Sana söyleyecek o kadar çok sözüm var ki. Anlatacaðým, paylaþacaðým. Ýnsanýn acýsý hep içindedir, hep içinde kalýr. Bazen kanar, bazen acýr ama her zaman içinde yaþar. Düþünüyorum da kalbimi elime alýp sana gösterdiðimde yine ‘seni sevmiyorum’ der misin acaba?
Bir þey anlatacaðým:
Bir gün evde yalnýz kalacaðým ve sadece seni düþüne düþüne deli olacaðým. Dudaklarým ‘seni seviyorum’ diye diye kanayacak. Dudaklarýmdan süzülen kanlar ellerime damlayacak, ben onlarý hissetmeyeceðim, onlarý umursamayacaðým ve kalbimi çýkarýp sana yazdýðým mektubun üstüne koyacaðým. Bir gün içeri girersen beni þu halde göreceksin:
Ölmüþ, dudaklarýmdaki kanlar kurumuþ ve elimin altýnda bir mektup. O mektubun üzerinde sadece iki kelime göreceksin ‘Seni Seviyorum’ ve param parça olmuþ kalp. Üzüleceksin belki de ama iþ iþten geçmiþ olacak.
O üzüntü ile eserini izleyeceksin.


Ama ne olursa olsun yine anlamayacaksýn beni. Yine...