Hatice dedi bir ses. Rüzgâr sandým önceleri. Ama deðildi. Böyle diyordu yüreðim.

Rüzgâr olmadýðýna emindim.

Bugüne kadar öðrendiklerim zihnime hakim olmasalardý eðer kalbimin “Hatice” diye  seslendiðine yemin edebilirdim; ama kalp konuþamazdý ki. Nasýl konuþsundu hem? Onun bir görevi vardý; o da olduðu yerde atýp durmak. Dahasýný yapabilen bir kalp var mýydý? Bildiðim yoktu, ama iþte benim ki dile gelmiþti. Kim ne derse desin, öyleydi iþte.

Dinledim o sesi.

Kulak kesildim adeta.

Sadece “Hatice” deyip geçmeyecekti ya. Elbet söyleyeceði daha þeyler vardý. Tek kelimelik bir konuþma olabilir miydi ki?

Dinledim

Ve yanýlmamýþtým.

Ýþte konuþuyordu.

“Aþk” dedi evvela. Sonra sýraladý: “Sadakat”, “Sevgi”.

Neydi bunlar þimdi? Lügatimde elbette vardý bu kelimeler. Gelgelelim son zamanlarda yaþamadýðým yahut insanlarýn pek çoðunda eksik gördüðüm kelimeler ne diye kulaðýma çalýnmýþtý?

Hay Allah!

Yine bir çýkmazýn içinde çýkar yol arar bir vaziyetteyim.

Biliyordum.

Çýkmazdý bu yol.

Çýkmayacaktý iþte! Hem kalbim bu zaman kadar beni en çýkmaz yola sürüklememiþ miydi? Bilmiyordum. Týpký biraz önce sendeleyerek yürüyen dilsiz gibi lâl kesilmiþ, duymayan saðýr bir amca gibi saðýr olmuþtum. Hem bugüne kadar duyduklarým bugünden sonra iþe yarayacak mýydý? Yaramazdý. Yaramayacaktý.

Düþündüm. Hani seneler evvelini. Evvelinde evvelini. Çýðýr açan o zamanlarý. Düþünmek iyidir derler bazý yerlerde. Haklýdýrlar. Düþündükçe kelimeler üþüþtü baþýma.

Devirleri hatýrlarým. Olaylarý da. Ama tarih iþinde pek iyi deðilimdir. On dört asýr öncesindeyim. On dört yüzyýl öncesinde.

“Bir aþk hikâyesi yazacaðým” diyorum ve “Hatice” sesi çalýnýyor yine kulaðýma.

Mekke sokaklarýnda olmalýyým. Güneþin altýnda parýldayan sarý kumlar ayaklarýma batýyor. Bedenim güneþin keskinliðinden kavrulurken ruhum bedenime hapsolmuþ gibi kývranýyor. Hissediyorum.

“Muhammed” diyor bir ses. Sonra gündüz geceye, güneþ dolunaya, gökyüzü yýldýzlara dönüyor. Her þey tepe taklak oluyor.

Ayazda titriyor bedenim. Buz kesiliyor Mekke’nin dar sokaklarý. Ama o sesi dinliyorum.

“Muhammed ne oldu? Neden titriyorsun?”

Sesteki týný kulaklarýma aþina gibi geliyor. Hani, sokakta aðlayan bir çocuðun annesindeki þefkatle birlikte âþýk bir sevgilinin sesindeki buse vardýr. Týpký onlara benziyor. Yumuþacýk, kadifemsi bir ses… Önce þefkatle sarýp sarmalýyor insaný, sonra müþfik bir edanýn ellerine býrakýyor.

“Hatice” diyor bir ses. “Üzerimi ört.”

Tekrarlýyor birkaç kez daha bu ses. Yineleniyor ayný cümleler.

Hatice aþýk. Hatice maþuk. Hatice sabrýn da sebatýn da yolcusu. Hatice biliyor. Hatice susuyor. Hatice…

Ah Hatice.

Seni nasýl anlatayým. Yahut nasýl yazayým.

Susuyorum.

Ýçimdeki çýkmazýn bir köþesine pusuyor yalnýz adam.

Mekke’nin dar sokaklarýndan sýyrýlýyorum. Sýyrýlmak zorunda býrakýlýyorum. Geriye kupkuru bir yalnýzlýk ve sýzlamaktan yorulan bir kalp kalýyor. Ne konuþabiliyorum. Ne de susuyorum. Çýðlýk çýðlaða kalýyorum koskoca sessizlikte.

Geriye ne kalýyor bilmiyorum; ama geriden kalanlara bakýyorum þöyle. Ve o ses diyorum usulca. Sanki birisi duysa sesimi çalacak bana ait olan sýrrý. Hiçbir þey kalmayacak elimde.

“Bana aþký anlattý.”