Bir tuhaf uyandım yine bugün Gece boyu sızladı kemiklerim
Baharı solgun,yazı yağmurlu bu şehir
Iyi gelmiyor bana biliyorum
Lan diyorum ne kötü bir insanım ben
Dünya dediğin bu işte
Açlık,yokluk,ölüm, zulüm
Ne istiyorsun daha
Bak emekliliğinde yakın
Bir sahil kasabasına yerleşirsin sonra
Mehtabı seyredersin her gece
Yazmaya utandığın şiirleri yazarak.
Hem kimsede görmez ağladığını
Arada birde dua edersin
Hüdanin verdiklerini hatırlayarak
Hep iyi bir insan oldum ben
Bir keresinde tek şemsiyemi
Bir evsize verdim
Yağmurun gözlerine bakarak
Ha!
İyilik nedir sorsanızda bilmem
Yalanım yok yemin ederim
Yalan söyleyecek kadar kurnaz değilim
Boşboğaz, çok konuşan
Çok gülen ,çok ağlayan
Gönlünden geldiği gibi yaşamayan
Adanmış bir adağım
Meryem misali
Kara çalınmaktan korkup
Terk edip geçmişini
Bir hurma dalına tutanan
Fıtratından şikayetçi olur mu insan?
Ey merhameti,sevgiyi yaratan
Gördüğüm,göremediğim
Her ne varsa
Şevkat ve saygıyla eğilen başımda
Dolaşıyor akbabalar
Onlar yeryüzünün yükseğinde
Bense toprağa en yakın yerde
Secdedeyim.,
Şikayetim var bir tek kendimden
Ya al şu yüreğimi,yada bulsun vakit nihayet
İmtihan dediğin bilenmekse böyle
Hem çok keskin hemde artık kötüyüm
Ama sakin gözlerim
Ağlayan çocuklar, yanmış yıkılmış şehirler,
Sokaklarda aç gezen köpekler görmesin
İzin ver,mutluyken bütün herkes
Kötü biri olarak sezsizce çekip gideyim.
Ümit Seyhan
