Geçtim iki nefeste hecelerinden,

Döküldün bir bilinmez uðruna,

Geçtim gidiyorum,

Gecelerinden…

Haykýrýþ gibi kop yetiþ idamýma,

Sallanýrken Eminönü’nde ruhum bir balýkçýnýn oltasýnda,

Derya ol,

Deniz ol,

Tut beni,

Gök ol,

Alem ol,

Sevda ol,

Yut beni,

Ýstanbul…

Ýstanbul, Al koynuna uyut beni… !

Bir adýmda geçerim Çamlýca’ya bakýþlarýmýn önünde zifir,

Çýkartýnca seni soluk soluða hecelerimden,

Kör olur fikir.

Sözlerimi hatýrlarým önce, hani kýz kulesini þahit tuttuðum,

Gülüþlerimi hatýrlarým, Gülhane de unuttuðum,

Ulaþmamýþ, ulaþamamýþ, ulaþsaydý ne olurdu bilmem mektubum,

Yazaný, çizeni, bozaný belli olmayan bir oyun… !

Düþ ve gerçek, elbet bitecek,

Þimdi vakit zifir ve ölüme takýlý kaldý fikir,

Önümde bir sur bakýþlarýmda sýrlar,

Doladým boynuma boðaz köprüsünü,

Son kez dinledim yamaçlarýndan Ýstanbul,

Aþkýn türküsünü.

Geçtim iki nefes bir hecede hecelerinden,

Bir sual daha sor bana bilmecelerinden,

Tek sen kal düþünce namýna bana,

Tek seni haykýrayým Münker ve Nekir’e,

Derlerse Nedir Ýstanbul Dediðin ?

Diyeyim;

Yedi tepe bir zindan,

Kýz kulesinin koynunda uyur muþtu,

Ve Süleymaniye aðlar ruhlar,

Çalsa da her gece yokluk için çanlar,

Ve çýrpsa da kanadýný bin bir çeþit kuþlar,

Gökyüzünün hükümdarýdýr martýlar,

Martýlar, Martýlar… !

Ýstanbul,

         Yedi tepe bir hece, bilinmezlik,

Ýstanbul,

         Gülhane, Eminönü, Bakýrköy ve Kimliksizlik,

Ýstanbul,

         Kýz kulesi, Sevda perisi, Ölü ve dirisi,

AÞK ÝSTANBUL 

                   ÝSTANBUL AÞK…