Muteber sancýlarý ayrý tutuyorum dün odaklý bir düþ/üþ ertesi.

Þimdilerin sonundayým, sonlar hepten muteber ey sevgili.

Kalender olmasý gereken bir sevda masalýndan arda kalan üstüne üstük kýt kanaat içimin geçimsizliði.

Zanlarýn nüktedan fýsýltýsýnda saklýyým, þanlarýn þerefli týnýsýnda baþýna buyruk bir sancýyým ve an’ý tokuþturuyorum anýlarla… andan ana geçiþ aslýnda ihya edilesi katmerli bir yas bir de diyemediklerim takriben binlerce romana tekabül eden.

Sýfatlar yorucu çok hem de hele ki en alasýndan ölüyorsan gün be gün. Gün de geçkin be sevgili, günsüz gece zaten geçip gitmekte bir de hoyrat bir sancýyý edindim edineli metanetimi sýyýrýyor cihan dolusu insan belki de insan yüklü ukdelerimde ben sonsuzluðun izini sürerken…

Kem gözlere muhalifim aslýnda kendime de hele ki kendimce sevdiklerim ve kemalimden arda kalan yaþlar ki þahsýna münhasýr bir aþk masalýnda en aykýrý özne ile özlem yüklendiðim.

Gerisin geri kaçtýðým da doðru oysaki dosdoðruyum hayatta hem de kendimi bildim bileli ve dünya vatandaþý olmadýðýma kani olduðum o günden beri kendimi sana adadým.

Adaklarýmda tutkulu ve tutukluyum belli ki ihbar edildim belki de soyutlandýðýma kani somut veriler arýyorum yaþadýðýma ve yaþadýklarýma þahit.

Yüreðin akdinde son sözü söyleyip attým imzamý ve ipoteklendiðim yetmezmiþ gibi uyuttum aþký bu gece ama aþka uyandým sabah derken gün evrildi, aþk eðildi sonra da hayat kutsadý ve kudurdu iblis.

Genlerimden müteþekkil bir ayrýcalýk tadýndayým aslýnda soytarý bir hikâye kahramanýyým. Sen gibi ayrýcalýklý ben gibi sefil ve asla biz’i konduramadýðým o nüktedan ve þehla bakýþlarý þiirin.

Þiir gibi insanlarýn peþine düþtüm düþeli, ait olmadýðým bir hikâyeyi de yâd ettiðimden beri… ve evet, gelip geleceðim o son nokta oysaki üç noktalý yalnýzlýðýma kefilim týpký aþkýn esaretinde solan bir çiçekten arda kalan üç beþ polenim ve yine hiçliðimi içiyorum içimin kelamýnda sayýsýz týný nakþedip de tufanlara kapýlan aklýmýn deryalarýnda süzülen üzünç tanelerine atýfta bulunurken þair.

Baþak saçlarýný okþayan Süreya’nýn tanýmsýz anlatýmlarýnda nüktedan bir seyir izleyen dokunuþlarýnýn da müptelasýyým þiirlerin belki de toz konduramadýðým yalnýzlýðýma kýlýf ararken þiir þiir.

Büyüdüðüm mü büyüttüklerim ki yine gözümde çapak misali bir noktaya takýlmýþlýðým belki de bir noktanýn esaretinde sorular türetiyorum.

Gemisini kurtaran kaptanlardan ödünç aldýðým dümen ve yedi düvel haykýrýrken ben gibilerin sensizliði, sen gibilerin varlýðý ve kelamýn dirayetinin sýnandýðý o benlik masallarý…

Sevdadan yana tüm derdim, demeyi ne de isterdim gel de sor demediklerime binaen edindiðim þu hüzün mertebesinde kayýtsýz replikler kuþanmýþ kim ise belki de varlýðýmý her gün yeniden teyit ettiðim bunca þiir bunca yazý hele ki yazmak kadar kolay olmasýný dilediðim o çalýnmýþ hayat hikâyem.

Bayat bir tefrika kimine göre ya da boyalý bir direk lakin hüznü makber, kalemi de mezar taþý bellediðim en þaþaalý aþk, kýnýnda sihirli bir tebessüm takýnýp, benliðimi binlerce parçaya ayýrdýðým yine de vazgeçmediðim en asil ölüm ki hicvinde de titrinde de sadece elem ve özlem yüklü ve binlerce mýsraya serildiðim gölgemden bile ayrý kalamazken ayrý tutulduðum tüm þatafatlý ayrýcalýklara bile tahammül edebildiðim bu yüzden bedelsizliðimin bedeline kani bir yetim düþün peþinde sürüklendiðime dahi þükredebilmenin verdiði o huþu ve sükûnet týpký rahlemdeki beyitlere içimi akýttýðým o hutbe tadýnda ve vasfýnda iken aþkla sürüklendiðim…