Sanýyorum yaþ ilerledikçe, insan anýlarýný daha çok hatýrlýyor. O günleri yâd ediyor. Bende çok yaþýyorum bu durumu. Arkadaþlarla bir araya geldiðimizde eski günleri anýyoruz. Ýþyerimde daha önceden çalýþýp emekli olan arkadaþlarýmýz aklýmýza geldiðinde, onlarla yaþadýðýmýz komik veya trajik olaylarý hatýrlýyoruz. Sonra da içimizden derin bir þekilde “ Ah o günler ah !” Diye geçiriyoruz. Bunu sadece ben deðil, diðer arkadaþlarýmýn da ayný þekilde özlediðini hissediyorum.

Þöyle bir geriye doðru baktýðýmda, hakikaten arýyorum o zamaný. Ne deðiþti peki !

Deðiþen bizler miyiz ? Yoksa zamana göre mi deðiþmek zorunda kalýyoruz ?

Biraz daha gerilere gidersem, Annemin ve Babamýn hatýralarýndan bana anlattýklarýna….

Onlar daha farklý geliyor . Yokluðun hüküm sürdüðü dönemler olmalý. Babamýn anlattýðýna göre, fakirlik had safhadaymýþ. Babamýn ilkokula gittiði zamanlar. Öyle þimdiki gibi üç beþ çift ayakkabýyý býrakýn, tek çift kara lastikleri bile yokmuþ. Deriden yapýlma “ Çarýk “ adý verilen bir tür ayakkabý. Onlarý, gözlerine bakar gibi itinayla korurlarmýþ. Ben hiç görmedim. Bir defasýnda, evin dýþýnda býrakmýþ, köpekleri de almýþ ve parçalamýþ. Tek çarýðý da elinden gitmiþ. Ayaklarý yalýnayak kaldýðý yetmezmiþ gibi üstüne de dedemden dayak yemiþ. O da sanýrým çaresizlikten dövmüþ olmalý. Annemi zaten okula göndermemiþler. Sýrf kýz çocuðu olduðu için. Anneannem, evdeki iþleri yaptýrmak için göndermemiþ. Belki de okumanýn hazzýný bilmediði için ya da öyle gördüðü için. Annem, her defasýnda bu konudaki kýzgýnlýðýný ifade ederdi. Haklýydý da . Ýki dayýmý göndermiþler fakat annemi göndermemiþler. O zamanlar, okuldan öðretmenler gelip tek tek öðrencileri topluyorlarmýþ fakat anneannem annemi odanýn birine saklamýþ. Özellikle de bu kýsmý hiç unutmamýþ annem.

Babam, fakirlik içinde kardelen gibi karlarýn içinden çýkarak Adapazarý Ýline baðlý Arifiye Öðretmen okulunu kazanarak okumaya gitmiþ. Bana anlattýðýna göre, defter alamazmýþ, bir önceki yýl kullandýðý defterleri silerek, ertesi yýl tekrar yazarmýþ. Bu þekilde bitirmiþ okulu. Öðretmen olarak atandýðý zaman da, belki de hiçbirimizin görmediði eski radyodan almýþ ilk maaþýyla. Sevinçle köye getirmiþ. O zamanlarda babamýn babaannesi saðmýþ. Tabii ki ilk defa görüyor. Fakirlik diz boyu. Üstelik köy yeri. Elektrik yirmi beþ yýl önce geldi ben hatýrlýyorum. Yedikleri tarhana çorbasý, yanýnda baþýna yumruk salladýklarý kuru soðan. Ekerlerse yiyecekler, ineðe çanaða bakarlarsa sütünü içecekler. Bu þekilde bir yaþam.

Babam heyecanla radyoyu yerleþtirmiþ derme çatma evin köþesine. Çalmaya baþlayýnca, büyük nine heyecanlanmýþ, belki de korkmuþ. Babama,

“ A oðul, bunca insaný eve niye doldurdun. Onlara ne yedirip içireceðiz. Kendi karnýmýzý zor doyuruyoruz. “ Demiþ. Babam, ona radyoyu anlatmýþ. Durumu kabul etmiþ ama garanti aklýnýn bir kenarýnda soru iþareti kalmýþ olmalý. Nede olsa gavur icadý.

Babam, bunlarý anlatýrken yüzünde hüzünlü bir gülümseme belirirdi. Sanýrým bu anýlarýný özellikle paylaþýyordu bizimle. Ulaþmayý istediði þeylere kavuþmak için çok çaba sarf etmiþti. Özellikle de o çarýk ile ilgili anýsýný anlattýðýnda, gözlerinin nemlendiðini ve yüzünde garip bir ifadenin yerleþtiðini görmüþtüm.

Þimdi diyeceksiniz ki bütün bunlar nereden aklýna geldi diye. Nereden mi geldi ? Bir dizide seyrettiðim sahneden. Bir taraftan diziyi seyrettim, bir taraftan da bu yazýyý yazdým. (Hanýmýn çiftliði- Berber Reþit’ in dükkaný sahnesi )

Dedelerim, ninelerim, annem, babam, benim kadar þanslý deðillermiþ. Benim bilgisayarým, televizyonum, cep telefonum, adýný saymakla bitiremeyeceðim bir sürü elektronik eþyam var. Fakat onlarýn nesi vardý ? Ya da þimdi onlar nerede ?

Elimizdekilerin deðerini bilmek gerek dostlar ! Býrakýn eþyayý, eþyalarýn sahiplerinin deðerini bilmemiz gerek. Bizden sonraki nesil ise bizden daha þansýz. Maddi deðerleri en yüksek düzeyde olacak belki ama ya manevi deðerler. Hepimizde sanýrým büyüklerimizin bize anlattýðý gibi bu anýlarý paylaþmamýz gerekiyor. Geçmiþimizi hatýrlamalýyýz ki, geleceðimiz de bizi hatýrlasýn.


Onlardan geriye bir tek anýlarý kalýyor. O anýlarý da unutursak ne kalacak onu bilmiyorum iþte.