Yeni Güne Ýhtirasla

          Ankara'nýn sisli havasýnýn içerisinde buz gibi görünen güneþ yavaþtan batýyordu. Abartýlý gülmeler, baðrýþlar, hararetli muhabbetler yerini fýsýltýlara hatta iniltilere býrakmaya hazýrlanýyordu. Tüm bunlarý aklýmda gezdirirken soyutlamýþtým yine kendimi hayattan; ayný yerde, tam zamanýnda, yorgunluðumu bahane ederek. Devamýnda fikrimi neler dolduruyordu? Birkaç günden bayatlamýþ duygular mý, yersiz konuþulan kelimeler mi, dostlarýn yumruklarý mý, sevgilinin hasreti mi..? Kendimden geçtikçe gözlerim nemleniyor, gýcýrtýlý bir sandalýn sesini kulaðýmda hissediyordum. Zamandan kendimi öyle soyutlamýþtým ki arkamda gelen arabanýn kornasýný duymamýþým. Þaþkýn bakýþlarla etrafýma bakýnýrken yanýmdan geçen arabanýn havadan daha puslu camlarý arasýnda bana kýzgýn bir ifadeyle bakan gözleri gördüm. Halbuki anýlarýmda þefkatli gözler aramaktaydým. Kendime geldiðimde yolu yarýladýðýmý fark ettim. Adýmlarýmý sýklaþtýrdýkça yýllarýn sahibi merdivenlere yaklaþýyordum. Bir yandan aklýma gelen duayý okuyor bir yandan da kendime kýzýyordum zira çok külfetli iþti “merdivenlerden çýkmak”.. Ýlk adýmýmda baþladý rahatsýzlýk veren düþünceler. Her basamakta hayalimde gün içinde iliþki kurduðum birisi dolaþacak ve Sherlock Holmes’i aratmayan davranýþlarla onlar hakkýnda bugün ki gözlemlerimi sentezleyeceðim, olaylar arasýnda tuhaf baðlantýlar çýkaracaðým ve yarýný oluþturacaðým. Ýþte bu merdiven bana bugünden yola çýkarak olasý gerçekleri gösteriyordu adeta. Yolun ilk yarýsýnda aklýmda ki bir kiþiye kýyasla burada, aklýmdan her adýmda bir kiþi geçiyordu. Ýlk basamakta iki haftalýk küslük faslýndan sonra “unutalým olanlarý, gel barýþalým” diyen dost iþgal ediyor. Ýkinci de tüm somurtkanlýðýma raðmen tüm gün beni güldürmeye çalýþan arkadaþým geçiyor. Diðerinde manevi destekçim, caným hocam geçiyor aklýmdan. Dördüncü, beþinci, altýncý derken onlarca sahipli basamaðý arkamda býrakýyor ve eve adýmýmý atýyorum. Ev her zaman ki sessizliði ve karanlýk haliyle karþýlýyor beni. Bu bunaltýcý karanlýktan kaçarak kendimi içindeyken hayal gücümün deryalarý aþtýðý; gayet toplu, plaklarla dolu ve simetri kurallarý gözetilerek derlenmiþ odama atýyorum. Çantamý olduðu yerde býraktýktan sonra ilk iþ pikaba önüme ilk gelen plaðý koyuyor ve aceleyle tütsüyü yakýyorum. Tüm güne inat odamýn huzurlu atmosferinde bir iç çekiyor ve sabýrsýzlanan düþüncelere býrakýyorum kendimi.

          Baþlýyor aþina olduðum ama yaþarken farkýna varamadýðým düþ selleri. Fýrtýnalar hissediyorum ardýndan kuvvetli þimþekler. Ve zamana aykýrý bir hâl alýyorum. Ân kelimesinin bilinmediði yere varýyorum. Bana göre bu iþ, soyutlanmak. Gerçekte bulamadýðým dostluðu, sevgiyi, güveni rahatlýkla bulmak, çok mutluluk veriyor. Gerçi hepsi bahane, O’nu buluyorum eziyet olsa da halime. Provalarý bitmiþti, bir gariplik hissediyordum, gözlerimi açtým ve odayý göz gezdirdim, çikolatalý koku geliyordu fakat müziði duyamýyordum. Belki de kulaklarýmda ki uzun olmayan o cümlenin yankýsýndan duyamýyordum. Meðer kendimi ân’dan korurken O’nun oyununa düþmüþüm. Ses çoðalmýþtý; birisi sanýrým kendimden geliyordu “nerdesin, kendine gel”, birisi de müzik sesiydi. Üzerinde kaplumbaða terbiyecisinin pazýlý bulunan duvarýmýn kenarýna dalgalar vuruyor, ayaklarýmýn altýna sahilde olmamasý gereken taþlar batýyordu. Özgürlüðümü kavradýkça hoþuma gidiyordu, tuhaflýktan eser bulamýyordum çünkü. Ta ki kapýmýn týklandýðýný duyana dek. Gel demeye kalmadan kapý açýldý. O’ydu, küçümser edasýyla “Sen âþýksýn, bense maþuk” diyordu. Böyle olmamalýydý. Bunlar kliþeleþmiþ düþlerden deðildi, bu sefer çok ileri gitmiþtim galiba. Sahne deðiþmeye baþladý, duvara vuran dalgalarýn yerini soba almýþtý, içinde nar renginde alev þaký söylüyor, pikapsa onu susturmaya çalýþýr gibi cýzýrdýyordu.

          Önce beni korkutmak istercesine bir titreþimle olduðum yerden zýpladým. Sahne deðiþmiþti, sanýrým ân’a gelmiþtim. Telefonumdan son ayar en sevdiðim þarký uzakta ki ezanýn ve pikabýn sesini bastýrýrcasýna çalýyordu. Müzeyyen’imin sesinden;

“Aðlamakla inlemekle ömrüm gelip geçiyor
Devâsý yok, garib gönlüm günden güne eriyor
Feryadýma efganýma kimse bir ses vermiyor
Devâsý yok, garib gönlüm günden güne eriyor”  þarkýsý beni tamamen kendime getirdi. Telefonu alýr almaz açmaya yeltendim, aman Allah’ým o da ne? Mýsralarýmla seslendiðim, kalbimin derinlerine sakladýðým arýyordu. Acaba ne diyecek, duygularým çok aðýr geliyor, açar açmaz aðlamaktan korkuyordum. Besmele çekerek açtým telefonu. Sesi sanki ruhuma ziyafetti, sarhoþluðumun da nedeni. Kelimeleri ardý ardýna sýralýyor, bense ne dediðini anlamaya çalýþýyorum. Ýþte nefret ettiðim ân’ýn bana bir kýyaðýydý sanýrým bu. Ýki yýldýr cesaretsizliðimin esiri olduðumdan söyleyemediðim, söylemeye korktuðum o iki kelime döküldü gülleri kýskandýracak renkteki dudaklarýndan, kalbimin ta derinliklerine. Fikrim algýlayamýyor, mantýðým kabul edemiyordu. Nasýl olurda olasý geleceklerde, en ufak bir ipucu bulamamýþtý. Az önce çakan þimþeklerin yerine þimdi gözlerinin sürmesi akýyordu. O sürmeli gözler ki beni O’na baðlayan, o kýrmýzý dudaklar ki yarama melhem olan. ..

          Çok deðerli iki kelime yan yanaydý. Yorgunluðumdan eser kalmamýþtý. Birkaç dakikayý bulan sessizliðin ardýndan telefonda yine ayný tonla;

-Orada mýsýn? Heey?

-Aa, þey… Bende, yani bende seni seviyorum.

          Aylarýn burukluðu, gecelerin soðukluðu þimdi kalbin ritmine býrakmýþtý kendini. Bir kahkaha benden, bir kahkaha da O’ndan patlamýþtý. Ýhtirasla neler hissettiðimi anlatýyor, bir yandan da O’nun nefesinde mutluluða eriþiyordum.

          Kaç saat öylece konuþtuðumuzun ne ben ne de O farkýndaydý. Pencereden dýþarý baktýðýmda güneþin de yeni güne doðmak için en az benim kadar ihtiraslý olduðunu gördüm. Konuþmayý þimdilik noktalamak zorunda olduðu söylüyordu telefondaki ses. Devamýnda;

-Birkaç saat sonra görüþeceðiz okulda.

-Evet.

Belki de yüz birinci kez söylüyorduk birbirimize;

-SENÝ SEVÝYORUM.

Muhammet Cahit BEKCÝ

07/02/2013