Bedeli bu mu insan olmanýn

Bu mudur nihayeti sevmenin ve inanmanýn.

Bir düþ mü yoksa mutlu olmak,

Bahar tadýnda günlere tutunmak.

Suç mu yadsýmamak kendini

Ya da acý mý sevmenin bedeli.

Bir kuþ olup; kanat açmak semaya

Eriþmek uçsuz bucaksýz umutlara.

Belki de koca bir boþluk ulaþmaya yeltendiðim

Ýlahi gücün merhameti ise yürekten hissettiðim.

Kâh neþe kâh elem,

Ýnsaným iþte, yaþarken giydiðim o beyaz kefen.

Yalan deðil asla ne de riya

Yaþamaktayýz iþte her birimiz uçurumun ta kýyýsýnda

Ne son ne de ilk defa;

Tükenmek bilmez içimdeki sevda.

Yaradan’a sevdalý, kuþa, çiçeðe, böceðe;

Bir de yaralý þu gönül ölesiye.

Tut ki imkânsýz ne çýkar

Olsam da riyasýz kalmaz yanýma kar.

Dilime pelesenk yaptým aþký, vefayý,

Ýçimde sakladýðým o ulaþýlmaz rüyayý;

Yalnýzlýk hep olmadý mý kadim dostum,

Bilmekteyim oysa benim tek suçlu.

Dikenli bir gül bahçesi adýmladýðým

Ve içime çeke çeke kokladýðým;

Yansa da her daim caným

Söz verdim Yaradan’a dik olacak her daim baþým.