Iþýklar sönmeye baþladýðýnda, ne mavi ne yeþil renkteki þu duvarlardan adeta önünde ki seti yýkan sel gibi odama hüzün doluyor. Sancýlarýma sancý ekliyor, aðrýlarýma tuz basýyor. Yalnýzýz, sahipsiziz, yangýnlardayýz, belki de sevdalardayýz ve da nerelerde, hepsini önüme yýðýyor.. Dört duvar dönüyor dönüyor baþýmýn üstünde,  sonra en mantýklý veya en hissi yahut en geçerli düþüncelere dalabilme için müsait ortamý altýn kalemle sunuyor. Biraz evvel dediðim gibi baþlangýçta acýya acý ekse de devamýnda duyu kavramý kalkýyor. En mantýklýsýndan baþlýyoruz. Bu arada, biz mi? Þurada suyun içindeki iki kaplumbaða, hafif seste radyodan çýkan ses ve saçma bir varlýk; ben. Biz masum arkadaþlarýz. Mantýklýsý demiþtik; seneye baþ belasý sýnavlarýmýz var ders çalýþmalý, okul yokken kendimize onlarca dergiyle vakit geçirerek bir þeyler katmalý, takip ettiðimiz dizileri izlemeli, Osmanlýca okumalý, sýkýntý basýnca Müzeyyen’i açýp sakinlemeli ve daha daha. Mantýktan “O” iþleri çýkaralý çok oluyor.

En hissiyi nasýl þu aciz kelimelere dönüþtüreceðimi düþünmek bile ýstýrap nedeni. Burada kalp baþrole giriyor, beyinse yönetmen koltuðuna oturuyor. Ruh terk-i beden ihtirasýyla kýyam ediyor. Beyin yaþýmý mazeret göstererek kalbime vicdan yoksunluðunun gereksizliðini anlatýyor. Baskýn olan kalp;  acýyý duyan, zevk alan ve fakat kat ’iyen aman vermeyen bir tavýrda dimdik, görenlerin asilzade demelerini arzular ve derine attýklarýný daha derine göndermeye uðraþan bir hain gibi.  Neden bende deðilsin diye soruyorum, aklýn ermez diyor. Yönetmen bari senaryoya uy vicdansýz diye baðrýyor ama O duymamazlýktan gelerek  baþýnýn dikine gidiyor. Tuhaf, asi bir þey. Kalp iþte bu; hakkýnda en çok konuþturan, belki diðerleri hakkýnda da düþünmemi ve yazmamý saðlayan.

En geçerliler; burasý muammanýn kaynaðý iþte zira irademe baðlý olduðunu düþündüðüm ve müdahaleye atýldýðýmda ipleri elimde bulamadýðým bir yer. Kalp sözünü dinlediðimde kendimi bulduðum yer, mantýk sözünü dinlediðimde kendimi bulduðum yer. Ve üçünün de gerçekleþtiði ânda O’ndan yoksun olduðum yer. Kendimi aramaya koyulduðum ve hiçbir sefer bulamadýðým yer..

Velhasýl kelam, nefes alma mecburiyetine binaen hiçlikten, yokluða geçerken kalemime dökülenler. Kelimelerim; Ne çok kuru, ne çok yavan ama hiçbir zaman tam tadýnda olmayan.

Hayatýmsa; sürekli eksikli bir þeyler..