Ýçsel beyitlerimi ötekileþtiriyorum:

Dokunamadýðým kalplerin hüznü bulaþtý sebepsiz,

Dolduruþa gelen isyanlarda kaybolmuþluðun ýstýrabý;

Yine yankýsýz seyri ömrün,

Boyutsuz ruhu bilinmezin gölgesine sýðýndýðým,

Dudak payý yalnýzlýðýmýn

En dokunaklý suresi

Yine Hakk nazarýnda hüzne delalet

Yorgun telaþlarýmdan arda kalan o huzme.

Damsýz bir hüzün,

Densiz bir kelam,

Demli bir mizaç;

Yine aþkýn neferi bir gönülde

Beyit beyit kaçýrdýðým yad ellerden,

Surelerde en dokunaklý bilinmez yine

Sadece O’nun nezdinde muteber bir gölge,

Evrenin hepten teðet geçtiði

Varlýðýn nüansý yine kayýp yine mütereddit

Bir sýfatta saklý olsa da

Ben her nasýlsa saklý tutamadýðým yorgun bir serzeniþ,

Atýfta bulunduðum bizzat kayýp nefsim.

Boyutsuzum ezelden,

Sarmalýnda ömrün doyamadýðým hüzün teranesi;

Yine var olmayý dileyip de,

Ölümü payidar kýldýðým ansýzýn

Ve berrak yüreðin tortusu mu çöktü yoksa benliðine?

Demelerle geçti ömür be gönül gözüm,

Üstelik en arsýz tayfasýyým sevgi denen tezahürde

Artýk hangi zerreye denk düþtümse

Hele ki ebedi istirahatýma yorgan döþek yýðdýðým

Onca kelamý da görünce,

Ölmeyi diliyorum sadece,

Ölüp de kavuþacaðýmý Yaradan’ýn siluetine vakýf olasý

Bir rahmanda,

Koþulsuz bir sevda masalýnda,

Belki de en kayýp ve en yorgun özne.

Dirliðin temennisi saklý bu beyitte, görmez misin

Gönül gözüm?

Sevdikçe evreni,

Ayrý düþtükçe benlikten,

Kayýtsýz þartsýz þerh düþtüðüm onca þiirden arda kalan

Üç beþ muðlâk imge tedirginliðindeyim belki de:

Maruzat bildiðimden çok öte

Sýtmasý yüreðin,

Yine ve yine titrek bir izlekte

Sakýndýðým o kayýp terennüm

Ýz etmiþken yorgun ve kayýp bellekte.