“Ah bu þarkýlar” diyor birisi. Kulak kesiliyorum sessizliðin orta yerinde. Ve dinliyorum sadece. Zaten bugünlerde yaptýðým tek þey: Dinlemek! Ölüm sessizliðine bürünüp sadece ama sadece dinlemek! “Gözü kör olsun” diyor ve ekliyor, “yüreðimin orta yerini sýzlatýyor. Nah þuramý iþte.” Göðsünü yumrukluyor. Haklý mý ne?! Bugüne kadar göðsümü yumrukluyorum; ama bu adam gibi geçiremiyorum silleyi. Ýþtah ve hevesten zerre yok içimde. Anlaþýlan dediði kadar etki etmiyor þarkýlar bana. Duygusuz muyum ne?!

“Hayýr!” diyorum ama kim duyuyor ki?! Biraz önce hevesle doðan; ama biraz sonra önüne geçen çivit rengi buluta engel olamayan güneþ mi? Gülüyorum, kendine bile hayrý yoktu, köþede bir yerde kývranan bana mý yardým edecekti.

Geçmiþe gittim. Masmavi gökyüzünün üzerini örttüðü, yalçýn kayalara çarpan çetin dalgalarýn bulunduðu o yere. Ýstanbul’a. Masmavi denizin serildiði bir avuç kara parçasýna. Sessizliðin adým adým doluþtuðu; ama derin çýðlýklarýn ses bulduðu o yere. Gittim iþte. Beyhude uçtum gittim. Yittim buradan.

Bir banktaydým. Yanýmda birisi! Kimdi? Güldüm. Esrik bir tebessüm geldi geçti dudaklarýmdan. Hay Allah, geçmiþim geleceðimi ele geçirmiþti yine. Ve ben, yine öylesine geçirdim sinemin tam ortasýna. Her neyse?! Engel olamayacaktým madem bu noktadan sonra da durmam yersizdi. Daldým gittim Nisan yaðmurlarýnýn ýslattýðý topraktan süzülen kokuyu ciðerlerime çekerken.

Ne diyordum? Hah, o banktaydýk iþte! Hayýr, biraz sonra havlayacak köpek daðýtmayacaktý masmavi denize dalýp giden gözlerimizin bakýþlarýný. Yahut biraz sonra ortalýðý kolaçan eden bir kapkaççýnýn gözüne kestirdiði çantayý çalmasýyla ortalýðý alan feryat figan ayýrmayacaktý ellerimizi birbirinden. Hah, hem hangi güç ayýrabilirdi ki iki aþýðý? Hangi iki güç?

Duruyorum. Yaðmur da kesilir gibi oluyor. Bir müddet. Kýsa bir müddet… Olduðum yerde çakýlý kalýyorum. Ne oldu da kesildi ki yaðmur? Oysa ne de güzel yaðýyordu. Hislerim, ki hiçbir zaman beni yanýltmamýþlardý, biraz sonra yaðacak olan yaðmuru muþtularken, neden durmuþtu ki? Bekliyorum ve sanýyorum ki birisi kýyametin koptuðu zaman yaðacak o yaðmur dese bile sabýrla bekleyecektim. Ýnanýyordum iþte. Fakirin umudu mu dersiniz yoksa aptalýn umudu mu bilmem ama yaðacak iþte o yaðmur.

Baþlýyor iþte. Birisi içinden geldiðince küfrediyor baþýna geçen damlalara ama ben seviniyorum; nedensiz! Hislerim yanýltmamýþlardý iþte beni. Ve oradaydý yaðmur. Elimi uzatabileceðim bir uzaklýkta. “Yanýltmadým seni” dercesine yaðýyordu yaðmur.

Hikayeme dönüyordum tekrar. Sahildeki o banka varýyordu düþüncelerim fütursuzca. Durdurmayacaktým bu kez.

“Seni seviyorum” mu demiþtim o gün? Yoksa “unutma seni hep seveceðim” mi sözcükleri dökülmüþtü aðzýmdan hatýrlamýyorum. Ama seni sevdiðim bugün unutamadýðým o cümle iþte!

Bir falcý yaklaþýyor yanýmýza. Ýri cüssesine kendinden katbekat büyük þalvarýna, sarýmtýrak tiþörtüne gülüyoruz önce. Hani içten bir kahkaha koyuveriyoruz gözlerimiz birbirini seyrederken. Sonra susuyoruz ama gözlerimizin sevincine eþlik ediyor bedenimiz. Dahasý yumruk büyüklüðündeki kalbimiz!

“Abe aðabey” diyor falcý kadýn, “veresin bi beþlik de þu güzel ablayla olan birlikteliðinizi söyleyeyim.”

Israr ediyorsun. Bense “lüzum yok” diyorum; fakat her zaman olduðu gibi sözü geçen kiþi sen oluyorsun. Hay Allah, þimdi birileri duysa erkeklik gitti diye düþünüyorum; ama umurumda mý ki?! Deðil elbette, senden gayrýsý lazým mý ki bana?

“Evleneceksiniz” diyor falcý kadýn, “ak saçlý, tonton mu tonton bir dede olacaksýn” diye ekliyor bana bakarak. Ve devam ediyor, “mutfakta torunlarýna kek piþiriyor olacak haným abla. Yalnýýýýz, üç mü beþ mi kaç çocuk göremiyorum be aðabey, bi beþlik daha koyuveresin de göreyim abe!”

Gülüyoruz. Bunlardan baþka bir þey söylemesi gerekmediðini söylüyoruz, ama içten içe de merak ediyoruz hani geleceði. Çocuklarýmýzý… Onlarýn çocuklarýný. Torunlarýmýzý kýsaca. Zaman bakýyoruz sonra sahilin kenarýndaki bankta. Ne uzak duruyor önümüzde duran geleceðimiz.

Yaðmur. Tekrar duruyor bu kez. Düþünmekten sýyrýlýyorum. Gelecekte, geçmiþte perdeleniyor önümde. Ve duygularým, bir köþede pusuyor. Susuyor! Konuþamýyor. O adama dönüyorum tekrar.

“Ah bu þarkýlar” diyor yumruklarý ardý ardýna sinesine indirirken. “Gözü kör olsun! Bu havalarda mahvediyorlar beni!”

“Dindi yaðmur” diyorum; ama içimdeki o ses tekrar baþlayacaðýný muþtuluyor bana. Evet, evet, tekrar baþlayacaktý. Bekliyorum. Ömrümün sonu olsa da o yaðmuru bekleyeceðim.

Ve bir umut peydahlanýyor gönlüme.

Ýþte! Çivit rengi bir bulut yine perdeledi güneþi. Biraz sonraki yaðmurun müjdesi!