Aklýmýn ýrmaklarýnda saf tutuyorum,

Safça bir yakarýþ benimki:

Hani olmazýn oluru týknaz bir cümle.

Seðirtiyorum günden geceye

Ve peþrevi boyutsuzluðumun asýlý gök kubbede.

Olur mu bir gören acaba?

Akýl mý benimki,

Þimdi kim görecek aklýn haznesinde

Nazenin bir dokunuþ,

Sefil bir týnýda, boþ vermiþliðim…

Hadi, doldur diyorum:

Doldur da þerbetlensin gözyaþým,

Sonra da tokalaþalým

En mahrem gölgeyle

Ve kutlayalým

Mabet bildiðim acýlarýn derininde boðulmuþluðumu.

Sükûnu delen bir gök gürültüsü

Ansýzýn hâsýl olan:

Melekler de mi aðlýyor benim gibi

Ya Tanrý duymadýysa sesimi…

Sesler çaðladýkça,

Ömür evrildikçe,

Ve devrildikçe domino taþý deviniminde

Gölgeli sessizliðimin,

Hâþâ, demek boynumun borcu

Hele ki henüz eremediðim hidayetten

Mütevellit bir evrende

Nasýl bir kum zerresiysem

Ýçinde fýrtýnalar kopan

Bir beyitte gizlenmiþliðim…

Müþkülpesent bir keramet adýna

Ve büründüðüm kisve,

Gülerken yüzüm

Aðlamayý mesken edinmiþ bir rahle

Kadar kutsal saklý mabedim.

Tümden gelen hegemonyasý mý yoksa evrenin,

Asla eremeyeceðim nihayetin

Yüz görümü sitemi,

Bir boyutta gergef misali,

Adsýz bir lehçede

Telaffuz edemediðim…

Öncesizliðin sarkacýnda niyeti bozuk bir eda ile

Rastlaþtýklarým,

Tenhanýn yalnýzlýk coðrafyasýnda:

Tümden gelen nicedir,

Sona kurulu sessizliðin cibilliyetsiz fesatlýðý:

Hýçkýran zaman, peþkeþ çektiði nidalarý kadar

Darmaduman bir ömrün kör noktasý

Ve seremonisi vakur bir yadsýmazlýðýn peçesi

Kadar inik gecenin pervazýnda,

Yine düþkün kýldýðým onca sözcükten damýttýðým

Nasýl bir hegemonya ise saf tutan;

Saflýðýmýn yüz karasý bir serzeniþinde peyda olan

Nifak yüklü kara tohumlardan arda kalan

Peþrevi sevdanýn.

Terennümü boydan boya o suyu kurumuþ çeþme:

Hanidir baþucumda sefil bir tüketilmiþlik:

Türevi sakil bir gönül kadar kemirgen

Göðün karasý,

Hezimetine kapýlmýþým da bir kez…

Neyse, boþ ver, demek koymasa da yüreðe

Kondurabiliyor muyum peki,

Konuþlanan bir isyaný yâd edip de

Af dilediðim ertesinde,

Ölü bir hezeyandan sýzan uzun bir gölgede

Baðrýmý delen suskunluðun coðrafyasýna

Yýðdýðým bir külfet mi de

Ümmetimi kaybettim ölüm ertesi?

Densiz, katýksýz istikrarý

Dem almýþ bir sevdadan az ötede

Yitimi ýrgat bir düþ’te

Düþüp de düþkünlüðün telaffuzuna

Denk gelmenin çok ötesinde.

Konuk bir rayiç belli ki

Gömütü ne ise en derinde,

Týrnaklarýmda kili savruk iç çekiþlerin,

Nazenin bir günce olsam keþke,

Araya serpiþtirdiðim mutlak bir sanrýymýþçasýna

Tozuttuðum hangi minvalse,

Kepenklerini kapatmazdan önce

Denk düþtüðüm bir sahnede.

Koyuverdiðim bir kahkahaya nazire eden

Sirenleri çalmadan ölüm meleðinin

Konuþlandýðým hangi siperse,

Minvali belli ki;

Düþ gezgini bir imde

Müþkülü pelesenk olmuþ bir kez yüreðin

Tekerinde takýlý bir nidada boþ vermiþliðim ki

En nazenin yörünge.

Yeter ki kaybolmuþluðumla

Görünmeyim gözlere.