Vahalarýn keþfinde iç sesim:

Diri kehanetlerin her biri mademki alýn terim,

Ne duruyorum göðün zembereðinde?

Yufka yüreðin de getirdiði tekbir,

Yeter mi daðýtmaya derken

Tüm evrenin kinini?

Desem ki az sonra,

Baþlayacaðým hangi kuramsa yine varlýðýn ihaneti,

Bir de sýrra kadem basan bayramlýk giysilerim?

Baþucumda o sarý resim:

Saçlarým sarýnýn feleðini yemiþ güneþ misali,

Pabuçlarýmda kýrmýzý bir tebessüm,

Avuçlarým dolu dolu;

Saðýmda zakkumlarýn gölgesinde babamýn

Henüz sönmemiþken gözlerinin feri;

Solum da dolu dolu,

Kýyamda kim ise sevginin teneffüs ettiði;

Kambersiz düðün misali,

Boncuk boncuk terlerken þiþman komþumuzun

Þimdilerde çoktan toprak olmuþ

Soluk teni.

Dünden an’a dokunan,

Yarýnlarý hepten unuttuðum;

Günü nasýl kovalýyorsam artýk

Kanatsýz meleklerimin henüz tükenmemiþken

Ýyi dilekleri.

Meftunum hayata ne var ki bunda?

Mutsuzluðum mu engel olacak

Sevgiyi nakþeden belleðimde kayýtlý

Yeni baþlangýçlara?

Ne var ki; burkuluyorsam?

Neden diye de kim sorarsa,

Varsýn geçiþtireyim üçer beþer

Sayarken göçenlerin taburunu,

Adýný da sayýsýný da unuttuðum yankýlarýný

Çeyizlik düþlerimin.

Zan altýnda hanidir marifetmiþçesine,

Gönül koymalarýn da yok hani haddi hesabý.

Sergüzeþt bir beste mademki evrenin ikramý,

Takati kalmayanlarýn da alýnmaz mý selamý?

Hele ki baþ koyduðun feleðin tahakkümüne

Hafifçe tebessüm edip de

Andýklarýna raðbet eden yoksunluklarý

Varlýðýmýn itikadýna bedel.

Yangýnlarýn titrek ýþýðý,

Karalar baðlayan göðün terk edilmiþliði bazý bazý

Yine de tek isyan yok dilimde;

Zamana uyumsuz þu kaçkýn yüreðimde de

Muteber sevdalara þapka çýkartýp,

Aramadýklarýma mal ettiðim

Hazin feneri kaderin kadar kýstasý kayýp yarým;

Aþk kadar uzak bir yalanken gerçek yüzüm,

Sevgiden müteþekkil bir kelama banýp da hüznümü,

Kalan son umut kýrýntýsýyla

Çizerken son kalemin resmini.