Çok sevdiðim okey arkadaþlarýmdan birbirimizi görmeyince aradýðýmýz, toplumda yokluðu belli olan Mehmet Bey, yeri geldikçe semtimizin saðlýk ocaðýnda kýzýnýn çalýþtýðýný, yolumuz düþünce tanýþýrsak memnun olacaðýný söyler. Arkadaþlarý onu, yaþlýlarýn büyük dostu diye nitelediklerini vurgulardý. Hani cehennem kapýsýnda da tanýdýðýn olsun hesabý ocakta bir tanýdýk olsun. Belki bir ihtiyacýnýz olursa diye.

Oysaki saðlýk ocaðý, týkýr týkýr iþliyor maþallah. Ýnsanlar oraya ilaç yazdýrmaya, tahlil için kan vermeye ya da ufak tefek rahatsýzlýklarý için muayene olmaya gidiyorlar. Müracaat bölümündeki sivil giyimli memurlardan birisine T.C. numaranýzý yazdýrdýktan sonra bekleme salonundaki sandalyelere yerleþip adýnýzýn okunmasýný bekliyorsunuz. Adýnýz okununca iþinizi görüp ocaðý terk ediyorsunuz. Sýkça uðradýðým ocakta kimseye ihtiyaç duymadýðým için kimseyle de tanýþmadým.

Eþim de öyleydi çalýþýrken. “Bankadan adýmýný atan ihtiyarlar, doðruca yanýmda alýrlardý, soluðu. Banka cüzdanýný ve kesesini masama boþaltan yaþlý, “Kýzým paralarýmý iyice say, hesabýma yatýr. Eþim ve çocuklarým dâhil kimseye söyleme. Senden baþka kimseye güvenmiyorum. Derlerdi.” Diye anlatýr. Hatta bankadan içeri girince ayakkabýlarýný çýkarmaya çalýþanlar bile oluyormuþ. Bir ihtiyarýn bankaya doðru yöneldiðini gören memurlar, “Abla, seninki geliyor.” Diye takýlýrlarmýþ.

Geçenlerde saðlýk ocaðýna uðradým. Ýlaç yazdýracaðým. Kayýt yapan sivil iki memurun yerinde bir hemþire görev yapýyor. Ýnsanlara öyle sýcak, öyle þefkatli davranýyor ki hastanelerde alýþýk olmadýðýmýz bu durum, dikkatimi çekti. Sýram gelene kadar hemþirenin yaþlý- genç hastalara karþý davranýþýný gözledim. Aslýnda olmasý gerekeni yapýyordu. Ne eksik, ne fazla. Çocuklarýna götüreceði helal ekmek parasý için görev yapmýyor muydu? Normalde hangi iþ yerinde olursa olsun görev yapanlarýn yapmasý gerekeni yapan hemþire hanýmý hepimiz hayranlýk ve takdir duygularýyla izlerken sýra bana gelince arkadaþýmýn tavsiyesi geldi aklýma.

-Sultan Erol’u görebilir miyim?
-Benim buyurun.
Adýmý söyledim babanýz tanýþmamýzý istemiþti. Onun için sordum. Herhangi bir yardýma gerek duyduðum için deðil. Tanýþtýðýmýza memnun oldum hemþire haným.
-Ben de memnun oldum, amca. Bir ihtiyacýnýz olursa…
Hayýr kýzým, bu ocakta her iþ olmasý gereken gibi iþliyor maþallah. Darýsý baþka kuruluþlarýmýza.

Hayýr, kimseden kahraman olmasýný beklemiyorum. Herkes görevini layýký gibi yapsýn, yeter. Tabii, elinin erdiði, gücünün yettiði kadar...

Ocaktan çýkýnca kafama takýldý. Sivil memurlar nerede acaba? Sonra anýmsadým. O gün memurlar, bir günlük iþ býrakma eylemine katýlmýþlardý. Ýyi ki katýlmýþlar, yoksa görevini ciddiye alan, böyle mükemmel bir insanla nasýl tanýþýrdým!..