haziran sabahı bir kadın
seni her şeyden uzakta
gün ışığı hiç düşmemiş düşlerde sevdi
arnavut kaldırımlarında soyulurken
yeşil kundurasının cazibesi
oyarak çıkarttı mevsimden
solgun, yıpranmış kalbini
hangi resmine baksa
kibrit çöplerinin ışığında
ağlıyordu
kanatlarını kırlangıçların
göç yoluna bırakan
güvercinlerle
mutlu zannederdi kendini
akasyalar çiçek dökerken
katılırdı hiç geçmediği yollardan
yürüyen devrimcilere
kapatırdı gözlerini
kirpiklerine yığılırdı geceler
kahırlar, acılar, hezimetler
yatır derdi, göğsüne yatır
okşa saçlarımı
görsünler
haziran sabahı kadın
ne yeşil ne de aldı
bir köprüde
sessiz akan nehire
yağan yağmurlarla eriyen
bir avuç beyaz kardı
Ü.Seyhan
