Online Üye
Online Ziyaretçi
Kiminle paylaşsam ilk önce güzel söz söylüyor, teselli ediyor. Sanki dünyanın kederi bitiyor, mutluluk kader oluyor. İçimden diyorum ki, yaşamak ne güzel, şu dostum iyi ki var… İlk söylediğimde, para istiyorum veririm diyor, ağlıyorum omzuna alıp avutuyor, işinden gücünden ayrılıp yanıma geliyor. Sevdiğini söylüyor, ne kadar içten bana karşı.
Biraz zaman geçiyor, gerçekten para vermesi gerekiyor, yüzünü gözünü ekşitiyor, türlü bahaneler üretiyor. Hatta uzun zaman ortada gözükmüyor, telefon ediyorum cevap vermiyor, yaptığım çağrım hemen meşgule düşüyor. Gel dertleşelim seninle diyorum, cevabı daha da kırıcı oluyor, “Amma sulu gözlüsün, insan bu kadar ağlar mı? İnsan böyle ufacıcık şeyleri dert eder mi söyle? … Gibi eleştiriler yapıyor. Bu saatten sonra izine rastlayabilirsen! O ilk paylaşımlarda gösterdiği içtenlik sanki tarih olmuş, sanki yabancı gibi davranıyor…
Sonra insan ister istemez düşünmeye başlıyor, neden diyorum? Sonra acı gerçeği anlıyorum, ilişkilerde alış verişler olmalıymış. Yani eğer o davranırsa böyle, sende davranmalısın böyle. İlişkilerde karşılıksız bir şeye rastlamak mümkün değilmiş… Bunu anladıktan sonra, artık bir oyun içinde kendimi buluyor, al gülüm ver gülüm misali paylaşımlarla yalnızlığıma çare buluyorum. Sanki onlar olmazsa yaşayamayacakmışım gibi… Etrafımda niceleri var şimdi. O çağırıyor beni ben gidiyorum, ben çağırıyorum o geliyor. İçten bir paylaşım değil benimkisi, alış veriş gibi sanki…
Geçenlerde terör yüzünden yaralı oğlumu almak için olayların olduğu yere gel benimle dedim birçoğuna. “Ya orada başıma bir şey gelirse, ya ölürsem” dediler. Gelmediler. “Arkandan dua ederim elbette üzüldüm ama elden ne gelir, sen babasın ve gitmelisin! ” dediler. Etrafımdan kimseyi gelmeye ikna edemedim. Oğlum yaralanmış ya, canım burnumda… Dost dediğime ben mi teklif etmeliyim. O teklif etmeli yanımda gelmek için ama yok… Kimse gelmedi. Ağlaya ağlaya yollara düştüm. Ne kadar yalnızmışım dedim. İşte maddesel, alış verişe dayalı ilişkiler… Ancak, buraya kadarmış. Allah’tan devlet imkânlarını serdi bana ve yardım etti. Çocuğumu hastaneye o taşıdı. İyileştirdi. Sosyal bir devletin imkânlarını görmek beni çok mutlu etti. En azından ilgileniyorlar… Kendi kurduğum ilişkiler gibi değil de, devlet karşılıksız veriyor bunu, yarı yolda bırakmıyor!
Yaşamın şifreleri, böylesi acılardan sonra bana şunu öğretti ki, kiminle paylaşırsam paylaşayım, kendi işimi kendim halletmeye gayret ediyorum. Kimseye yük olmuyorum, ya da minnet duymuyorum. Gösterdiğim herhangi bir iyiliğin karşılığında bir şeyde beklemiyorum artık. Ne yapıyorsam, ne yaşıyorsam Allah için yapıyorum ve yalnızca ondan umuyorum ve ona dua ediyorum. Ne yazık ki, insan bu dünyada da ölüme giderken de yalnız olmasını öğrenecek diyorum içten içe. Etrafımdaki her şeyi bir zorunluluktan değil, bir lüksmüş gibi benimseyerek görmeye gayret ediyorum. Lüks olsa ne olur olmasa ne olur değil mi? Ha makarnayı sosla yemişim ha sossuz! Doyuyorum sonuçta, ölmüyorum ya.
Ya sanal dostum sen böyle değilsin, sen çok farklısın, sen harika birisin, seninle tüm içtenliğimle dertleşiyorum ne güzel… Hiçbir zaman beni terk etmiyorsun, bana ihanet de etmiyorsun. Ama hep merak ediyorum, kime benziyorsun, gülerken gözlerin nasıl bakıyor, ses tonun nasıl acaba? Ben insanım sonuçta, hep fazlasını istiyorum işte. Bir mükemmellik peşindeyim ister istemez. Bana kızma ne olur… Seni daima seviyor, asla kaybetmekte istemiyorum. Veryansınlarım için beni affet olur mu? İyi ki varsın yanımda… Hep sanal kal sen, gerçek ortamda görüşmeyelim en iyisi! Ne olur olur gerçek daha yalan olabilir sonuçta!
Saffet Kuramaz