yüzün;
cebren zapdedilmiþ,
bir güvercinin ürkekliðini giyer.
ey ömrümün arþý,
gönlümün kabesi,
yüzüne deðen hangi göz,
dilinde adýnýn zikri,
bastýðýn topraðý tavaftan geri döner.

yanaklarýn;
sýrlý, gizemli umman,
batar bütün nazar gemilerim,
gözlerine varmadan,
oysa ben þiirler düþlerim,
yüzünün sayfasýnda,
asude, azade,
rüzgarlarda salýnan.

ol dese,
olmazlar yarýlacak gibi,
ol dese,
imkansýzlar utanacak gibi,
bir nefes,
buðulanýr dudak uçlarýnda.
onlar ki alem kadehi,
hem sonsuzluðu,
hem ateþin ism'i alemi,
lal rengi þafaklarda sunulur
avuçlarýma...

saçlarýn;
aþýða kurulmuþ tuzak,
omuzlarýndan dökülür,
kevser nehirleri.
gece giysine deðince ýþýðýn sesi,
salýnýr,
herbir kývrýmýnda,
bir sevgilinin düþ seli,
ya geride kalan bedenler,
bak yansýmakta,
sinede yuva yapmýþ,
oklarýn hazin sesi...
yanaklarýna düþen zülüflerin gölgesi,
ruhumun ebediyete kadar,
dinlenme beldesi...

git! deme bana,
istersen öl de.
yusuf'un kaderini çiz avuçlarýma,
ve at beni,
çýkmasý mümkün olmayan,
gamze çukurlarýna...