Demir aldýk madem,

Sefaleti de gömdük düne…

Bilip bilmeden açýlmayý özler oysa benlik

Hem de delicesine anlaþýlamayan bir yürek;

Meramý yitik hem

Fazla söze ne hacet?

Zehrini saðaltmaksa düþkün kimliklerin ya da sakýnca bilip de sevmeye devam etmekse her þeye raðmen.

Gözlerde kan varsa ve yürekte de Ýlahi bir aþk sonra da karmakla bendini þiirin, kandýrýlmaksa bir gece vakti her þeyi yok sayýp.

Erip ereceðim yine de yitip gitmelerin tadýna da alýþkýn.

Gözlerde saklý aþk: Ne yürekteki terennüm ne de benlikteki özlem bir de dirlik misali yazdýðým her satýra koyarken baþýmý ve tüm imgeler deli gibi kýskanýrken beni senden.

Tecerrüt hatta nifak ve soldan saða sýraladýðým onca acý üstelik açýsýz eðikliðine nazire ettiðim gök kubbe.

Üzerime yaðan, sicim misali belki de asýlmayý arz ettiðim ama asmakla anmak arasýnda sayýsýz gel-git.

Denmediklerine kanýyorum madem evrenin hele ki çatýk kaþlarýmý mühürlerken siyah gözleri kâinatýn, týpký geceyi aydýnlýk kýlan dolunaya rest çeken kýrpýk bir yýldýz tadýnda yine þairini andýðým bunca þiir ve þiirini andýðým bunca yalýn sevda.

Ve yanlý iken her hikâye.

Ve ölümlü iken her þiir; yine gece dokurken hüznü ve ben dokunmaya dahi kýyamazken kayýp þarkýlarýn kanadýna konan bunca acýyý mihrap belleyip.

Tevekkül yüklüyüm madem… aslýnda rotamdan ayrý düþtüm epeydir hani o yazmakla mükellef kýlýndýðým masallarýn reþit kahramanlarýna dokunulmazlýk ilan etmiþken Tanrý.

Somut her þeyi kaybettim.

Soyut gölgeleri hepten sen bildim.

Senlik bir dönemeç ama benlik bir ayrýlýk ne de olsa muzdarip olduðum huysuzluðum ve demlendiðim her duyguda, beni bana yakýn kýlan ve derken dönüp baktýðýmda gördüðüm o ki; bir arpa boyu yol alamamýþým bu aþkta.

Sevi dilinde bir nizam olsa keþke.

Ren geyiklerinin boynuzuna assam yalnýzlýðýmý.

Sonra da ölümüne kaybolsam lakin saklý tuttuðum tüm sitemleri bir bir bahþetsem aþk meleðine…

O bile bunca sevgiyi sýðdýramazken heybesine hele ki benlik bir mücadeleden çýkýp da ömürlük bir hikâyeye yol versem yine hayatýn girizgâhýnda köhne bir lahit kadar da boþ belki de boþluklarýný ömrün hoþlukla doldurup tüm duygularýmý da hibe ettiðim o dokunulmazlýðý kalemin ve mermer baþlýklý yataklara düþen ölümcül kuramlarý da lav etsem yine dokunulmazlýðýnda evrenin, þerh düþtüðüm her hükmü zülüm belleyen.

Kýyýlarda ölmektense enginliðe rücu eden aslýnda aykýrý bir yürekte maðlup bir düþ bile evrilirken ve hicap ettiðim yine yalnýzlýðýmýn bir dökümü olmasý adýna hele ki sapkýn benliklere olan mesafemde ben bir beyit tadýnda þakýmaya âþýk üstelik bunca mensur hikâyeyi yoktan var eden Ýlahi güftelere sýðýnmak kadar da bonkör bir aþk masalýnda, en usturuplu yoksunluðuma melekler dahi kýyamazken.