Anlamaya çalýþýyorum, deli gibi hem de. Bu sefer, deli diyorlar, aklýndan zorun mu var?

Çözmeye çalýþýyorum canhýraþ, tasvir etmeye, yüzmeye, boðulan birini gördüm mü can simidi atmak istiyorum bu sefer ben düþüyorum denize hele ki yüzme bilmezken bu sefer ben bekliyorum birinin uzatýp elini, yakalamasýný.

Sesim yükseliyor zaman zaman ya da çabalýyorum en azýndan. Sessizliðin gürültüsü o kadar sýkýntý verici ki. Ýyi bilirim bu duyguyu ve bilirim çözülmezliðini insan denen mefhumun.

Ama bana açýlým getiren tek kiþi dahi yok çevremde. Olsa olsa eksik gedik nedir onu araþtýrýrlar sanki ben bilmezmiþim gibi.

Yetmiyor ya da yetmiyorum sanýrým kimse kimseye yetmiyor…

Ya ben yetiyor muyum kendime. Hem de nasýl ve bir o kadar da aðýr bir yük var omuzlarýmda.

Bu sefer de mutsuzsun diyor bazýlarý. Bunu neye göre saptayabiliriz ki. Hele ki ne zaman mutlu olup olmadýðým sadece benim inisiyatifinde. Basit ve ufacýk bir olay mutlu edebilirken beklentim de yok artýk büyük ve muhteviyatý geniþ sürprizlere. Yeter ki kötü sürprizlerle karþýlaþmayayým.

Yeteri kadar alacaklýyým hayattan. Ne borcum var ne harcým ama bir o kadar yükümlü hayat bana sunmadýklarý adýna. Hem de faiziyle.

Mutlu olmak ya da olmamak ne gibi bir kaygý yükleyebilir ki. Ya da ön koþul nedir. Üstelik yirmi dört saat mutlu olmak gibi bir mecburiyetim de yok.

Kötümser olduðum gerçeðini evet ben de kabul ediyorum zira hep beni bulur nerde ters giden bir þey varsa. Þikâyetim yok desem yalan ama isyaným sadece olaylardan ve gidiþattan mükellef olanlara. Bu da demek deðil ki suçluyorum ama gerçekleri de göz ardý edemem ki. Ve evet, kaygýlýyým gidiþattan. Kaygýlýyým bakýp da görmeyen, duyup da dinlemeyenler adýna. Siyaha beyaz diyen nicesi…

Buyurun buradan yakýn ey ahali…

Kimdir yalancý kimdir gerçekleri saklayan ve kimdir gerçekten de açýk sözlü. Bazen inanasým gelmiyor kimin neyi doðru söyleyip söylemediðine.

Ýstiflenmiþ ve tekâmül etmiþ ne çok acý var. Akýllara zarar. Biri yer biri bakar ve kýyamet ondan kopar, sözünü hiç de yabana atmamalý doðrusu.

Tutukluyum da diðer yandan ve tutkun ve bir o kadar tutkularým var hayata dair. Yaþamaya tutkun, huzur ve sevgi odaklý. Zaman zaman acýya meyilli ama ne duyarsýz ne de umarsýz. Ýþte baþýma iþ açan da bu.

Ýnsaným nihayetinde nezdinde sevgi barýndýran.

Güven, saygý yeri geldi mi hüzün. Aðýr vasýta þoförü gibiyim sürekli duygular arasý yolculuk yapýyorum þehirlerarasý yolculuk gibi uzun süreli ve bir o kadar meþakkatli.

Ýzdüþümü bu olsa gerek duygularýn. Sancýlý, kaygýlý ve bir o kadar insancýl.

Yanýlmadým mý bir ömür boyu… Olsun buyum ben ve hatalarý yaparak doðruyu hedeflemiþken kim alýkoyabilir beni hata yapmaktan. Acý odaklý, baþarýya meyilli, baþarýsýzlýklarý ile dalga geçebilen ve biraz sýra dýþý.

Güvenmek, güvenilmek, sevip duyumsamak hatta yeri geldi mi nefret etmek. En azýndan seviyorum kendimi ve alýkoyamýyorum sevmekten sevilmeye layýk olan kim varsa. Özünde herkes sevgiyi hak ettiði için sevme duygusunu seviyorum.

Biraz garip belki de hatta sevgi arsýzý ve kararsýz yeri geldi mi komik. En az sizler kadar en az olmam gerektiði kadar. Aslýnda olmam ya da olmamam gereken nedir o da bilgim dýþýnda. Bildiðim bir þey varsa öðrenmem gereken çok þey ve sevmem gereken daha çok insan var.

Sevginin sevgiyi doðurduðu sonucundan yola çýkarsak çoðalmalý bu sevgi. Sevmeden nasýl yaþayabiliriz ki…

Ayrýntýlarýn detaylarda gizli olmasý ise ayrý haz veriyor. Ne çok kýstas var deðerlendirilmesi gereken.

Bilmezdim bunun böylesi bir sonuçla nihayetlendiðini.

Meðer insanlarýn yansýttýklarý sadece buzdaðýnýn görünen kýsmýymýþ.

Tevekkül etmeliyim sonsuza kadar en az sabrettiðim kadar.

Yeri geldi mi sabrýmý katlamalýyým zira mecburum sevdiklerim adýma ve kendi adýma. Bir o kadar da sabýrsýz oldu mu insan bazen zaman takýlý kalýyor. Barýþamadý gitti akreple yelkovanýn yýldýzý.

Yýldýzlar sonsuz. Keþke ben de sonsuz olabilseydim lakin fani bir yýldýzým ismimle müsemma.

Çiçekler solmaya mahkûm. Keþke solmasam ismimle müsemma.

Denizler o kadar dalgalý ki. Bir o kadar gel-gitler yaþýyorum kendimi bildim bileli.

Belli ki bir metafor bu…

Belli ki adý konulmamýþ bir masal. Ve kahramanýyým kendi masalýmýn. Pek kaidelere uymasa da ara ara çýkýyorum yoldan. Ne yedi cüce var bu masalda ne de balkabaklarý ama biliyorum ki bu masal daha nelere gebe. Biraz savruk ve bir o kadar gidiþatý belirsiz ama kendi masalýmýn kahramaný olmak harika bir duygu.

Gerekli diðer oyuncular sýrasýný beklemekte ve masal henüz sona ermedi.

Dilerim ki tüm masallar mutlu sonlansýn. Benim, sizin ve herkesin…

Sevgiyle kalýn…