On iki ekim iki bin on beþ pazartesi, unutulmayacak bir gündü.

Ýki hafta öncesi Ýzmir Bozyaka eðitim ve araþtýrma hastanesinden prostat biyopsisi için randevu almamýn üzerinden iki hafta geçti. Randevu için hastaneye geleceðim tarih iþte bu gündü. Saat on buçukta aldýðým randevuya yetiþebilmem için Ýzmir Dikili’den hareketle, üç saatlik bir süre sonunda hastaneye varabileceðimi bildiðim için, sabah yedi de evden çýkmalýydým.

Hafif bir þeyler yiyerek hazýrlandým, kolay olsun diye cüzdanýmdaki tren biletini ayýrýp ön cebime koydum ve saat yedide arabama binerek Aliaða’ya hareket ettim. Aracýmý park alanýna býraktýktan sonra iki kontörü olan kartýmdan bir kontör kullanarak tren mahalline geçtim, kýsa süre sonra gelen içi boþ trene bindim. Metroya varmam tam bir saati alýyordu. Boþ koltuklardan birine oturup sakin bir yolculuk yaparken yapýlacak biyopsiyi düþünmeye baþladým. Zaten birkaç gündür bu iþlemin stresini yaþamaktayým. Kolay deðil saðlýk bu, hem de zor bir yerden sýkýntým vardý. Biyopsi sýrasýnda neler yaþayacaðýmý hayal ediyor, bir yandan da nedensiz bir þekilde aðrýyan karnýmla baþ etmeye çalýþýyordum. Öyle ki bir ara trenden bile inmeyi düþündüm. Sýkýntýnýn kaynaðý psikolojik olabilirdi. Trene bineli yarým saat oldu sanýrým, ben bu düþünce ve sýkýntýlar içindeyken telefonum çaldý. Telefonda eþim:

----Alo Mehmet, sen cüzdanýný almayý unutmuþsun,

Demez mi? Elimi cebime attým, cüzdan yoktu. Kimliklerim, param, ehliyetim vs, evde kalmýþtý. Her zaman bir miktar bozuk parayý pantolonumun cebine koyan ben, nedense bu gün paramýn hepsini cüzdanýma koymuþtum.  Ýyi de ben sabah cüzdanýmý elime almýþ, içinden tren biletini çýkarmýþtým, o zaman cüzdan nasýl olur da bende deðildi? Biraz düþününce dalgýnlýkla cüzdanýmý montun cebinden aldýðýmý, bileti aldýktan sonra giydiðim ceketin cebine deðil, eski yeri olan montun cebine koyduðumu hatýrladým. Dedim ya birkaç gündür stres yaþýyordum, ondan olmalý.

Þimdi ne yapacaktým? Geri dönmem mümkündü, ya hastane! Biyopsi için randevu almýþtým, bu gün hastaneye gitmeyip baþka zaman giderek yeniden randevu mu almalýydým? Birkaç gündür yaþadýðým stres ve endiþeleri yeniden yaþamak istemiyordum. Ne olacaksa bu gün olmalýydý. Karasýzlýk içinde yol alýrken, birde on iki ekim pazartesi günü tabipler birliðinin Ankara’da ki terör eylemi nedeniyle aldýðý boykot kararýný düþündüm. Aklýmda hep cevapsýz sorular, bu gün biyopsi yaparlar mý? Hadi biyopsi yaptýrdým cebimde kuruþ yok, geri nasýl dönecektim? Ýþin bir kötü yaný Ýzmir merkezde tek bir dostum da yok.

Allah yardým eder deyip yola devam ettim. Banliyöden Halkapýnar’da indim. Tek kontörüm kalmýþtý, onunla metroya binip Üç yol’da inecek ve hastaneye varacaktým. Kontör okuyan giriþe yaklaþýp bileti okuttum, bir kontör kullanýldý, kalan kontör sýfýr yazdý, lakin üç kollu makine dönmedi. Eyvah dedim baþka kontör de yok, kaldým burada þimdi. Beynim dönmüþtü, o anda bir þeyler yapmalýydým ki, ‘’Böylesi zamanlarda hemen karar verecek soðukkanlý ve çözüm üreten bir kiþilikteydim’’ derhal ilerde ki güvenlik görevlisinin yanýna vardým:

----Beyim tek kontörüm vardý makine yuttu, kol açýlmadý, buradan geçiyorum,

Dedim. Güvenlikçi dediðimden ne anladý bilmiyorum, boþ boþ bana bakarken, yanýndan geçip gittim. Oh be dedim, hele þükür bunu atlattým, hele metroya bir binip hastaneye varayým gerisi kolay.

Üç yol’da inip on beþ dakika yürüdükten sonra hastaneye saat dokuz kýrk beþte vardým. Önce biyopsi yapýlýp yapýlmayacaðýný sordum, çalýþýyoruz dediler. Ýyi dedim tabipler birliðinin boykotu beni kapsamadý. Biyopsi yapýlacak yere geldim, kayýt yaptýr dediler. Kayýta gittim kimlik istediler.

----Yok,

Dedim.

----Tüm kimliklerimi kýsaca cüzdanýmý evde býraktým, uzaktan geliyorum, tekrar gidip gelme þansým yok.

Kayýt memuru:

----Biyopsi odasýna git, kayýt et derlerse kayýt ederim.

Tekrar biyopsi odasýna gittim durumu anlattým. Mümkün deðil, kimlik olmadan olmaz dediler. Caným sýkýlmýþtý, zaten böyle durumlarda oldukça asabileþen bir yapým vardýr.

----Beyler, üç saatlik yoldan geldim, olan oldu bir kere, cüzdanýmý evde býrakmýþým, elimde randevu kaðýdý var, aldýrdýðýnýz ilaçlarda burada, ayrýca sizin defterinizde ismim yazýlý bakýnýz, kim gelir benim yerime buraya?

Gençten biri:

----Uzaktan gelmiþ Bey, yardýmcý olalým,

Dedi.

Aralarýnda bir kadýn var ki ketum mu ketum. Olmaz dedi kestirip attý. Baþka bir yerde olsa söyleyecek çok sözüm olurdu ya! Ýþim burada, onlarýn elindeydim. Fazla kýzdýrmak istemeden uzaklaþtým. Burnumdan soluyarak kayýt memurunun yanýna vardým. Ýdareyi sordum üst katlarda dedi. Zaten yürümüþ, yorulmuþ, stresle dolu halde, ter içinde kalmýþtým. Ýdareye vardým kimse yok, sordum boykotta dediler. Bir güvenlik görevlisi bayan, poliklinik binasýnda Yavuz Bey diye birine git, yardýmcý olabilir dedi. Bir hamlede yan binaya koþtum, kan alma birimlerinin yanýna vardýðýmda, bir bilgisayarýn arkasýna yapýþtýrýlmýþ bir kaðýtta’’Kimliksiz gelen hastalarýn kimlikleri tespit edilir’’ yazýsý gözüme iliþti. Allah dedim, kolaylýk varken o kadýn beni neden yokuþa yokuþa sürdü, bu durumdan haberi de mi yoktu?

---Merhaba, kimlik tespiti yaptýracaðým.

Bir evrak vererek doldur dediler. Doldurup uzattým, iki dakika sonra bayan görevli:

----Tamam, bilgiler doðru, bu kaðýdý alýp kayýt yaptýrýn,

Dedi. Evraký alýp diðer binada biyopsi kayýt yerine varýp kaydýmý yaptýrdým. Zor da olsa bu faslý tamamlamýþtým. Sýranýn bana gelmesini beklemeye baþladým. Yanýmdakiler birer birer azaldý nihayet beni çaðýrdýlar. Belden aþaðý soyunup bir masaya yatýrýldým. Ayaklarým yüksekçe bir yerdeki alete yerleþtirildi. Doðum hanede doðum yapan veya doðum doktoruna muayene olan kadýnlarýn bulunduklarý uygunsuz þekildeydim. Bilmeyenler olabilir: Prostat biyopsisi için kalýn baðýrsaðýn son kýsmýndan girilerek istenilen parçalar iðne ile prostattan alýnýr. Uyuþturucu yapýldýktan sonra, doktor iðne uçlu alet ile sekiz on yerden parça almaya baþladý. O an kadýnlarýn hayatlarý boyunca pek çok kere böylesi çirkin vaziyette, mahrem yerlerini saðlýk nedenleriyle açmalarý aklýma geldi. Çok zor bir durum, istenmeyen görüntü ve mahremiyetin ortadan kalktýðý an. Böyle zor durumlarla karþýlaþan ve bu duruma itiraz edemeyen kadýnlarýn, saygý duyulmasý gereken birer varlýk olduklarýna bir kez daha inanmýþtým. Bu durum aslýnda biz insanlar için zorlu birer sýnavdan baþka bir þey deðildi, tabii ki anlayana.

Ýþlem bitince çocuk bezler gibi bezlenip üzerimi giydiðimde doktor bana dönerek:

----Bu kaðýtta yazýlanlarý iyi oku, bekleme yerinde iki saat yat ve dinlen, bir iki gün içinde ateþ, titreme gibi haller olursa derhal acile gel, yara mikrop kapmýþ olabilir.

Kaðýdý aldým dinlenme yerine gittim, soðuktu, bende çok terlemiþtim. Üþüyüp hasta olmaktansa kalkýp yavaþ yavaþ gideyim dedim. Bu fasýlda tamamlanmýþtý.

Gelelim son fasýla, geri dönecek kadar parayý nereden bulacaktým, topu topu on lira yeterdi. Ama kimden istemeliyim diye düþünürken aklýma iki hafta önce ilaç almak için gittiðim eczaneden eczacý kadýnla tanýþma aný aklýma geldi. Ýlaç alýrken kimliðime bakan eczacý, bana hemþerim diye hitap etmiþti. Nereden diye sorduðumda ayný ilçeden olduðumuzu söyledi ayaküstü birkaç dakika konuþmuþtuk. Ýyi dedim varýp durumu anlatayým, bir on lira isterim hemþerimden diye düþündüm. Yavaþ hareketlerle birkaç dakika sonra hastanenin karþýsýndaki eczaneye vardým. Eczacý hanýmý sordum birazdan gelecek dediler. Oturup bekledim, üç beþ dakika sonra geldi, durumu anlattým, ama bu anlarý birde bana sorun, yerin dibine geçmiþtim. Dilenci gibiydim, bir on lira istemek ne zormuþ. Eczacý ikiletmeden isteðimi yerine getirdi. Parayý alýnca teþekkür ederek yavaþ hareketlerle on beþ dakika sonra üç yol duraðýna gelerek metro için bilet aldým. Önce Halkapýnar’a varýp,  ardýndan Menemen banliyösüne bindim. Trende Muþ’lu bir delikanlý ile tanýþtým, halsiz olduðumu anlayýnca nedenini sordu, anlattým. Menemende inip Aliaða için tren beklerken pek konuþmadýk. Aliaða treni gelince beraber binip yan yana oturduk. Delikanlý baþladý hastanelerin yaptýklarý hatalarý anlatmaya. Biyopsi sonucu hastanýn en az bir gece hastanede kalmasý gerektiðini, Üniversite hastanelerinde uygulamanýn böyle olduðunu, araþtýrma hastanelerinde hasta eve yollandýðýný bu sebeple geçen yýl Ýzmir Yeþilyurt eðitim ve araþtýrma hastanesinde babasýna yapýlan biyopsi sonucu vücudunun mikrop kapmasý nedeniyle babasýný kaybettiðini, bunun sonrasýnda hastane ve doktorlara dava açtýðýný içi yanarak anlattý. O anlattýkça ben bir tuhaf oldum, zaten vertiko denen illet bende var ya! Kýsa süre sonra nedenini tam bilemediðim bir durumla karþý karþýya kaldým. Midem bulanmaya baþladý, tren bir duraða gelmek üzereydi, trenin içine kusmaktansa dýþarý çýkmak için ayaða kalkýp bir iki adým atmýþtým ki gözlerim karardý, düþeceðimi anladým ve sýkýca demirlere tutunarak dizlerimin üzerine düþtüm. On, on beþ saniye bayýlmýþým galiba. Müthiþ bir þekilde terlemeye baþladým. Üzerimdeki gömlek birkaç dakika içinde sýrýlsýklam olmuþ, yüzümden akan ter yerde küçük bir gölcük haline gelmiþti. Kýsa süre sonra kendime gelmeyi baþladým, bu arada delikanlý su bulup getirdi, birkaç yudum su ferahlamama yetmiþti. On beþ dakika sonra Aliaða’ya varmýþ, artýk yürüyecek kadar iyi durumda olduðumu anlamýþtým. Genç adam, arabama kadar beni yalnýz býrakmadý, gidip gidemeyeceðimi sordu, iyiyim giderim deyince vedalaþýp ayrýldýk. Allah ondan razý olsun güzel insanmýþ diye düþündüm.

Hayattan alýnacak derslerin zamaný ve mekanýnýn olmadýðýný bir kez daha görmüþtüm, lakin aldýðým derslerin faydalarýný görecek kadar ömür kaldý mý ki, kim bilir?

Mehmet Macit

20.10.2015

Dikili/Ýzmir