Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-16

…

O gün sabah erkenden uyanmýþtý. Yataðýndan kalkarak önce ýlýk suyla duþunu almýþ, lavanta kokulu yeni yýkanmýþ bir havlu ile saçlarýný kuruluyordu. Ardýndan ayna karþýsýna geçerek saçlarýný tararken, geçip giden yýllarýn yüzünde býraktýðý kalýcý izlere baktý. Tazelik yerini olgunluða býraksa da, yýllar farkýna vardýrmadan güzelliðinden de birçok þeyler alýp götürüyordu.

Son günlerde kendini iyice hissettiren sonbaharla, yapraklarý kýzarýp dökülmeye baþlayan yaþlý kiraz aðacýnýn dallarýnda öten kuþlarýn sesleri içeriye kadar duyuluyordu.

Kyoto’nun baharýnýn tatlýlýðý kadar, sonbaharý da huzur almak için insanlara duygu yüklemeye devam ediyordu. Güneþ ýþýltýlarý altýnda sarýya ve kýrmýzýya çalan yapraklar yeniden hüzün ve veda rengine bürünüyordu. Serinleyen havanýn hüzün kokusu hafif hafif esen rüzgârýn sesine karýþýyor, geceden kalma sis güneþin ýþýklarýyla daðýlmaya baþlýyordu.

Sonbahar ki, insana umutsuzluðun çýkar yol olmadýðýný, elem ve acýlarýn yürekleri biraz daha çelikleþtirip güçlendirdiðini, insanýn görüþlerinde köklü deðiþiklikler oluþturduðuna þahitlik yaptýrýrdý. Hiçbir þeyin anlamsýz olmadýðýný, her þeyin bir bedeli olduðunu söyler ve hatýrlatýrdý. Kalple beyin arasýnda gidip gelmeler yapan bir öðretiydi sanki o. Onun içindir ki, aþka tutunamayanlarýn yalnýzlýðý, hicran uçurumlarýndaki korku nöbetleri sonbaharýn doðaya ve insanoðluna mirasýydý sanki.

Ýnsan ömrünün de bir ilkbaharý, bir yaz ve bir sonbaharý vardý. Bu gerçeði inkâr etmek mümkün deðildi. Baþtan aþaðý vücudunu seyretti. Ne bir fazlalýðý ne de bir eksikliði vardý. Gayet olgun bir kadýndý... Ýstese de, istemese de, yaþý adým adým ilerliyordu. Gençliðin verdiði tazelik her geçen gün biraz daha azalýyordu. Geriye doðru bir dönüþ olmayacak, giden gençlik ise asla bir daha gelmeyecekti. Aynadan yansýyan görüntüsü kendine olan güvenini artýrmýþtý.

Hiçbir canlý yok olmak istemez, yaþadýklarýnýn bir anlamý olsun isterdi. Krem rengindeki ipek elbisesi onu bambaþka, büyüleyici bir kadýna dönüþtürmüþtü. Ýpek kumaþ, yumuþak dökümlerle ince gövdesini sarýyor, yuvarlak çizgilerini belirginleþtiriyordu. Þýk ve bakýmlý görünmek istiyordu ama bu duygularý kendini ürkütüyordu.

Gümüþ renkli parlak küpelerini kulaklarýna taktý. Akik taþýndan yapýlma takýsýný boynuna taktý. Ten rengi çoraplarýný ayaklarýna geçirdi. Nemlendirici kreminden yüzlerine ve ellerine sürdü. Hafif bir rimel ve ruj süründü. Dönüp kendi kendine baktý. Yüzüne bir tebessüm yayýldý.

 Güzelliðini hala muhafaza ediyordu. Bu gün üzerinde adýný koyamadýðý ve tarifini yapamadýðý, bir baþkalýk vardý. Son günlerde birkaç defadýr ayný rüyayý görüp duruyordu. Yine ayný rüyayý görmüþtü. Tanýmadýðý bir genç adam elinden tutuyordu. Bataklýk gibi kirli ve zor bir ortamdan açýk ve yemyeþil temiz bir ortama çýkarýyordu.  Kýzý ve etrafýnda birkaç tane de çocuðu oynar olarak görmüþtü.

Kimdi bu genç adam? Çok farklý bir yüze sahipti. Nedenini bilmediði üzerinde bir hafiflik ve rahatlýk gibi bir hal hissediyordu. Hayal atýna binmiþ, doludizgin hayat ovalarýndan geçiyordu sanki… Yalnýzlýk kanyonlarýnda mutluluk kýrýntýlarý arýyordu.

Rüzgârýn her mevsim ayný yönde esmediði gibi, insanýn duygularý da hep ayný yönde olmuyordu. Yaþam ormanýnda kendini sahipsiz ve yaralý bir kuþ gibi hissetmiþti. Arada bir umut mumlarý sönünce, yolu karanlýða bürünüyordu. Bir yandan da kendi kendine mýrýldanýyordu.

…

“Ey aþk denen rüzgâr,”

“Ýnsaný âþýk eden rüzgâr,”

“Binip de gitmeseydin,”

“Yelkenlilere ey zalim yar…”

…

En izbe yerlerde hayallerini kaybetmiþti. Farklý olmanýn telaþýný yaþarken, kýyýda köþede kalmýþ sýradanlýðýný da yitirmiþti sanki… Yalnýzlýðýn kollarý arasýnda çýrpýnýrken, yýllar ömründen birçok þeyleri de beraber götürmüþtü. Nicelerinden baþka ihsanlar istemezken, daima üstüne üstüne gölgeleri düþmüþtü.

 …

“Ýnleyip duran bülbülün…”

“Ne sesini, ne de ahengini,”

“Vefa göstermeyen gülün…”

“Bile istemiyorum rengini,”

…

Gülünü yaþatabilmek için, yüksünmeden hayatýn kumunu taþýmýþ, harcýný karmýþtý. Bile bile, göre göre acýlar çekmiþti. Nice farklý yüzler görmüþ, nice farklý simalar tanýmýþtý. Defalarca denemiþ, defalarca hayat yolunda düþe kalka ilerlemiþti. Tüm karanlýða raðmen, aydýnlýða çýkmak için gayretini ve mücadelesini terk etmemiþti. Sevmeyi de, sevilmeyi de terk hiç etmemiþti.

…

“Ama benim gönlüm hala,”

“Kýzýmýn âþýk olduðu yaþta…”

“Bunca gayret ve çaba niye?”

“Yaþamak varken revaçta…”

…

Kýzý Yumi annesinin arkasýnda durmuþ, annesini dinliyordu. Yumi’nin gözlerinde o bir melekten farksýzdý. Bir yandan ona hayranlýk duyuyordu. Diðer yandan hayatýný kýzýna vakfeden bu kadýnýn, kaybolan hayatýna hem acýyor ve hem de üzülüyordu. Onun için yüreði burkuluyor gibi oluyordu.

Etrafýnda sevebileceðin insanlar olmadan, hayatýn çekilmez olacaðýný biliyordu. Onlarýn yaþamýna katkýsý olmadan, yaþam anlamsýzmýþ gibi geliyordu. Kuzu gibi masum gözüküyordu ama kiþiliðini gösteren hiçbir iþaret taþýmýyordu. “Ben evlenip gidersem, annem yalnýz baþýna ne yapar?” diye aklýna gelen düþünce, onu düþünmeye sevk etti. Bu ise içine biraz daha ürküntü verdi.

O da biliyordu ki,  hâlbuki yeryüzünde anneden daha emniyetli bir sýðýnak yoktu. O sýðýnaðýn duvarlarý sabýr çimentosuyla karýlmýþ ve sevgi tuðlasýyla örülmüþ zapt edilmez bir kale gibiydi sanki… Annesi kalbinin sihirli anahtarýydý. Þehrin daha yeni uyandýðý, yeni hareketlenmeye baþladýðý þu saatlerde annesi ayaktaydý. Aynada göz göze geldiler. Dudaklarýnda hafif bir gülümseme belirmiþti. “Hayrola anne! Bu gün havalardasýn…”

“Ne bileyim kýzým, kalktým. Kendimi rahat ve huzurlu hissediyorum. Kendimi uzun zamandýr hiç böyle hissetmemiþtim,”  Kýzýnýn ‘anne’ diyen sesi yüreðine ýlýk bir süt gibi aktý. Bu bütün bedenini baþtanbaþa sardý sarmaladý. Yüzünde tebessüm tomurcuklarýndan açmýþtý.

“Anne bak,  yaþýn da geçiyor… Demedi deme… Gözünü kestirdiðin biri var ise ben hiç yok demem. Bir ayrýlýða kurban edip kendini, hayata küsmenin hiçbir anlamý yok bence… Bak kendin de itiraf ediyorsun. ‘Ama gönlüm hala, kýzýmýn âþýk olduðu yaþta’ diye… Yüzü geriye dönük bir insan, devam eden hayat yolculuðunda tökezlemeden ilerleyemez. Öyle yaþa ki, geçmiþince sýðýnma acziyeti içinde olma anne… Hem ben âþýk falan da deðilim…”

“Bir gün aþk ateþi seni de yakalayýp, kasýp kavuracak… Aklýn baþýndan gidecek…”

“Belki ben bu hayatý aþksýz tüketeceðim. Nereden biliyorsun?”

“Anne yüreði kýzým. Hissediyorum.”

“Ya anne sen önünü bile göremiyorsun! Benim geleceðimi nasýl göreceksin?”

“Bak demedi deme… Fena þekilde tutulacaksýn…”

“Aþk nere, ben nere?”

“Kardelen bakýþlým, menekþe duruþlum, gülleri kýskandýran gülüþlü kýzým, ben de yaþ mý kaldý. Ben geçmiþe sýðýnmýyorum. Ama geçmiþ olmadan da gelecek olmuyor ki! Yüreðim yorgun, evlilik mevsimini ise çoktan kaçýrdým ben… Ýnsanýn bedeni yaþlanýyor ama ruhu hep genç ve zinde kalýyor. Demek ki, bu sadece bende deðil, tüm insanlarda da ayný… Ruh nasýl bir þeyse tazeliðinden hiçbir þey kaybetmiyor… ”

“Ýnanmýyorum ya sana… Akþamdan sakeyi de fazla kaçýrmadýn ama…”

“Senin bir an önce mürüvvetini görmek isterim. Bir ak güvercin olup da uçmaný beklerim.”

“Dünyayý bilemem ama Japonya’nýn erkek nesli tükeniyor be anne…”

“Ama sende de iþ yok… Kaç kiþi geldi kapýmýzý çaldý ise de sen hep geri çevirdin.”

“Yoksa her önüme gelene evet mi deseydim?”

‘Elektrik alamýyorum’ deyip durdun.  Bir gün elektrik tesisatçýsý çaðýrýp senin elektrik tesisatýný sil baþtan yeniden deðiþtireceðim. Haberin olsun… Yoksa sen de bekâr olarak yaþlanacaksýn bu gidiþle…”

“Tesisata ne gerek var anne? Ýnsanýn kalbindeki kývýlcýmlarýn alev almasý gerek, alev…”

...

Devamý var

...

Ant-150515