Nevruz, yeni gün demek.  Farsça bir sözcük; nev yeni demek, ruz ise gün... Baharýn geliþi manasýndadýr, topraðýn canlanýþý demektir. Yeniden doðuþudur yeryüzünün. Yeni bir sayfa açalým bizlerde, yarýna ýþýk olsun diye. Karanlýk hükmünü alýp gitsin, kýþ bitsin ülkemde. Oyunlar sýrf eðlence olsun diye oynansýn, birilerinin kuyusunu kazmak için oynanmasýn. Ateþler sadece nevruzu kutlamak için yakýlsýn yürekleri yakmak için deðil. Ve umuttur nevruz, yaþamdýr, tattýr, renktir, güzelliktir.

Ülkem son zamanlarda ne kadar da siyasi bir hale geldi þaþýyorum. ‘Bayram niyetine’ demek yerine ‘Savaþ, kavga ve kargaþa niyetine’ herkes kollarýný sývýyor. Nevruz niyetine hücum borusu çalýnýyor habire. “Nereye abim, ablam?” diye soracaðým tuttu mazur görün. “Savaþ mý var acaba?” diyeceðim geldi. Bir öfke nöbeti göðüsleri körük gibi þiþirip indirirken, gözler fal taþý gibi kocaman kocaman açýlýrken ve sesler alabildiðine yüksek çýkarken aðýzlarda “Hayrola birader nevruz kavga mý demek?” diye sorgulamak istedim. O zaman gelmesin nevruz, bayram olmasýn bir daha! Kalpler kýrýlacaksa, eldeki taþlar kafa kanatacaksa, eteklerdeki taþlar dökülecekse art niyetli olarak, nevruz gelmesin daha iyi. Ateþler insanlarý yakacaksa istemem nevruzu. Eldeki silahlar insana dönecekse olmasýn nevruz, molotoflar atýlacaksa üzerimize... Montajlar devam edecekse, þantajlar sürecekse, beddualar devam edecekse istemem nevruzu.

Mevlana gibi yeni þeyler söylemek lazým. Bugüne kadar savaþ tamtamlarýný, kavga seslerini, hamasi çýðlýklarý çok duyduk. Öfke tohumlarýnýn atýldýðý ve fideye durduðu bir zamanda barýþýn çiçeðini sulamak ve yeþertmek herhalde dýþarýdakilerin iþi deðil bu coðrafyada yaþayan insanlarýn iþi olsa gerek. Her yýl ayný nutuklarý duymaktan býktýk. Her yýl ayný kavgalarý seyretmekten usandýk. Nevruz dirilmenin sembolüdür. Baharýn; letafetin, zarafetin, taravetin…

“Ne kadar söz varsa düne ait,

Þimdi yeni þeyler söylemek lazým”

Nevruzu yeni bir fýrsat bilelim, yeni bir kardeþlik, yeni bir barýþ… Güzel olmaz mý? Hala doymadýnýz mý nice cana? Bu ülke insaný hep ölecek mi böyle? Hep karalayacak mý birbirini, hep arkadan vuracak mý? Satacak mý kelepir bir pazar malý gibi, ikinci el ürün gibi hurdaya ayýracak mý dost bildiðini? Hep bayramlar karaya mý dönecek, evladýný yitiren analar babalar adýna. Kara bayramlar doyurmadý mý gözünüzü? Gerçi gözün midesi yoktur deðil mi? Alýn nevruzu verin kardeþliði, alýn savaþý verin barýþý.

Renk cümbüþünü üç renge indirip onunla diðer renkleri yok sayacaksak nevruz, nevruz olur mu þimdi? Neden siyasi bir mana yüklüyoruz ve insanlarý bununla meþgul ediyoruz. Nevruz taþ atmak mýdýr? Araç yakmak mýdýr? Slogan atmak mýdýr? Ýnsanlarý rahatsýz etmek midir? Ýnsanlara etiket yapýþtýrmak mýdýr? En mahrem odalarýna deðin kameralar yerleþtirmek midir? Özel hayatýný gasp edip kulak kabartýp dinlemek midir?  Nevruz eðer böyle bir þey ise terk edelim nevruzu. Uzak dursun bizden, yaklaþmasýn asla! Eðer ülkemde yaþayan herhangi bir insanýn canýna kastedecekse nevruz, gelmesin daha iyi.

Huzuru derdest edecekse nevruz, hiç gelmesin ülkeme. Topraðýma düþmesin cemre, sahte gözyaþlarý ýslatmasýn topraðýmý ve yalancý baharlarýný getirmesin ülkeme nevruz.

Bayramý haram, güzel günleri verem ediyoruz. Hesap ortada; kâr zarar kime yarar! Güneþe hasret kaldýðýmýz þu mevsimde eðer birilerinin caný yanacaksa daha da hasret kalalým diyorum. Ýstemem güneþi de eðer akacaksa bir kan, istemem mart’ý  gelmesin lütfen, yanacaksa bir insan! El ele kol kola; dil dile, din dine yürümeliyiz cemre misali insanlarýn fikrine, gönlüne. Açmalýyýz yediveren gül gibi ren renk, koku koku. Dal dal olmalýyýz, Türk’ü Kürt’ü Laz’ý Çerkez’i ile… Köklerimizi salmalýyýz ülkem coðrafyasýnýn dört bir yanýna. El âlem birlik neymiþ görsün, bahar neymiþ anlasýn. Köklerimiz tutmalý bizi; Çanakkale gibi, Sarýkamýþ gibi… Ölsek bile amacýmýz bir olmalý, nevruzu kutladýðýmýz ve üzerinde yaþadýðýmýz bu toprak uðruna olmalý bu. Kasetler çýkmasýn, uzaktan kumanda ile ülkem zorda býrakýlmasýn. Bu ülke beyaz pirinçlerle diþlerini kýrmasýn.

Çiçeklerimiz var birbirimize sunacaðýmýz. Yemiþlerimiz var birlikte yiyeceðimiz. Çocuklarýmýz var beraber oynayacak... Çeþmelerimiz var ayný tastan su içeceðimiz. Türbelerimiz var kol kola duaya duracaðýmýz. Camilerimiz var saf saf namaz kýlacaðýmýz. Bu kavga, bu beddua ne diye? Bu öfke, bu önü alýnmaz düþmanlýk… Bu kuru kalabalýk neyin davasýný güdüyor. Bu ne kabalýk, ne ayýp!

Baþkasý dost deðildir bize. Komþuyuz, akrabayýz, dostuz, arkadaþýz. Bu coðrafyanýn ekmeðini yemiþiz, suyunu içmiþiz, topraðýna yüz sürmüþüz. Ayný takýmýný tutmuþuz ele güne karþý. Kýz almýþýz kýz vermiþiz birbirimize. Ayný küfrü dilimize dolamýþýz. Ayný esprisine gülmüþüz, ayný acýsýna karalar baðlamýþýz. Uðruna savaþmýþýz bu ülke için, vurmuþuz, vurulmuþuz. Bir tarih yaratmýþýz en þaþaalýsýndan hem. Nevruz geliyor, ülkem tedirgin oluyor. Ýnsanlar huzursuz oluyor. Akil adamlar mutsuz oluyor. Barýþa uzansýn istiyorum kalpler, huzura atýlsýn istiyorum sloganlar, gülen çocuklarýn hatýrýna kutlansýn istiyorum bayramlar. Ölmesin tek bir insaný bu ülkenin, yok yere, nahak yere hem de… Yeþersin bir nevruz çiçeði gibi boy boy açýlsýn Anadolu’da kardeþliðin remzi. Kaç bin yýl yaþadýk beraber, kaç bin yýl daha yaþayacaðýz kim bilir?

Nevruz yeni bir umut olsun istiyorum Türkiye’mde. Herkes kendi kimliði ile Türkiye çatýsý altýnda dostça kardeþçe yaþasýn istiyorum. Kilise’de, Havra’da, Sinagog’da, Cemevi’nde, Cami’de ibadetini yapsýn özgürce. Tek çarpsýn yürekler, insaný esas alsýn cümle zatlar. Nevruz gelsin kurulsun þöyle, yeni þeyler söylesin artýk. Karnýmýz tok hamasi sözlere, veciz nutuklara sýrtýmýz pek artýk. Anlatacaksa güzel günlerden dem vursun. Güzel insanlardan bahsetsin; kavgasýz gürültüsüz. Mutlu bir yarýna inandýrsýn bizleri. Kutlu bir aydýnlýða çýkartsýn ülkemizi.

Nevruz gelecekse böyle gelsin.

Bayramýmýz kutlu olsun Türkiye’m.