İlk kez uyuştu bendenlerimiz,
İkimizde nedense bir tuhafız.
Manzara hüzünden kırma,
Gri bulutlar,yeşilden usanmış yapraklar,
Su birikintilerinde şiddetle patlayan damlalar,
Sona varmanın müzmin usanmışlığında,
Köşelere herkeslerden habersiz,
Küçük bir umut iliştirmekteyiz.
Gittikçe daralıyor çevremiz,
Bir birimizin gözlerine sığacak kadar,
Dar bir yerdeyiz.
Her nefes alışta parçalniyor ciğerlerimiz?
Kabullenmenin mücrim yanını yüklenerek,
Cesaretin kırılma noktasında,
Derin bir nefes çekerek,
Belki" gitme" diyen
"Hayır, hayır "bakmadan arkamıza,
Öylesine değil öylesine,
Biz gidiyoruz.
Bu burak bir hatıra,
Yitik bir hayat,
Sahte bir sevda değil,
Anlamak;
En son vefayla
Kırık bir gül dalını sararken,
Tekrarın olmayacağını bir daha.
Ve hiç bir serçenin kör olmasına,
Hiç bir çocuğun annesiz kalmasına,
Sebep değildik.
Besmelesiz bir kez olsun,
Basmadık yağmura asla.
Bir gün Aşkı anlatan bir kaç beyitten,
Geçerse yolunuz.
Gün ışığını unuttururcasına,
Gecelerin karasından sıyrılmış
Bir gelenek gibi süregelen,
Köşeye iliştirilmiş bir umut bulacaksınız.
ümit seyhan
(
Köşeye İliştirilmiş Bir Umut başlıklı yazı
Ümit Seyhan tarafından
15.09.2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
