"ne zaman seni düþünsem bir güzçiðdemi tadý gelir dolanýr dudaklarýma"

Daðýnýk yer yataðýnýn kenarýna usulca iliþti. Bir gidiþten ziyade bir kalbin, bir ruhun, bir bedenin aþkla dinamitlenmesiydi bu.Yer deðil zaman kaydý ayaðýnýn altýndan, yýðýldý kaldý boþ bir çuval misali.
Hiç bitmeyecekmiþ gibi gelen sessizlik küçük bir ekmek kýrýntýsý için çýðýrtkanlýk eden serçelerin, düþ bozan sesleriyle yýrtýldý.Cam parlaklýðýndaki gözleri birer yaðmur damlasýna dönüþmeye baþlamýþtý bile. El yordamýyla buldu yastýktaki sýcak izini. Bir kaç tel saç ve gidiþinin ardýnda doldurulmasý mümkün olmayan boþluktu geriye kalan. Beyni kýrýk bir film makinesi gibi içini acýtan son sahneyi gösterip duruyordu.

-o-

Melodisi bozuk bir zil sesine baðlýydý umudun ipliði.Açtýðý kapý sokak kapýsý olmaktan çýkýyor, arkasý ya yokluðun cehennemine ya da o ruhunu kendinden geçiren kokunun cennetine açýlýyordu.Çalan her kapýya ona koþar gibi koþuyor ama her seferinde ruhuna iþkence eder gibi kapýyý açmadan önce öylece durup boþ gözlerle boyasý dökülmüþ tahta yapýya bakakalýyordu. Beyninden yayýlan "ya o deðilse?" çýðlýðý "ama ya oysa" þeklinde bir kývranýþ olarak yanký buluyordu. Usta bir demirci edasýyla kalbini önce harlý ateþlerde eriten sonra soðuk sularda bekleten o bozuk melodi tekrar çaldý.Eþikte geçen birkaç saniye yoklukla çokluk arasýna düþen bir buðday tanesi gibi eziyordu ruhunu.
Olsun! Buna da razýydý. Bir parçada olsa umut vardý ya. Kendine ait olmadýðýný düþündüðü bir el uzanýp açtý sonunda kapýyý, kapýnýn kilidi döndü kýnýnda ve zamanýn bütün kilitleri kýrýldý. Tanrýça Elpis'in eli deydi dünyaya, yokluk hiçlikte kayboldu, hayat bir bebeðin aðlayýþýyla yeniden baþladý.
Neden geldiðini sormadý, niye gittiðini sormadýðý gibi. O odaya doðru geçerken usulca yürüdü arkasýndan. Odaya girince birden arkasýna döndü, küçücük bedenine inat kocaman bir yürek taþýyan, gidiþiyle kimsesiz býraktýðý kadýna sarýldý. Aþk sese dönüþtü "özledim seni hem de tahmin edemeyeceðin kadar çok". Ýþte bu an umutsuzluðun umuda, gidiþin dönüþe, acýnýn mutluluða yenildiði andý.
Sarýldý kadýn, asýrlýk uykudan uyanýr gibi sarýldý, dolan gözlerine inat gülümseyerek sarýldý. Oysa kaç uykusuz gece söz vermiþti kendine "gelirse eðer bir gün gelirse hesap soracaðým" diye. Ama aþk geliþiyle bütün hesaplarý temize çekmiþti.
Bir süre kaldýlar öylece, sonra adam usulca oturdu sayýsýz güne beraber baþladýklarý yataðýn üzerine. Kadýn ince bir dal gibi salýnarak cýzýrdayarak yanan kibrit çöpünün alevini mumlara ödünç verdi .Sessiz adýmlarla gittiði mutfaktan iki kadeh ve bir þiþe þarapla döndü. Odanýn kapýsýný kapatarak adamýn gidiþiyle sahipsiz kalan duvar yazýlarýný, küçük bir yataðý, kitaplarý, dolabý yine onlarýn yaptý.Ve olduðu yerden, olmasý gerektiði gibi yeniden iþledi zaman.
Küçük odanýn dört duvarýna eþsiz bir müzikal gibi daðýldý adamýn sesi. Düþündü kadýn bir el baþka bir ele, bir kulak bir sese, bir göz bir yüze bu kadar susayabilir miydi?
Saatler sonra tenini tenine gömüp yorgun bir uykuya hapsetti bedenini.


Yaþanmamýþ bir güne daha açýldý gözleri, aþkla sarýldý yanýndaki gerçekliðe. Çocuðunu uyandýrmaya kýyamayan bir anne edasýyla kalktý yataktan ve sessizce pencereyi açtý. Güne boðuldu küçük odanýn her zerresi, denizin iyot kokusu sardý miskin bedenini.
Adam ýþýktan rahatsýz olan gözlerini oðuþturarak kalktý yataktan, daðýnýk yataðýn kenarýnda duran giysilerini suçlu bir çocuk ifadesiyle giymeye baþladý. Kadýn pencerenin kenarýnda arkasýndan vuran ýþýðýn içine garkolmuþ bir þekilde ona bakýyordu, sol yanýnda sol göðsünün tam altýnda ne olduðunu anlayamadýðý bir acý duydu.Ve adam çorabýnýn son tekini de giyip son bir nefes çektiði sigarasýný külden oluþmuþ bir tabakanýn içine gömdü.Gidiyordu...
"Bekle" dedi kadýn, "bende çýkacaðým hazýrlanayým beraber çýkalým". Yüzünü bile dönmeden "acelem var" diyerek öylece çýkýp gitti.

-o-
"Yeter!!" diye bir çýðlýk attý.
"Yeter artýk !!" Bu haykýrýþ ne gidiþe ne hayata ne de geride kalan yapýþ yapýþ yalnýzlýðaydý, bu bir baþkaldýrýydý.
Ruhuna, kalbine, kendine oyunlar oynayan beynine karþý bir baþkaldýrýydý.Çünkü tanýyordu bu gidiþi, küçük bir çocuðun her gece beraber uyuduðu oyuncaða duyduðu özlemle gelmiþti, býrakmaya karar verilen sigaradan çekilen son nefes gibiydi bu geliþ ve piþmanlýk sancýlarýna bürünmüþ bir bedeni sýrtlayarak gitmiþti. Gidiþlerin en acýsýný,en taþýnmazýný býrakarak gitmiþti.Aþk hiç bu kadar çirkinleþmemiþ, bedeni hiç bu kadar kirlenmemiþti.

Zorla kalktý kadýn yýðýldýðý yataktan, ayaklarýný sürüyerek dolabýn önüne geldi. Eline aldýðý küçük bir valize tüm boþluklarýný, tüm dünlerini ve tüm yarýnlarýný koydu. Onun kokusunun sindiði pijamalarý büyük bir hýnçla yýrtarcasýna çýkarýp yalnýzlýk dolu giysilerini geçirdi üstüne. Hazýrdý artýk...
Yapýlmasý gereken son iþini de yapýp onunla karþýlaþma ihtimallerinin olmadýðý, sokaklarýna iyot kokularýnýn uðramadýðý bir þehre sürgün gidiyordu...

-o-
Adam usulca gönderen kýsmý boþ olan zarfý açtý içinde bir anahtar ve küçük bir not vardý:

"Ýçimde seni yansýtan ne varsa bin parçaya bölündü, bölünen her parça tekrar yüzüne döndü .Oysa ben yönü sana doðru olan her acýnýn üzerine adresimi yazmaya çoktan hazýrdým...”