Hayat sanki bir gemi yol aldıkça uzayan,
Pusulasız bir yolda rotası şaşmış gibi.
Kaç kere çevresinde turladıkça tozuyan,
Dümensiz gemi gibi boylatacaksın dibi.
İşte ondandır derim dönüp durma yerinde
Dibe çakılmaya gör kalırsın hep derinde
Sanma bir tutan olur çekip çıkarır seni
Desen de duyan olmaz; kurtaran yok mu beni!
Oysa hayat doluydum senle doluyken kalbim
Şimdi yüreğim bir ok, can gerilmiş yay gibi
Senden elimde kalan anı dolu bir albüm
Baktıkça yürek sızlar titreşen bir fay gibi
Sarsılırım derinden yeter desem duyan yok
Çırpındıkça batarım; ''tut elimi'' diyen yok
Mutluluk denen o şey hep bana mı yabancı
Vadettiğin bu hayat o kadar mı yalancı
Desene mazi oldu şimdi o mutlu günler
Yüzümdeki çizgiler nasıl da derinleşti
Hep sürecek sandığım hayata dair dünler
Yaktıkça yüreğimi bir o kadar genleşti
Hadi döndür geriye gelir mi giden geri
Yaşanır mı iki kez bu hayat baştan beri
Unut artık geçmişi faydası yok bügüne
Hiç ettiğin bu kalbim eriyor günden güne
Kalk gidelim yüreğim bu hayat bizi bozar
Çoğaldıkça şeytanlar taşa tutmak boşuna
Güvendiğim sevgili sanki mezarım kazar
Ne yaparsam yapayım gitmiyorum hoşuna
Sen de bir yansan hani bir yansan benim gibi
Kavrulup için için tutuşsan Kerem gibi
Bak o zaman anlardın nasılmış Aslı olmak
Ateşte yanan senken, k/özünde her dem solmak
Kardelen
Serap Sönmez
