Sabahýn çok erken bir saatinde kalkýp, iþe gitmek için hazýrlandým. Bizim iþimiz öyle memurlar gibi sabah "08.00-17.00" saatleri arasýndaki bir çalýþma deðil maalesef. Evdeki ahalinin rýzkýný kazanabilmek için amale pazarýndaki yerimde, erkenden hazýr olmalýyým.

Allah uzun ömürler versin, eksikliðini göstermesin. Evde, tam tamýna sekiz kiþiyiz. Kýþýn bu sayýya iki kiþi daha eklenir. Etti mi on kiþi! Altý çocuk, bir avrat, bir de ben. Kýþ gelince, anam ile babam da gelir yanýmýza. Anlayacaðýnýz kýþla gibi. Oduna, kömüre de ihtiyaç yok aslýnda ama alýyoruz iþte azýcýk. Adet olmuþ bir kere.Kömür daðýtýyorlar ama utancýmdan onu da alamýyorum. Soðuk gecelerde, avrada sarýldým mý ýsýnýyorum zaten.

Ýþten eve gelirim yorgun argýn. Avrat baþlar dýrdýra. Anam baþlar gelinini kötülemeye. Babam baþlar romatizma aðrýlarýndan þikâyete. Neyse! Kimini dinlerim. Kimini de dinlermiþ gibi yaparým. Geçiþtiririm.

Zaten caným sýkkýn. Sinirim tepemde. Sabahýn köründe, amele pazarýnda, gözlerimdeki umutla bakýyorum yanýmýza yaklaþan iþ sahiplerine. Çok çalýþýrým ben. Sýrtýmda neredeyse kýrk kiloyu taþýrým. Velakin, tipimden kaybediyordum ilk zamanlar. Gelen adamlar, orada bulunan amelelere þöyle bir bakarlar. Ben yalvaran gözlerle bakarým onlara. Adam, beni görmez bile onca kalabalýðýn içinde. Kendimi öne atmaya çalýþýrým ama nafile. Ýri kýyým adamlar tutmuþ ön saflarý. Ýteklerim, kenarýndan, köþesinden geçmeye çalýþýrým önlere. Ýri kýyým, doksan kilogram aðýrlýðýnda. Ama o sadece dýþ görünüþte öyledir. Yük taþýmaya kalksa, yarý yolda, týkanýr, nefessiz kalýr.

Ýlk zamanlarda çok iþsiz kaldým. Ben, beni çaðýrsýnlar diye kenarda bekleyip duruyorum. Gelen, iri yarý arkadaþlarýmý bindirdiði gibi alýp götürüyor. Ben kalakalýyorum ortada.

Akþama eve gideceðim. Fakat cep delik, cepken delik. Böyle olduðu günlerde, avrattan ve çocuklardan utandýðým için onlar yattýktan sonra hýrsýz gibi giriyorum, hýrsýz gibi onlardan önce kalkýp çýkýyorum sokaða. Sokaklarýn uzunluðunu, adýmlarým tanýdý artýk.

Hangi sokak kaç adým biliyorum. Ýnsanlara bakýyorum. Ýnsanlar mutlu gibi gözüküyor gözüme. Herkesin elinde bir cep telefonu, boyuna konuþuyor deli gibi. Lüks kafeteryalarý ya da lokantalarýn önünden geçiyorum. Ýnsanlar, pahalý yiyecekleri midelerine bir an önce indirme telaþýnda ama benim gibi elleriyle deðil de sol elleriyle çatalý tutarak, nazik bir þekilde yiyorlar. Çok aç olduðum zamanlar kenara çekilir, görünmemeye çalýþarak seyrederim onlarý. Bir taraftan da içim sýzlar. Böyle bir yere ne kendim girebildim, ne de ailemi götürebildim. Ýçimden bir iç çekerim. Kimse duymaz o iç çekiþimi. Ýnsanlar farkýnda bile deðil benim varlýðýmdan. Onlar, o anýn tadýný çýkarýrlar sadece.

Baktým olmayacak. Kendi kendime “ Oðlum Hüseyin ! Boyun kýsaysa kýsa. Zayýfsan zayýf. Aklýn yerin de ya. Ona þükret. Kafaný çalýþtýr. Bir Çare bul bu iþsizliðine. Hemen bir inþaat buldum. Amale pazarýna yakýn. Kimsenin olmadýðýna kanaat getirdikten sonra orada bulunan ytonglardan sekiz on tanesini arakladým. Ama içim de rahat deðil hani. Ama ne yapayým. Mecburum bunu yapmaya. Açlýk canýma tak etti. Avratý ve çocuklarý göremez oldum utancýmdan. Baþka da bir iþ gelmiyor elimden. Parayý kazandýktan sonra yerine koyarým yine aldýðým gibi. Haramý helalý biliriz evvel Allah. Neyse, bunlarý aldým. Kýsým kýsým taþýdým. Görünmeyecek bir yere yýðdým üst üste. O gece eve de gitmedim. Bizimkiler de farkýndalar eve niye gitmediðimi. O gece üstümde kalýn bir þey de yok ama “ Üþümüyorum,üþümüyorum” Diyerek sabah ettim. Ýlk iþ sahibi damladý amele pazarýna.

Gittikçe kalabalýklaþmaya baþladý. Ama ben akýllandým. En ön sýrada yerimi aldým. Yanýmda da beþ tane ytong. Onlarý üst üste koyuyorum ve gösterime baþlýyorum. Beni öyle gören iþ sahipleri, bir bana bakýyor, bir de yaptýðým gösteriye. Sonra iþaret ediyorlar “ Gel “ Diye. Sevinçle arabaya atlýyorum hemen. Yerde duran, oynadýðým tiyatronun oyuncularý olan ytonglarýma bakýyorum. Onlar da bana “ Nereye gidiyorsun Hüseyin “ Dercesine ama umurumda mý.? Ýþ buldum iþ dercesine atlýyorum kamyonetin arkasýna.

Beni bir kez götüren anlýyor deðerimi. Sonra tekrar iþleri olduðunda hemen geliyorlar yanýma. Öyle böyle derken, bir bakýyorum ki marka olmuþum. En aðýr iþ olduðu zaman ben gidiyorum. Artýk karnýmýz doymaya baþladý. Ýlk iþimden sonra kýsmetim açýlmýþtý. Cebim para görür olduðunda, arakladýðým ytonglarý koydum gizlice yerine. Ýçim huzurla dolmuþtu sanki. Eve de rahatça gider olmuþtum bu sayede.

Bir gün yine bir iþ çýktý. Çalýþýrken iþ kazasý yaptým. Ama bende sigorta ne arar. Daha önce çýkarttýðým yeþil kartým var. Neyse, beni apar topar götürdüler hastaneye. Pek bir þeyim yok ama kartým da yanýmda. Önümde de kelli felli bir adam tedavi için bekliyor. Adama memur ,

“ Sosyal güvenceniz var mý ? “

Deyince, adam cebinden benimkinin aynýsý olan yeþil kartýný çýkarmaz mý ?Dünya baþýma yýkýldý. Kendimden utandým doðrusu. Elim, ayaðým tutarken ben, o karta nasýl sahip olabilirim diye. Oradan o utançla çýktým gittim. Yolda, kendimi azarladým. Bu kadar garip ve yardýma ihtiyaç duyan insan var iken nasýl alýrsýn o kartý, onlarýn hakkýný nasýl gasp edersin diye.

Ertesi gün tekrar ayný pazardaydým. Allah korumuþ ve bir þey olmamýþtý bana. Taþýdýðým her yük, tüy hafifliðine dönüþüyor, ruhum huzur ile dolup taþýyordu. Sýrtým ise ter içindeydi. Ama onlar alýn teriydi.

Hani, demin demiþtim ya o lüks lokantalara ne kendim gittim. Ne de ailemi götürebildim diye. Para kazanmaya baþlayýnca gittik. Krallar gibi karnýmýzý doyurduk. Gerçi, sonraki bir ay da biraz aç kaldýk ama olsun! Gittim ya. Para amaç deðil ki araç sadece. Niye ben onun kölesi olayým. Bugün çalýþýrým,bugün yerim. Yarýna da mevlam kerim. Aslýnda, daha fazla kazansam, bursda vereceðim öðrencilere. Ama yetmiyor iþte amele gündeliðim. Elbet bir gün onu da yaparým.

Bir kitapta okumuþtum. Kitapta þöyle bir ifade vardý. “ Ýnsanlara her gün balýk taþýmaktansa, balýk tutmayý öðretmek daha iyidir “ Bunu hiç unutmadým. Fakirlik, tembellikten ortaya çýkar. Ben çalýþýyorum. Saðlýðým el verdiðince de çalýþmaya devam edeceðim. Benim adým “ Amele Hüseyin”.

Çalmýyorum, çýrpmýyorum ve hortumlamýyorum. Sadece çalýþýyorum.

Nermin KAÇAR