Merdivenlerden bir ses geldi: Seni seviyorum öðretmenim, diye haykýrýyordu Tolga. Ben de seni seviyorum Tolga’m, dedim. Gülümsedi ve gülümseme okulun soðuk ve mat duvarlarýnda bahar esintisi gibi dolaþýp durdu. Onun bu mutlu hali beni de mutlu etti ve: Ýyi ki öðretmenim, dedim kendi kendime. Bunu duyan Ýrem de: Ýyi ki benim öðretmenimsin, dedi. Onun bu kulak misafirliðine bir mukabelede bulunmak adýna: Sen de iyi ki benim öðrencimsin Ýremcik, dedim.  Ufacýk bir gülümseme okulun duvarlarýnda yansýyan ve bizim içimizi ýsýtan bir güneþ oldu. Sözlerin iyileþtirici gücü olduðuna inanýrdým gülümsemenin de böyle bir etkisi olduðunu müþahede ettim.

Öðretmenim gününüz kutlu olsun, dedi Harun. Kocaman bir öpücük gibi gelip kondu kalbime bu kutlama. Eyvallah Harun’um, dedim. 24 Kasým’mýþ bize öðrencilerimizle olduðumuz her gün 24 Kasým zaten. Onlarýn seslerinin olduðu sýnýflar, gülüþlerinin çoðaldýðý teneffüsler, koþturmalarýnýn eksilmediði koridorlar bizim için en kýymetli anlardýr. Kimsenin düþüncesine bakmayýz, mezhebini sorgulamayýz, rengine aldýrmayýz. Öðrenci formasý varsa üzerinde tamamdýr. Kendi çocuðumuza göstermediðimiz ihtimamý onlara gösteririz. Düþerse yara bandý oluruz kanayan dizine, aðlarsa mendil oluruz güzelim gözlerine, üzülürse arkadaþ oluruz üzüntüsüne. Bu ülkede herkes iþine öðretmenler kadar baðlý olsa ve iþini samimi yapsa inanýn çok daha farklý oluruz. Ýyi ki öðretmenim diyebilmeliyiz her zaman. Maaþýmýz az olsa da öðrencilerimiz istediðimiz gibi olmasa da velilerimiz ilgili olmasa da… Takdir edilmesek de, marifetimiz iltifat tabi olamasa da… Bir kelebeðin gelip çiçeðe konmasý gibidir bizim meslekteki en güzel ödül. Bir öðrenci sevgiyle, güvenle yanýnýza geliyorsa ve can yapraðýnýza konuyorsa iyi bir öðretmensiniz demektir. Bundan daha anlamlý bir ödül de yeryüzünde yoktur diye düþünüyorum. Ne parayla ne pulla bizim iþimiz sevgiyle saygýyla…

Elimde Kaptan’ýn Defteri adlý romanýmla kantine doðru gidiyordum. Okulda her zaman elimde bir kitap olurdu. Çünkü meslektaþlarýmýn az okuduðunu düþünüyorum. Bu yönden örnek olmamýz gerekiyor öðrencilerimize. O an okusam da okumasam da elimde illaki bir kitap olacak.

-          Öðretmenim ne okuyorsunuz? diye sordu Dilan. ‘Bakabilir miyim? Hým siz mi yazdýnýz

bunu öðretmenim?’

-          Tabii ki bakabilirsin kitabýma, ben yazdým. Kaptan’ýn Defteri’ni aldý eline. Sayfalarýný

çevirdi. Baktý iyice. Ben de papatyayý çok severim öðretmenim, dedi. Saçlarýný okþadým ve ona þöyle dedim: Sizler farkýnda deðilsiniz ama ben farkýndayým. Burada papatya tarlasýndayým. Ve en güzel papatya kokularý içinde iþimi yapýyorum. Gözlerini dikti gözlerime. Bir þey diyecek oldu diyemedi. Biraz daha baktý kitaba. Sonra teþekkür etti ve çekip gitti. Ertesi gün ellerinde kocaman bir papatya buketiyle geldi yanýma. Hiçbir þey diyemedim sadece sarýldým ona. Gözyaþlarýmý görmesin diye de ellerimle sildim hemen kirpiklerimde asýlý kalan yaþlarý. Bazen hiçbir þey demeden sarýlmaktýr öðretmenlik.  Bazen hiç ummadýðýn anda karþýlýksýz sevildiðini hissetmektir. Yaþý küçük ama güzellikleri yüreðinde yaþayan çocuklarýn ruhunu okþamaktýr öðretmenlik. Þimdi kalkýp da öðretmenliði karalamanýn kötülemenin bir manasý yok. Bu lezzeti baþka bir meslekte almanýz mümkün deðildir. Ýþte bu yüzden dilimden eksik olmaz: Ýyi ki öðretmenim.

                Cep telefonuma bakýp kýs kýs gülen Hasan daha fazla dayanamadý ve þunu söyledi: Öðretmenim telefonunuz karizmanýza yakýþmýyor, deðiþtirin bunu, dedi. O böyle deyince sýnýf gülmeye baþladý. “Güzel öðrencim, karizma kafanýn içinde ve kalbinin tam ortasýnda olandýr. Sen telefona öyle bir mana yükledin ki o telefon olmasa benim hiçbir deðerim yokmuþ gibi algýladým. Ýnsanlar eþyaya deðer katar, eþyalar insan deðer katmaz. Bir makam koltuðu, insan olmadan sadece boþ bir koltuktur. Bu ipekten de olsa böyledir deriden olsa da böyledir. Ama o koltuða oturan kiþi iþini iyi ve doðru yapýyorsa o koltuk iþte o zaman deðerli olur.” Ben böyle uzun konuþunca Hasan sessizce ama can kulaðýyla söylediklerimi dinledi. Konuþmam bitince de parmak kaldýrýp: Öðretmenim beni iyi gömdünüz, dedi. Güldük hep birlikte Hasan’ýn bu doðal ve saf hâline. Gömmek fiilinin farklý anlamlarýný da öðrendik böylece.

Kendisini iþine adamýþ olanlarýz. Mesleðine âþýk ve iþine sadýk olanlarýz. Ýnsan yetiþtirmek dünyanýn en güzel ve en kutsal iþidir. Bu yüzden bu kutsal iþle iþtigal edenlere saygý duyun ve onlara güvenin. Velilerimiz iyi öðretmen arýyor daima, bizler de iyi veli arýyoruz ýsrarla. Hep tatil yapýyoruz diye söylenir herkes. Desinler. Yýpranma o kadar fazla ki mesleðimizde. Erken emeklilik için de öðretmenlere öncelik tanýnmalýdýr bence. Her yönden üstüne gelinen ve eleþtirilen kocaman bir camiadan bahsediyorum. Öðretmene sahip çýkarsak ülkemizin çocuklarýna da sahip çýkarýz diye düþünüyorum.  Öðretmenlerimizi seversek çocuklarýmýzý da sevmiþ oluruz. Siz hiç bir çocuðun kalbine dokundunuz mu? Onun gülüþüne misafir oldunuz mu? Elindeki bisküviyi sizinle paylaþtý mý bir çocuk? Yüreðinin bir tarafýna anne ve babasýný diðer tarafýna da sizi koydu mu hiç bir çocuk? Bir çocuðun kahramaný oldunuz mu asla? O zaman dokunmayýn çocuklarýnýzýn kahramanlarýna! Küfretmeyin onlara, çocuklarýnýzla bir olup okul basmayýn! Öðretmene el kaldýrmayýn. Ülkenin her noktasýna ayrým yapmadan, iþinden kaçmadan giden ve oradaki her bir çocuða vatan millet aþkýný nakþeden öðretmenlere dil uzatmayýn. Onlar Aybüke öðretmenlerdir, Necmettin öðretmenlerdir.

Öðretmen öðretmendir. Atanmýþý, atanmamýþý, sözleþmelisi, ücretlisi yoktur. Öðrenci gelip soruyor öðretmenine: “Öðretmenim siz essah öðretmen misiniz?” diye.  Kutsal bir mesleðin kendi içinde böylesi ayrýmý olmaz.

Kantin tarafýndan dýþarý çýktým. Bahçede dolaþmak istedim. Okulun çömez öðrencilerinden iki tanesi kol kola girmiþ önümde yürüyorlardý. Belli ki en alt sýnýf öðrencileriydi. Böyle kol kola giren ya da bahçede delicesine kan ter içinde koþan öðrenci gördünüz mü kesinlikle en alt sýnýf öðrencileridir diye söylenirsiniz.  Mesele anlatýyordu biri diðerine. Duyacak kadar yakýndým onlara. Beni fark etmiþ olacaklar ki biri diðerini dürttü: “Yavaþ konuþ, bak adam geliyor.” Diðeri benden yana döndü ve arkadaþýna ayný hýzla cevap verdi:” O adam deðil öðretmen…”

Ýyi ki öðretmenim.

Ýyi ki.