Biz Türkler oldum olasý mizaha/gülmeceye yetenekli bir milletizdir. Geçmiþten gelen birçok mizah ustamýz, halk kahramanlarýmýz vardýr. Bunlarýn en baþýnda hepinizin bildiði gibi Nasrettin Hoca, Ýncili Çavuþ, Bekri Mustafa, Hacivat ile Karagöz, Karadeniz'den Temel Reis ile Dursun ve Fadime ilk aklýmýza gelenler. Hepsi de bizim içimizden öz benliðimizden çýkmýþtýr. Mizahýn/Gülmecenin sosyal çalkantýlarý çok olan toplumlarda bir toplumsal muhalefet olarak, yerleþik düzene bir baþkaldýrý olarak serpilip geliþtiði söylenir. Hiç bir diktatör ve baskýcý rejim mizahçýlarýn elinden, dilinden kurtulamamýþtýr ve bundan sonrada kurtulamaz.


Bir zamanlar dünyanýn sayýlý mizah dergileri arasýnda bulunan Gýrgýr ve Fýrt dergileri çaðdaþlarý olan Mad, Krokodil gibi Amerikan ve o zamanki SSCB yani Sovyetlerin mizah dergileri ile boy ölçüþecek kadar kiþilikli ve saðlam dergilerdi. Þimdilerde eski günlerinden çok uzaktalar. Bunun bir sebebi da sanýrým televizyon kanallarýnýn çoðalmasý ve bu kanallarda bir sürü mizah içerikli dizilerin yayýnda olmasýdýr. Yabancý kanallarýn bir çoðunda, gerek BBC olsun gerek diðer Amerikan ve Alman kanallarý olsun alt yazýlý gülmece programlarýna denk geliyorum ara sýra ama her nedense onlara bir türlü gülmek hatta tebessüm etmek bile gelmiyor içimden, araya kahkaha efektleri koysalar bile ki aslýnda bize de çok ters bu kahkaha efektleri. Zaman zaman yabancý sitkomlarýn taklidi olan Türk dizilerinde de rastlýyorum ve de hiç hoþuma gitmiyor. Ýnsanýn içinde gülme isteði varsa, espri kaliteliyse güler kahkaha efektine ne gerek var, gülme isteðim yoksa sen oraya elli tane efekt koy tebessüm bile etmem.


Nasrettin Hocanýn, Karadenizli Temel'in anlatýlarýnda hep çýkarýlmasý gereken dersler ve engin hayat tecrübeleri vardýr dikkat ederseniz. Bizim çocukluk zamanlarýmýzda vardý daha da var mý bilmiyorum? O zamanda bayat Amerikan esprileri derdik, bakýyorum o zamandan bu zamana deðiþen bir þey yok yine esprileri bizleri güldürmüyor da kafamýza uymuyor da. Tabi ki bunda en büyük etken toplum yapýlarýmýzýn ve ekonomik, sosyal, sosyokültürel durumlarýmýzýn çok farklý ve birbirine zýt oluþudur diyebiliriz.


Amerikan filim sanayisi bu gün dünyada bir numara, haliyle çekilen filmlerde de teknolojiyi en üst düzeyde kullanýyorlar haklý olarak. Oysa bizim gülmece aðýrlýklý filmlerimizin tamamý insan ve insan hayatýna odaklý. Bakýn inceleyin Kemal Sunalýn, Zeki Alasya'nýn Metin Akpýnar'ýn, Sadri Alýþýk'ýn daha nicelerinin filmlerine hep anlatýlan olaylar ve senaryo hayatýn içinden bir de senaristin mizahi bakýþ açýsýndan kaynaklanmaktadýr. Kemal Sunal o filmlerde bekçidir, kapýcýdýr, köylüdür, iþçidir kýsaca bizden, içimizden birisidir, keza Zeki ile Metin'in filmlerinde de ayný þekilde hep gündelik olaylardan ve hayatýn içinde ki insanlardan bahsedilir...


Dünya çapýnda mizah yazar ve çizerlerimiz vardýr. Baþta Aziz Nesin, Muzaffer Ýzgü, Oðuz Aral, Nehar Tüblek, Turhan Selçuk gibi isimleri sayabiliriz. Onlarýn yazdýklarý öykülere bakacak olursanýz dikkatle þunu görürsünüz; nerede toplumsal bir bozukluk ve arýza varsa, nerede bir haksýzlýk varsa, nerede bir devlet adamýnýn yurduna yaptýðý yanlýþ varsa eserlerinde aðýrlýklý olarak bunlarý iþlemiþler ve kitlelere sunmuþlardýr. Ayný þekilde bunu çizerek anlatanlarda toplumsal olaylar üzerine ortaya çýkarmýþtýr karikatürlerini ve resimlerini. Turhan Selçuk'un bir Abdülcanbaz karakterini kim unutabilir? Toplumla iç içe olan bir mizah anlayýþý da her zaman kabul görmüþ ve milyonlar tarafýndan takip edilmiþtir. Espri anlayýþlarýmýz farklý farklý da olsa yine de mizah ve edebiyat dünya milletlerinin ortak kültürel mirasý hem de ortak dilidir...