Sevmeyi öðrettiniz
Yaratandan kula kadar
Emeði öðrettiniz
Kuldan topraða kadar
Kadýnla erkeðin yerini öðrettiniz
Güçlü bir aðaç olana kadar

Çocukluðumun ve gençlik yýllarýmýn yaz aylarýný ailemle birlikte köyümde geçirirdim, kaðnýmýz vardý, mercan ve karagöz adýnda iki tanede öküzümüz,babam çekerdi onlarý, bizde çekçeðine oturmak için yarýþýrdýk kuzenlerimle, rahmetli babaannem gökte yýldýz varken uyanýrdý haydi sabah oldu diye bizi uyandýrýrdý, ne zaman uyur ne zaman uyanýrdý anlamazdým.

Kuzinede nar gibi kýzarmýþ patatesler, laz tavasýnda piþmiþ yufka böreði, tahta yayýkta çýrpýlmýþ tereyaðýmýz bakýr kaplara konmuþ bizi bekler olurdu, fýndýk bahçesine salmazlardý bizi daha küçüðüz diye, hayvanlarýmýzý yaylada otlatmak gün içindeki görevimizdi.

Büyük bi çýnar aðacýmýz vardý, altýnda tahtadan oyuklu çeþmesi olan, gün bitiminde o çýnarýn altýnda tüm aile toplanýrdý, elektrýk ýstanbula 2 saat mesafede olan köyüme gelmemiþti henüz, gaz lambalarýmýz vardý bizi aydýnlatan.

Ovaya hakim daðlarýn eteklerinde yeþilin içinde kaybolmuþ bir köyde geçti benim çocukluðum. Diðer çocuklardan farkým þehirli saymalarý idi beni, konuþtuðum anne tarafýndan kalan ege þivem karadenizli olan dedemin alay konusu olurdu, yörük seni derdi, aðlardým, beni ayrý tutar sanýrdým.

Kadýnýn, kýzýn eþþeðe binmesi ayýpmýþ mesela bilmezdim, çocuk aklýmla kuzenýmý kandýrdým bir kere ama harmanyerinde dedemle bastonu arasýnda kovalamaca oynadým sonra, rahmetli dedemle en so ki kovalamacamýz bundan 6 yýl önce ben herkesten habersiz boþandýðýmda olmuþtu. Uzun namlulu eský bi çakar almazý vardý, takýp beline gelmiþti, kocadan ayrýlmak bizde yazmaz diye.

Avrupaya giden ilk iþçilerden biri idi, ne zaman ki ilçeye inecek olsa takým elbisesini çeker, kol düðmeli beyaz gömleðini giyer, duvarda çeþit çeþit asýlý fötür þapkalarýndan birini seçip özenle fýrçalar, ilçeye indiðinde ise okuma yazma bilmediði halde gazetesini alýp cebine koyardý.

Benim boþandýðým zamanlarda bana en yakýn arkadaþým yine çýnar aðacým dedem olmuþtu, babannem çoktan rahmete kavuþmuþ dedemin saðlýðýda deli rüzgarlarý olan köyümüzde kalmaya elveriþli deðildi artýk, sana yük oluyorum der her güne hellallik isterdi, uzun bir zaman hastahane de yattý, her akþam mesai çýkýþý yanýna giderdim, ilk sorduðu gazete olurdu benden, ajanslarý okurdum ona, hastane yemeklerinden þikayet ederdi.

Doktorlara neresi aðrýr asla demezdi, bilsem sana gelmezdim derdi, ben kýzardým, fötür þapkasýný kolay kolay çýkartmazdý baþýndan, hava biraz kararmaya yüz tutsa haydi derdi geç kalma evine git yalnýz kadýnsýn merak ederim yoksa seni, gülerdim dede derdim unuttun mu ben polisim, bir çakar almaz da bende var, olsun derdi kadý lýk baþkadýr, son günlerine doðru nemli karadenizin esintili soðuk havalardan þikayet edip beni bodruma annenlere götür, annen de bana iyi bakar hem oralar sýcaktýr demiþti, öyle çok ýsrar etti ki dayanamadým ertesi güne bir bilet aldým,özenle katladý cebine koydu,yeþile çalan gözleri ýþýldadý, sen de kalma buralarda git ananýn babanýn yanýna dedi.

O gün küçük bi çanta yaptýk kuzenle, sabah giyeceði takým elbisesi, kol düðmeli gömleði, fötür þapkasýnýda baþucuna koyduk, sabah kalkar giyerim hemen,dedi. Takdiri ilahi o gece onu bizden alýp rahmetine sardý, onun gelemediði bodruma dedemin vasiyeti üzerine ben geldim. Bu küçük kent benim yýllardýr görev yaptýðým Anadolu kentlerinden çok farklý bir þekilde karþýma çýktý, dedem bana onla yaþadýðýmýz kendi yalnýzlýðýmýz içinde avrupadaki hayatýndan gençliðinden bahseder hayatý anlatýrdý.

Ondan çok daha önce kaybettiðim Çömlekçi Mehmet Efe dedem de dinimi arapçayý, duay,ý edebi maneviyatý öðretendi. Her güne bir duam olurdu ezberlediðim her ezberde yüklüce aldýðým harçlýðým... O öldüðünde çocuktum, o da memleketine gitmek üzere yanýmýzdan ayrýldýðýnda Bozuyük yolunda ýssýz bir dað baþýnda son nefesini vermiþti. Babam onu kollarýnýn arasýna alýp anneannem zemzem suyu vermeye çalýþýrken bir çobanýn dedemin baþýna dikilip üç kere ya sabýr deyip kaybolduðunu anlattýlar ardýndan. Her iki çýnar aðacýmda gitmek istedikleri dünyevi yerlere varamadan baki olana vardýlar.cTanrý plan yapanlara gülümsermiþ. (Latin atasözü)

Çýnar aðacýmýz hala ayný yerinde haþmetiyle gözyüzüne doðru salýnýyor, ovaya doðru baþýný hiç eðmeden... Kuzeným büyük bir masa yaptýrdý, tahta çesmeyi de beton... Keþke eski haliyle kalsaydý dedim; akýtýyordu artýk dedi.

Akþamlarý yine ayný çýnarýn altýnda çayýmýzý yudumluyoruz, dedemin yerinde kuzenim,bizim yerimize kuzenýn çocuklarý koþturuyor harman yerinde,eskisi kadar kalabalýk deðiliz artýk, bir þeyler deðiþiyor, okul gelmeyen köyüme internet geliyor. Yolu yapýlan, düzenli vesaiti olmayan köyüme ilçeye kadar yine 9 km yürümek düþüyor, hala kadýnýn eþþeðe binmesi kahvenin önünden geçmesi, derme çatma bakkaldan yað, tuz, un almasý ayýp. Artýk guzýne sobalarýnda yapýlan mýsýr ekmekleri yok. Bakkaldan alýnýr olmuþ ama hala namaz saatlerinde iþler durmakta ve onlar için ben hala þehirden gelen bir yabancýyým, oysa bilseler ki yaþadýðým bu þehirde ben daha çok yabancý ve yalnýzým.