"Yaralýsýn ve yangýnsýn!" dedim ona. Demez olaydým, tutuþtum, yandým ve kül oldum bende onun aþkýnýn her bir þulesiyle. Sonra kocaman bir yara oldum ve kanadým mütemadiyen, ne dikiþ tutum, ne de pansuman...Ýnsan ateþe benzinle yakalýr mý? Ben öyleyim iþte. Hüzünbaz bir bakýþ görmeyeyim, inleyen bir yüreðe þahit olmayayým. Hemen eþlik ederim o þarkýya.

            - Evet, dedi "Yaralýyým ve yangýným. Onun aþký yüreðime iþlediðinden beri iyileþmeyi istemeyen müzmin bir yaralý ve içimde sönmesini hiç istemediðim bir yangýn yeriyim. Karanlýk ay ýþýðýndan þikayetçi olur mu? Çiçek sudan, daðdan taþtan ayrý olur mu? Olmaz deðil mi? Ben de öyleyim iþte. Onu bensiz bilsinler de beni onsuz bilmesinler.

            Adam boþ deðildi, bunu anlýyordum söylediklerinden.

            Bir kadýn, kocaman bir adama neler yaparmýþ!

            Kocaman bir adam, kocaman bir daðý yerinden oynatabilecek güçteyken bir kadýnýn karþýsýnda un ufak oluyor gördüðünüz gibi.

            Þu aþk denen illetten daha yýkýcý ne var bu dünyada?

            Girdiði bünyeyi en kýsa sürede iþgal ediyor ve yönetimine el koyuyor.

            Benim sustuðumu görünce beni yaralayan ve yakan þu cümleyi kurdu:

            - Sen sanýrsýn ki güneþtir cehenneme eþ, asla!

            Ýçimi görmediðin besbelli!

            -Anlayamadým. dedim.

            - Hiç aþýk oldun mu? diye sordu bana

            - Hayýr. dedim.

            - Anlatsam da anlamazsýn. diye kestirip attý birden.

            Ben de sustum.

            Ýþte þu an þahit olduðunuz gibi onun beni ihata eden hüznünün saðanaðý altýnda ben de nasibime düþeni almaktayým. Islanmadýk yerim kalmadý ve aðrýmadýk yerim... Gözlerim kan çanaðý aðlamaktan, sözlerim hüzün yumaðý ona sarf edilmekten, kalbim hüzün kovaný ona mihmandarlýk yapmaktan ve aklým karmakarýþýk ona yol göstermekten...

            -Ateþ gibi bakýyorsun herkese ve sözlerinle yangýn gibi kül ediyorsun herkesi. Sahiden de bu ateþe benzin taþýyan kim? Kibriti çakan ve seni her iki cihanda da yakan?

            Biri olmalýydý, onu bu hale getiren ve yüz üstü býrakan...

            Beni ilgilendirmezdi ama ne yapayým merak ediyordum iþte!

            - Hüzün herkesin harcý deðildir adamým! dedi bana tok sesiyle. "Nevalemiz hüzündür bizim! Meþgalemiz.

            O kadar özgüveni vardý ki!

            Hüzünse hüzün, acýysa acý, yalnýzlýksa yalnýzlýk...

            Uçurumun en kýyýsýna gelmiþ ve oradan dönmüþ gibiydi yaþama.

            Ona ne diyebilirdim ki!

            Ne anlatabilirdim ki!

            - Ey iç dünyasý cehennem olan adam, ruhu güneþin akkoruna düþmüþ, caný aþk derdiyle bedeninden çýkmýþ sevdalý adam! Bir ot gibi yaþýyorsun þimdi belli ki sana deðer katan seni önemli kýlan her þey çok uzaklarda!

            Onun dudaðýndan dökülen her sözcüðe büyük bir dikkatle kulak kabartmaya baþladým.

            - Evet bu uzaklýk kilometrelerce deðil, gözle görülür metreyle ölçülür bir uzaklýk deðil, kalbi bir uzaklýk, gaybi...

            Çok dolu konuþuyordu.

            Santim falso vermiyordu.

            Ve içinden geçeni direkt söze döküyordu.

            Yaþadýklarýnýn yansýmasýydý aðzýndan çýkan her hüzünlü kelime.

            - Mutluluk þimdi sana o kadar uzak ki! Gökteki yýldýzlarýn ardýnda, daðlarýn en dibinde, okyanuslarýn en derin yerinde, kuyularýn en koyu olanýnda ve hüznün kollarýnda... Gözlerinden belli, damla damla hüzün akýyor yaþ diye, ses tellerine hüzün yapýþýp kalýyor hele bakýþlarýn hüznün fotoðrafý gibi duruyor. Öyle algýlýyorum. dedim ona.

            - Bak beni tanýmaya baþladýn. Beni tanýdýkça daha da hüzünleneceksin. Hüzünlendikçe de için cehenneme dönecek ve kanayýp yanacaksýn.

            - Yani sana benzeyeceðim.

            - Asla bana benzemeni istemem, dostum da olsan düþmaným da! Bu dünyada benim baþka bir sevdiðim yok. Ve onun imkansýz aþkýyla ölene kadar yaþayacaðým. O olmayacak büyük bir ihtimalle hayatýmda ama bende bir saniye bile eksik olmayacak. Bu ahdýmdýr.

            Bu nasýl bir adamdýr ya!

            Kaldý mý ki böylesi?

            Topyekûn hüzünle bakýyordu, eskaza gözlerine takýlýrsa biri emin ol aða takýlan balýk gibi olurdu. Gözlerinin kýyýlarý da hep nemli baksana kirpiklerine... Bu nasýl bir ýslaklýktýr ki deðdiði yeri dað dað ediyor. Belli ki yürekten geliyor. Geçtiði her yeri yakýyor. Sahi ne var yüreðinde? Seni bu denli tutuþturan ne ola acaba? Kimdir seni bu þekilde ateþlere salan ve bu ateþin büyümesi içinde rüzgar olan! Ýçi cehennem olan adam, sana kutuplarýn buzullarýný getirsem de kâr etmez biliyorum. Daðlarý yüklenip getirsem ve içindeki ateþin üzerine atsam yine de söndüremem bu ateþi.

            - Sana bunu kim yaptý? dedim gayriihtiyari. Sanki yarasýna deðdim ve bastýrdým o yaranýn üstünü. Kanadý bir daha, o yanan yüreðe benzin döktüm yeniden. Yandýkça yandý bir defa daha. Tazeledim acýlarýný adamýn. Derinden bir ah çekti. Ah'ýn ateþi daðý sardý, dað yandý, göðe sýçradý gök tutuþtu, okyanusa düþtü bir kývýlcýmý okyanus ateþ oldu.

            - Bana bunu kim mi yaptý? Allah biliyor adamým. dedi. "Allah biliyor!"

            Bilinmezi kanattým galiba.

            Adamýn yüreðin söküp aldým.

            Hiçbir þey söylemedi sonra.

            Hiçbir þey olmamýþ gibi çekip gitti.

            Güneþin battýðýný anladým o gidince, karanlýðýn  aslýnda hüznümüzü örten en büyük maske olduðunu... Yüreði karanlýktan daha koyu olanlarýn þair olduðunu anladým. Ve güzelliði gülden daha güzel olanýn da þiir olduðunu...

            Kalemimi kýrdým.