Küçük bir anýmdan bahsetmek isterim. Beni çok etkiledi. Nasýl anlatsam bilemiyorum ama bir çöpçü kýzla ilgili. Sadece iki kelime etti oysa ki. Ona para vermek istedim ve uzattým. Saðol abii dedi ama sesindeki acý üzüntü ya da her ne ise beni çok etkiledi, duygulandýrdý o zaman. Yaptýðý þeyi hiç yapmak istemediði belliydi. Zaten kim yapmak ister; yani çöpleri karýþtýrýp para edecek þeyleri araþtýrmayý kim ister. Pislik ve pis kokular. Elbette bunu anlýyoruz ama empatiyi üst düzeye çýkarýrsak ve vicdanýmýzý dinlersek onlarýn yaþadýðý zor durumu anlayabiliriz. Bahsetmek istediðim bu deðil. Aslýnda lafýný söyleyiþ þekli beni etkiledi. Verdiðim paraya sevinemiyordu bile. Yaþadýðý cehennemden kurtulamýyacaktý birkaç bozuk para ile. Ve o temiz sesiyle dedikleri etkiledi beni. O da insan dedim her zamankinden daha fazla. Sevgi duydum belki biraz da. Yani onlarýn yerinde biz de olabilirdik. Bu empatiyi derinlemesine yapýyor muyuz hayatýn içinde. Yoksa kliþe olarak hayal meyal mi algýlýyoruz bunu? Üzerinde düþünmek lazým biraz.