Online Üye
Online Ziyaretçi
Atlaslara bürünmüş yekpare uzanıyor;
Ne muhteşem bir ân bu,
Ne de derin, bilseniz…
Gecenin mavisine el çırpan yakamozlar
Mıhlanmış balkonlara neşeyle göz kırpıyor…
“Ruhlara ilham veren manzaranın büyüsü
Senden midir, Dolunay?”
Kirpiklerin içine dökülen serin mavi
Titreyen yüreklere şifa mırıldanıyor;
Çocukça bir arzunun meltemiyle ısınıp
Sarılmışken rüyaya,
Tüm zamanları aşıp, dağı taşı dolaşıp,
“Hayatın ortasına damlayıveren yaza
Siper misin, Dolunay?”
Ele avuca sığmayan havai fişekler
Laciverti yırtarak bozarken sessizliği,
Bir tutam renk çalıyor, gözlere patlamalar…
Bundandır sanırsınız;
Hem hüzne hem neşeye,
Bir ânda atlamalar…
Rıhtımın sevincine sızmış maviliklere
İliklerken düşleri:
“Saadet fısıldayan lacivert akşamlara
Rehber misin, Dolunay?”
Matemler, korkarak kaçıştılar köşe bucak
Yalnız sen açtın bize şefkatle dolu kucak…
Acemi bir telaşla sarmaladık çabucak,
Dilimizde dolaşan bir aşkın ezgisinde
Karşı sahile vurmuş derin kimsesizliği…
Anladım! Tüm hakikat orda, denizde gizli:
“Bir ömre damga vuran zaman mısın,
Dolunay?”
Ya tan yerine meftun ya da gurubda saklı,
Ne ayan beyan ortada
Ne de tümden yasaklı
Köpük köpük dağılan bir hüznün gecesine,
“Işık Işık yayılan Güneş misin, Dolunay?”
En kuytu köşelerde demlenirken
Kadîm Aşk,
Karanlığın üstüne gergef olmuş atlasa
Yayıldıkça pür telaş;
Bir kalbin sayfaları martının kanadında
Süzüldü yavaş yavaş…
“Sonsuzluk gülüşünün şahidi sensin desem;
Kızar mısın, Dolunay?”
Binlerce yıl dilimden düşmeyecek şarkısın
Hep seni söyler günüm; hep seni çizer düşüm…
Gözlerime vurduğun aşkın ışığı için,
Sana bir şiir yazdım; şu lacivert gecemde…
Sandım ki yanımdasın, bitmeyen bilmecemde…
Nefesimi tutarak seyre daldımsa seni;
İçimdeki mehtapla yüzdüğüm denizimde,
-Bilmedim ki-
“Yüzündeki ışığı lacivert gökyüzüme
Serer misin, Dolunay!..”
Öyle mağrur gülüşle seyrettin ki yerinden,
Körfezdeki şu beni!
Lacivertlere sinmiş bu bitimsiz şiiri,
-Şöyle ruhundan duyup-
“İçin için yanarak
Sever misin, Dolunay?”
Sevginin limanına unutulmaz bir ânı
İşledik nakış nakış…
Yüzyıllar sürüp gitse, unutulmaz tek bakış!
Uzatsan ellerini atlas denize doğru,
Ve bıraksan usulca, yüreğimize inci!
İncinin hatırına meltem sinmiş geceyi;
“O temiz bakışınla, süzer misin,
Dolunay?..”
Gönlümüzle birleşen serinkanlı bir
Deniz…
Atlas’ına bürünmüş yekpare uzanıyor…
Ne muhteşem bir ân bu!
Ne de derin! Görseniz…
Pervasız emekleyen fikirlerin yerine,
İpeksi duygularla:
“Şafak şafak yazılan nişan mısın?
Dolunay!”