Online Üye
Online Ziyaretçi
Penceremden vuran ışık!
Aydınlatma gözlerimi,
Artık olma bu kadar yüz göz!
Çek odunu-ocağını
Karanlığa hapsettim
Kendim bile utandığım
Her şeyimi.
Yine kafam darmadağınık,
Kapıyorum son deliği.
Sen hep dışarıdan vuracaksın
Ben içeride istemem seni!
Sen yoksan aynalar yok!
Suda yansımak nedir bir daha hiç…
Karanlık dehlizde bir kuyu…
Kör kuyu ıssızlığı...
Ola ki tek çarem, yine ışığım olsan…
Uyanınca da yalnızlık…
Uyutunca da halsiz
Gözlerimi…
Lugatımdan da çıkacak parlama
Hiç parlak olmadımsa da
Mehtap, yakamoz, sahil, ışıklar…
Hepsi bir bir ve hayal meyal
Tıpkı umulmaza ummadan düşmüş
Sinağrit Baba gibi
Sonsuz ve çaresiz...
BURHAN ŞİMŞEK