne var yani,
ufacık mutluluk borç etsem de,
sen bi vakit düşsen ömrümden!?
*
*
*
Hayatımdaki tüm sevmeler yalanmış meğer;
Meğer hiç mi hiç sevmemiş beni sevmeler!
