Henüz doðmakta ki güneþin farkýna varmamýþken, güneþten bir parçanýn ateþiyle karþý karþýya kalmak.. Manâ nedir bilmeyen, ufak sarsýntýlar da bile tir tir titreyen, güneþe yabancý, sabi ruhum için anlamsýz ve bilinmezlik heyecanýndan kaynaklanan hareketler bütünü belki de soyutlandýðým þu ânda hissettiðim kalp aðrýlarým. Yahut asýl doðacak güneþin sessizliði içindeki sabýrsýz ve telaþlý bekleyiþim. Önceleri süslü cümlelerle þiirde, beraber çekinmiþ birkaç özensiz fotoðrafta ve geçmiþi hatýrlamakta zayýf olan beynime iþlediðim sayýlý anýda bulduðum medeti þimdilerde geçmiþin en hisli yüreklerinin neþrettiði aþk romanlarýnda, sigaranýn boyumu aþan dumanýnda ve gözyaþýmý akýtacaðým dost omuzunda arar oldum. Ýlk ikisi kolay gerçi, mesele diðerinde. Ýstemsiz koyulduðum bu yolda bir baþka tanýdýkla karþýlaþmam þu üç yýldýr aramama bakýlýrsa son derece zorlukta.

Hisleri alýnmýþ herkes sanki ne baþ koyacak omuz, ne sevdaya karþýlýk bir gülümseme bulabilmiþ deðilim. Gün oluyor zamana suç bulmakla yetiniyor, gün oluyor kendimi olmasý gerekenden fazla duygusalmýþ gibi hissediyorum. Nadir olsa da mantýðýma danýþtýðýmda þu sonuçlar çýkýyor ki, sanýyorum geleceðime en doðru yaklaþýmda bir belirleme.

“Zaman geçiyor ve insanlar akýntýya çoðu zaman kendilerini býrakmakta çözüm buluyorlar. Bu nereye, nasýl biçimde gidileceðini göz ardý etmek, yolda karþýlaþacak olasý problemde hazýrlýksýz olmak gibi bir þey. Baþka bir deyiþle, kontrolleri elinden öylesine býrakývermek, zamanýn getirdiði her þeye evet demek gibi. Akýntý tam da içinde bulunduðum çaðý hissiyatsýz ve laçka duygular eþiðine götürmüþ durumda. Birkaç kiþi yalnýzca akýntý yerine kimi zaman koþarak, kimi zaman yürüyerek ve hatta bazý zamanlar aksi yönde yol kat ederek duygu denen insanlýk alametine sahip çýkabilmiþ durumda. Þu an kulaðýma gelen þarkýnýn sahibi de iþte böyle birisi. Eksik Þiir’i ve her bir ‘eksik þiirinin’ besteleriyle; devirden çok uzak bir kalp ritminin tabiri caizse “minik serçesi”.. Bir baþkasý da Fatýma’sý için koskoca bir eser vermiþ, kalbinin ziyadesiyle büyük olmasýndan bence, sonra O’nu unutup daha kaç aþký tüketmiþ, ancak son nefesine yaklaþmýþken yaþ farkýnýn yarý ömrünü bulduðu Lüsyen’de týkanmýþ. Böylelikle O da bir devirde “Þair-i Azam” diye anýlmaya hak kazanmýþ. Bu ayný yolda olduðumuzu düþündüðüm iki kiþinin kaderini kendimde görüyor, kanýtlarýmý mantýðýmla uyuþturmaya çalýþýyorum. Diðer yandan akýntýya kapýlan bence acizlere dair ne kadar az düþlerimi karartýrsam o kadar kârda olduðumu biliyorum.”

Mantýðýmý dinlediðimde ekseriyetle içinden çýkamadýðým durumlarda olmak yolumun doðruluðunu ya da mübahlýðýný kanýtlamasýnýn yanýnda devrin insanlarýnýn hayatlarýnda tadamayacaklarý acýyla birlikte yaþama lezzetini de fark etmemi saðlýyor. Þans ki aradýðým omuz da, delisi olduðum gülümseme de akýntýda, hissizce nefes alýyor. Ýstediðim ne Minik Serçe olmak ne de Þairi Azam olmak, istediðim kaçýrdýðým güneþin doðuþunu izlemek ve akýntýya kapýlmamak. Dost yahut aþk meselelerinde de þarkýlar dostum, Makberdeki her bir kelime de O’nun kalýntýlarý deðil mi zaten?

Þöyle bir okuyorum da yazdýklarýmý, O’na olan sinirimden veya bilmiyorum hasretimden, týpký O’nun gibi bencilce davranýyor, kendimi ilk adýmda yenilmiþ olmama raðmen haksýz mertebelerde görüyorum.

Oysa ben ki, cesaretsizliðin çözümünü Ankara’nýn sisli havasýnda kaybetmiþ, hevesimi ancak kâðýtlara dökebilmiþ, nefes almayý dahi þarkýsýz yapamaz hale gelmiþ, daha en baþta yorgunluktan bitap düþmüþ, uykulardan hayatým pahasýna vazgeçmiþ, kor olmadan küllenmiþ, acziyetini kabullenmiþim. Aslýnda  akýntýdan korkarken rüzgâra kapýlmýþ küllerden baþka hiçbir þeyim.

Muhammet Cahit Bekci

25.08.2013